Ik ben het met je eens dat je door de tijd heen meer en meer dingen van de ander gaat ontdekken, maar om nou te zeggen dat je later terugkijkt en dan zegt dat je elkaar eerder niet zo goed kende, nee. Dat zou betekenen dat ik de komende jaren mijn vriend nog beter zou kennen dan nu, maar ik denk echt dat ik al zn kanten wel ken nu.

Ik ervaar dit helemaal niet zo. Ik heb nu bijna 6 jaar een relatie en denk nou nooit: ohhhh nee nu ken ik je pas echt.

Ik heb dat ook niet zo. Natuurlijk ken ik hem nu beter dan in het begin en hebben we ook veel meer samen meegemaakt, maar ik denk nooit 'toen dacht ik hem te kennen, maar dat was helemaal niet zo'. De manier waarop we elkaar nu kennen was toen ook nog niet echt van toepassing, we hebben nu een ander leven en maken andere dingen mee.

Ik herken het wel.

Ik ook. We zijn nu inmiddels alweer 4.5 jaar samen, en ook al ken ik mijn vriend heel goed, toch heb ik het idee dat we steeds meer bij elkaar passen, elkaar beter leren kennen en nog beter met elkaar om kunnen gaan...

Is dat niet gewoon ontzettend logisch? Ik herken het wel en vind dat eigenlijk volkomen normaal. Natuurlijk leer je elkaar toch beter kennen? Bovendien groei je samen een beetje met elkaar mee binnen de relatie (qua goede en slechte dingen), je vormt echt een soort cultuur samen als het ware. En dat kost tijd om te ontstaan. Dus ja, je leert elkaar beter kennen met de jaren vind ik.

Nee, herken ik totaal niet.. Mensen veranderen en ontwikkelen toch nooit?



natuurlijk is dat logisch. Het zou heel ongezond zijn wanneer dit niet aan de orde is.

Nou blijkbaar dus niet aangezien een aantal mensen dat aangeven.

Dat je elkaar steeds beter leert kennen herken ik ook wel, maar niet dat ik terugkijk op vroeger en denk: 'ik dacht hem toen heel goed te kennen, maar dat deed ik eigenlijk niet'. Ik kende hem toen goed op een manier die paste bij de fase waar we toen in zaten.

Ik zie echt niemand dat aangeven.

Nou, er zijn al drie mensen die zich er absoluut niet in herkennen, dus kennelijk is het niet zo logisch.

Volgens mij geven mensen inderdaad alleen aan dat ze nooit in retrospect denken 'goh die knakker had ik toch echt even anders ingeschat'. Zo denk ik inderdaad ook niet. Maar wel dat we elkaar beter hebben leren kennen, maar ja, dat vind ik logisch.

Het is meer dat je denkt de ander door en door te kennen, maar je er dan door de veranderende situatie, het ouder worden, het krijgen van een kind, het voorbijgaan van de tijd achter komt dat je steeds weer nieuwe dingen over/van elkaar leert. Misschien is dit niet in iedere relatie zo, maar ik herken het wel erg in mijn eigen relatie. Wij maken dan ook nogal wat mee en maken hierdoor eigenlijk samen een ontwikkeling door.

Kan me wel voorstellen dat als je een wat meer regelmatig bestaan hebt zonder ups and downs, dat het dan anders in elkaar zit.

Huh? De eerste reacties waaronder jij nota bene!

Dit wordt weer een goed topic, ik voel het

Wij hebben geen regelmatig bestaan zonder ups en downs en wij hebben ook heel wat meegemaakt, maar ik denk toch nooit 'toen dácht ik hem te kennen, maar dat deed ik niet'. Toen kende ik hem op een manier die paste bij de relatie die we toen hadden, de levensfase waar we in zaten. Je maakt samen dingen mee en daardoor leer je elkaar vanuit verschillende invalshoeken kennen, maar je maakt nooit álles mee met elkaar, je weet nooit hoe je in iedere situatie en onder elke omstandigheid gereageerd zou hebben, want dat kan gewoon niet, ook niet na 65 jaar, want je zult nooit álles samen hebben meegemaakt. En gelukkig maar.

Als ik kijk naar het leven dat we nu hebben en wat we samen hebben meegemaakt dan vind ik dat ik hem goed ken en goed weet wat ik aan hem heb. Toen we twee jaar samen waren vond ik ook dat ik hem goed kende en dat deed ik ook, voor het stel dat we toen waren. Natuurlijk wist ik nog niet hoe hij zou gaan reageren op de dingen die we later hebben meegemaakt, maar ik pretendeerde ook niet dat ik dat wel wist, die dingen waren simpelweg niet aan de orde, daar had ik toen geen beeld van en ik wist toen ook nog niet hoe ik daar zelf op zou gaan reageren.

Natuurlijk zijn er altijd hypothetische situaties die je vrij aardig in kunt schatten en er kunnen soms dingen zijn waar je je in hebt vergist. Maar dat wat jij zegt, 'ik dácht hem te kennen maar dat deed ik nog helemaal niet' dat denk ik dus nooit.

Ik heb nergens geschreven dat wij niet veranderen en ontwikkelen en ook niet dat we elkaar niet beter leren kennen. Maar ik blijf niet uitleggen wat ik bedoel, duidelijker kan ik het toch niet maken.

Wij hadden het erover, ik zeg niet dat het mijn mening was. Ik herkende me juist niet in die uitspraak van 'toen kende ik hem nog helemaal niet'. Natuurlijk komen er steeds weer dingen bij, die je van elkaar leert en je ontwikkelt je als mens, maar in de kern qua persoonlijkheid voelden wij elkaar vanaf het eerste begin al wel goed aan. Dat heeft denk ik ook te maken met intuïtie.

Ik vind trouwens wel dat het verstandig is om elkaar eerst wat beter te leren kennen, voordat je grote beslissingen samen neemt, zoals een huis kopen, trouwen of kinderen krijgen. Het kán goed gaan, maar beter is het om eerst een tijdje samen te wonen in een woning waar je gemakkelijk weer uit kunt (of een van de twee) en elkaar beter te leren kennen op dagelijkse basis.

Het lijkt de laatste tijd weer in te zijn om na een half jaartje al te gaan trouwen bijvoorbeeld en ik vind dat toch riskant. Je leert elkaar namelijk pas echt goed kennen als je elkaar gedurende langere tijd elke dag ziet. Dus niet alleen bij kaarslicht terwijl je oesters wegslurpt, maar ook gewoon op dinsdagavond terwijl je de hutspot laat aanbranden.

Dat vind ik vooral in films. Dan hebben mensen een heel prille relatie, echt van een maand of zo, dan krijgen ze in die prille relatie al gelazer en dan gaat het uit, dan probeert de een de ander terug te krijgen en dat gaat dan meteen met een huwelijksaanzoek. Ik zou wel beter uitkijken met iemand met wie ik meteen in het allerprilste begin al zoveel gedoe heb gehad, maar in films en series is het echt schering en inslag.

Haha, nou ik ken in het echte leven toch ook behoorlijk wat voorbeelden.

Ik heb in het begin nooit de illusie gehad dat ik hem al door en door kende. Ik had voor hem al een relatie gehad van 6 jaar en wist al dat je elkaar vooral leert kennen in de moeilijke periodes. Dus ik denk ook nooit van ik dacht je toen te kennen, maar nu ken ik je echt.

Dit doet me trouwens denken aan dat gedicht van Freek de Jonge, met name het laatste couplet:

Omdat jij wist dat ik het was
en niet je laatste minnaar,
de knapste van de klas
Omdat je blozend voor me stond,
naief en van de kook
Omdat jij smoorverliefd was
Daarom was ik het ook

Omdat jij bij me blijven wou
ondanks mijn bot gedrag
Die vrijgezellendrift
gepikt hebt elke dag
Omdat je maling aan de mensen had
aan geroddel en gestook
Omdat jij zo graag trouwen wou
Daarom wou ik het ook

Omdat jij door bleef vechten
op het randje van de dood
Het wrede, tedere leven
in je armen sloot
Omdat je onomwonden
het huwelijksbed indook
Omdat jij zo graag kinderen wou
Daarom kreeg ik ze ook

Omdat jij leven kunt
met mij, zoals ik ben
Omdat jij altijd anders bent
dan ik denk dat ik jou ken
Omdat jij jouw heilig vuur
niet verstikken laat in rook
Omdat jij weet wat liefde is
Daarom weet ik het ook

Ik denk wel dat ik mijn vriend nog steeds beter leer kennen, maar dat komt vooral omdat we steeds weer in nieuwe situaties terecht komen waarvan ik dan weer leer hoe hij hier op reageert, tegen aan kijk etc. Toen wij net samenwoonden hebben we ook echt onze weg moeten vinden met hoe we het allemaal gingen doen, wat wie belangrijk vond en hoe we hier een ritme in kregen. Nu vind ik dingen soms nog steeds niet belangrijk voor mij, maar omdat ik weet dat hij iets belangrijk vindt, ga ik er zorgvuldiger mee om dan eerst.

Ik vind het ook verstandiger om pas grote stappen te nemen als je elkaar al een tijdje kent. Zo las ik bijv. ook reacties in het topic over of je als stel aan het programma "Het blok" mee zou kunnen doen. Als ik dan reacties lees van mensen die net bij elkaar zijn die er heel positief over denken (dat kunnen wij wel!) dan vraag ik me ook af of ze al genoeg informatie hebben over elkaar dat het ook daadwerkelijk zou slagen.