En toen was het genoeg....
Er zijn nogal wat zorgen om onze dochter. We zitten in een traject met kdv-plus en wij zijn doorverwezen naar andere pedagogen om te kijken of er misschien toch meer speelt. Ondertussen krijg ik zelf een enorme spiegel voorgehouden. Alles wat ik nu met mijn dochter zie gebeuren herken ik van mezelf. Ik wil haar behoeden voor alles wat ik heb meegemaakt en merk nu pas echt hoeveel ik met bepaalde dingen worstel. Nog steeds, na al die jaren...
Met mijn man loopt het voornamelijk stroef, omdat het lijkt alsof we elkaar niet meer begrijpen. Daarbij is hij erg makkelijk en steekt liever zijn kop in het zand. Het stoort me nu heel erg dat hij nu ineens, nadat de buurvrouw kwam praten, wel naar de huisarts toe wil stappen. Waarom kon dat niet toen ik het een aantal maanden terug aan hem voorstelde?! Ik ben echt in hem teleurgesteld en heb het gevoel dat ik er helemaal alleen voor sta.
Ik merk dat ik steeds passiever word. Als ik thuis kom na het werk, plof ik op de bank en komt er niks meer uit mijn handen. Hoeveel ik ook slaap, ik ben nog steeds moe. Als ik 's nachts wakker ben kan ik niet meer slapen, want er gaan dat van alles door mijn hoofd. Ik ben leeg, helemaal op en weet van gekkigheid niet waar ik het eerst of laatst mee beginnen moet. Ik heb geen grip meer en dat beangstigd me enorm.
Sorry voor dit hele, warriger verhaal, maar ik moest het even kwijt. Ik ben op zoek naar rust in mijn hoofd, maar het lukt me niet.