Trieste gedachten....

Soms overvalt mij gedachten van straks is ..... er niet meer.
Mijn familie of dierbaren. Dan kan ik daar ineens heel verdrietig van worden.
Dan denk ik ooit gaat dit voorbij dat wij samen zijn, als gezin of wat dan ook.

Terwijl mij natuurlijk ook wat kan overkomen.
Ik ben niet depressief ofzo, ben heel gelukkig momenteel 32 weken zwanger (heeft dat er mee te maken?)

Ik word gewoon moe van die gedachten, vind het heel naar daar steeds bij stil te staan.

Herkennen jullie Dit?

Heel erg herkenbaar. Ik ben heel erg bang om mijn ouders te verliezen en denk daar echt wekelijks aan. Ook heb ik er ook moeite mee dat mijn kinderen groter worden. Nu mijn jongste volgend jaar naar de basisschool gaat en ik terug kijk naar de afgelopen jaren zie ik ook dat alles ook zo snel (voorbij) is gegaan. Er komt een tijd dat ze mij niet meer nodig hebben en hun eigen leven/gezin hebben. Als ik er aan denk krijg ik al buikpijn. Het hoort er allemaal bij dat weet ik maar toch voel ik me verdrietig als ik aan deze dingen denk.

Inmiddels wel herkenbaar. Eerder nooit, dacht ik altijd dat de wereld aan mijn voeten lag en dat het nooit zomaar op zou houden.
Nu weet ik wel beter. Niks is voor altijd. De ene dag ben je er en de volgende dag is geen vaststaand feit.
Het beheerst mijn leven niet, maar het schiet wel heel vaak door mijn hoofd.

Herkenbaar. En logisch, want je hebt er straks een kind en dus een verantwoordelijkheid bij. Je leven wordt anders ingericht. Je laat ineens voetstappen achter.
Die gedachtes zijn naar, maar zijn normaal lijkt me. Tenzij je non-stop zo gaat denken natuurlijk.

Exogenesis schreef:Herkenbaar. En logisch, want je hebt er straks een kind en dus een verantwoordelijkheid bij. Je leven wordt anders ingericht. Je laat ineens voetstappen achter.
Die gedachtes zijn naar, maar zijn normaal lijkt me. Tenzij je non-stop zo gaat denken natuurlijk.

Nee gelukkig niet non stop. Maar valt me laatste tijd veel meer op. En vind naar me daar bewust van te zijn. Al probeer ik altijd al wel te genieten van wat ik heb en wat ik doe! Vorig jaar rond deze tijd 2 dierbaren verloren in korte tijd dat is ook wel een klap geweest.

Misschien ook wat meer emo door zwangerschap....

Ik heb het ook, kan ook heel bang worden ineens en vroeger toen zoon nog een stuk kleiner was en met mijn vader op pad ging was ik soms bang dat ze allebei niet meer terug kwamen. Ik kan door echt over door blijven malen en denken. Maar gelukkig is dat wel een stuk minder geworden.
Wel als ik er aan denk dat ik mijn ouders verlies, dan kan ik nog wel eens zo blijven doordenken en echt al verdrietig worden.
Ik heb wel eens ergens gelezen dat het normaal is en menselijk. Niet als je het elke dag de hele dag hebt natuurlijk, maar zo af en toe.

Kira dat had ik ook. Dat is nu wel minder gelukkig maar ik vind het nog steeds een beetje eng als mijn kinderen met hun vader alleen in de auto zitten of naar school gebracht worden. Soms flitst er een scenario voorbij waar ik zie dat ze alle 3 onder een auto liggen. Je moet daar gewoon niet over nadenken want dan word je alleen maar gek brrr.

ik heb zulke gedachten ook. Ben echt bang als er wat met mijn ouders gebeurt en als zij bellen schrik ik me kapot. Ze bellen namelijk nooit. En de keren die ze belden was er echt wat aan de hand vader in het ziekenhuis, broer zelfmoordpoging. Dus de schrik zit er altijd goed in.

sarah1985 schreef:ik heb zulke gedachten ook. Ben echt bang als er wat met mijn ouders gebeurt en als zij bellen schrik ik me kapot. Ze bellen namelijk nooit. En de keren die ze belden was er echt wat aan de hand vader in het ziekenhuis, broer zelfmoordpoging. Dus de schrik zit er altijd goed in.

Dit heb ik ook als ik een aantal gemiste oproepen van mijn ouders heb.. Dan schrik ik me kapot en dan blijkt er iets met de computer ofzo te zijn...

Ik heb dat ook met mijn ouders. Hebben allebei al een hoop meegemaakt, ook met ambulances weggebracht dus steeds als ik ambulances hoor of zie krijg ik ook altijd kippenvel.

sarah1985 schreef:ik heb zulke gedachten ook. Ben echt bang als er wat met mijn ouders gebeurt en als zij bellen schrik ik me kapot. Ze bellen namelijk nooit. En de keren die ze belden was er echt wat aan de hand vader in het ziekenhuis, broer zelfmoordpoging. Dus de schrik zit er altijd goed in.

Dan snap ik dat je heel erg schrikt Dan! Vader is ook erg ziek geweest, gelukkig weer beter maar eerste tijd linkte ik ook elk telefoontje daar aan!

Wel fijn dat herkenbaar is....