29 Mei 2014 00:10 door Pompoen
Toevallig heb ik er met een heel stel jonge weduwen over zitten discussiëren op Facebook en ondanks dat veel vrouwen met langdurig zieke partners het gevoel van er aan onder doorgaan herkennen, ook partners hadden die zichzelf niet meer waren, sommigen zelfs met een zeer agressieve partner door medicatie of hersentumor. Toch is iedereen bij zijn partner gebleven en ondanks dat iedereen zich heeft geprobeerd in te leven en probeerde neutraal te blijven is de tendens dat na het interview in RTL Late night niemand nog echt begrip kan opbrengen voor haar keuze.
Mijn gedachte hierbij was: 'hij gaat dood, tanden op elkaar en wachten tot het over is.'
Er zijn een hoop mensen in die groep die opgelucht waren dat hun man overleed, omdat het verschrikkelijk heftig was.
Ik zelf heb ook wel eens gedacht, kan ik dit en wil ik dit? Maar ik heb er nooit een seconde aan getwijfeld dat ik zou blijven.
Het gaat ver om je partner te verlaten terwijl hij terminaal is, ik vind het nog verder gaan om naar Hawaii te gaan en om niet terug te komen terwijl hij stervende is en terwijl je dat wel beloofd hebt. Ik weet niet precíes waarom en wat er aan vooraf gegaan is, maar het lijkt mij dat er sprake is van verregaand egocentrisme en ik heb sterk het gevoel dat ze nu met het boek en met het 'doorbreken van een taboe' als een kat in het nauw sprongen aan het maken is om zich zo goed en kwaad als het gaat te 'redden' uit de hachelijke situatie waarin ze zich gemanoeuvreerd heeft.
Ik ga het boek niet lezen en ik kan weinig symphatie opbrengen voor deze mevrouw. Hoe hard ik het ook heb geprobeerd.