Na een jarenlange vriendschap, merk ik dat we uit elkaar zijn gegroeid door geheel andere leefstijl, interesses en met name onze karakters. In al die jaren is er 2x eerder tijdelijk geen contact geweest door wederzijdse irritatie, waarbij ik mij ergerde aan haar onnadenkende uitspraken naar mij toe en zij dus juist omdat ik haar dan teveel buitensluit -voor haar gevoel- van mijn belevingswereld in bepaalde situaties (zij extravert en impulsief, en gevoelsmens, ik introvert en bedachtzaam/analyserend en veel rationeler).

Het werkt voor mij gewoon niet meer (mijn god, we lijken zo wel een getrouwd stel;-)). Voel niet de behoefte om telkens aan haar wil te voldoen, terwijl zij het natuurlijk geheel anders ziet en bang is dat ze niet te allen tijde tot m'n inner circle behoort. Tot drie keer toe in korte tijd respecteerde ze mijn uitdrukkelijke wens niet (even minder contact, vanwege allerlei moeilijke dingen die spe(e)l(d)e(n) in mijn leven en ik dus mijzelf sowieso van iedereen even heb afgezonderd) en na een zeer ongepaste opmerking van haar kant hierover, was ik er al wel enigszins klaar mee. Ze wist niet wat er speelde en tot op de dag van vandaag nog steeds amper, maar als je in 16 jaar nog nooit hebt gevraagd om even wat tijd te krijgen voor jezelf, zal ik dat heus niet "zomaar" doen, lijkt me. De boodschap landde dus niet en ik werd bestookt met vragen en pas na 3x aangeven dat ik echt serieus was, stopte ze met zichzelf 'opdringen'.

Heb netjes geprobeerd aan te geven dat we uit elkaar zijn gegroeid 2 maanden geleden en ze werd woest. Het was mijn schuld en keus dat het zo is gelopen en het was belachelijk dat ik haar niet onderdeel maakte van wat er allemaal in mijn leven afspeelt en dat versterkte mijn gevoel alleen maar dat het qua vriendschap 'op' is. Ik voel ook niet meer de behoefte haar deelgenoot te maken, toen ze in haar boze bui wederom over mijn gevoelens heen walste. We zijn dus uiteindelijk niet zo prettig geëindigd. Zij boos, ik bleef rustig en dat maakte haar nog bozer.

Ik weet zeker dat ik deze vriendschap niet wil herstellen, ook niet op een veel minder intensief niveau. Het matcht gewoon echt niet langer qua blik(?) op de wereld/het leven. Natuurlijk ken ik haar goed genoeg om te weten dat zij zich heel rot voelt; ze heeft vrij recentelijk ook wel aan andere vrienden van mij laten weten dat ze zich geen leven kon voorstellen zonder mij. Heel lief, maar tot m'n spijt voel ik dat omgekeerd niet meer. Ik mis haar dus nu niet en hierdoor voel ik me best schuldig.

Wat is wijsheid? Ik heb al duidelijk aangeven dat ik helemaal geen hekel aan d'r heb en dat ze ook niet moet invullen voor mij dat ik haar niet goed genoeg vind als vriendin. Het hielp niet om haar minder boos en verdrietig te laten zijn destijds. Moet ik het maar zo laten of zal ik haar een mail sturen waarin ik nogmaals probeer uit te leggen waarom ik tot deze beslissing ben gekomen? Misschien is ze nu wat rustiger en zijn de scherpe randjes er voor haar vanaf...? Dan is het voor haar hopelijk met minder negativiteit afgesloten dan nu het geval is. Of loop ik juist het risico dat ze er weer boos en overstuur van raakt? Dat laatste wil ik dus niet, want het is echt echt een lief en goed persoon. Advies is welkom.

Graag niet quoten; ik wil het kunnen weghalen.