16 Dec 2019 00:05 door Ysa
Wat een kortzichtige eerste reactie Isles op de eerste pagina. Ik nodig je van harte uit om een weekje mee te draaien op mijn locatie. Een prachtige werkplek in het oosten van het land. Een middelgrote rustige stad. Gemiddeld 23 leerlingen per groep, waaronder een kleine groep van 17 en een grote van 28. Tot nu toe klinkt het vast net zo idealistisch als de 12 weken vakantie waar we volgens jou van genieten.
Dan nu de feiten die er echt toe doen; de locatie staat in een multiculturele wijk waarin meer dan de helft van de inwoners een lage SES heeft, een wijk met statushouders en anders taligen. Een wijk met veel schrijnende gezinssituaties. Een wijk waarin jeugdzorg in elke straat werkzaam is. Ik hoef jou niet uit te leggen wat jeugdzorg of een ontwrichte thuissituatie met een kind doet.
De groepen op onze locatie verschillen sterk van aantal. Dit is niet vanwege het lerarentekort, maar o.a. op basis van de problematiek van de gezinnen of de stoornissen van kinderen. Passend onderwijs noemen ze dat anno 2019. Van de 22 kinderen in mijn groep, komen er 10+ uit een onstabiele of ontwrichte thuissituatie, heb ik te maken met 10+ NT2 kinderen, zijn er een aantal dyslectisch en werk ik op rekengebied op 6 verschillende niveaus. Binnen school hebben we te maken met een gedragsspecialist, intern begeleider, logopedist, speltherapeut, dyslexiebegeleider, kindercoach en vast nog wel iemand die zich met de ontwikkeling van minstens de helft mijn klasje bezighoudt. Ik hoop dat je intussen uit je privé situatie hebt geleerd hoe belangrijk het is om nauw contact te onderhouden over de voortgang en ontwikkeling van het kind. Oh en tussen 08.30 en 14.30 geven we les. Niet gewoon les, nee we leveren maatwerk. Niet uit de losse pols, maar goed doordacht en voorbereid. Want we hebben tenslotte te maken met doelen en een inspectie en vergeet de curling ouders niet. In die 3 uurtjes na schooltijd denken we na, overleggen we, scholen we bij, kijken we vooruit, maken we plannen, onderhouden we contact met wie dan ook, kijken we werk na, geven we feedback, sturen we bij, registreren we vanalles en blazen we af en toe stoom af bij een collega. Je snapt intussen dat we hunkeren naar die 12 weken vakantie. Maar ik hoef je na dit relaas denk ik niet uit te leggen wat we in een deel van die 12 weken doen.
En dan het salaris. Daar begon het allemaal mee. Ik ontvang een prima salaris. Over 5 jaar zit ik aan mijn plafond. En dat op mijn 35e. Maar prima. Waarom? Omdat ik houd van mijn werk. De werkdruk echter, die loopt op per jaar op. Hoe kan ik in hemelsnaam ieder kind voorzien van passend onderwijs als ik maar één hoofd en één paar handen heb? Elke dag is een uitdaging en het is maar de vraag hoeveel tijd ik effectief aan onderwijs kan besteden. Als ik pech heb, ontploft er eentje, verlies ik kostbare lestijd en ben ik na schooltijd veel tijd kwijt aan gesprekken en verslaglegging. Na zo'n dag zijn er 23 verliezers. Dat bekent de volgende dag een tandje er bij, maar hoe?
Onderwijs draait niet om salaris en vakantieweken. Het is gewoon knetterhard werken, dag in dag uit. Het enige wat we willen, is dat paar extra handen. Die extra handen zijn onmisbaar voor de toekomst van onze kinderen.