Vast herkenbaar voor vele maar toch wil ik even m'n ei kwijt en zou ik jullie ervaringen willen lezen.

Ik voel me ontzettend schuldig tegenover S. Ik ben veel tijd kwijt met T. omdat hij overdag nog niet wil slapen in zijn eigen bed, box of kinderwagen. Hij ligt dan grotendeels bij mij op m'n borst te slapen. Daarbij komt natuurlijk de verzorging van hem en het huishouden. Met huishouden bedoel ik niet de badkamer schrobben of de ramen zemen maar gewoon dingen als de was, stofzuigen en opruimen. Ik krijg 1x in de hulp van mijn moeder die mij helpt bij de grotere huishoudelijke dingen want ik krijg het gewoon niet voor elkaar op dit moment. Ik betrek S. bij zoveel mogelijk dingen maar soms wil ik iets even vlug gedaan hebben en dat vind hij dan niet leuk als hij niet mag helpen. De tv staat hier heel de dag aan, hij zit veel achter de iPad en ik speel nauwelijks met hem en alles moet maar vlug vlug. En als ik een keer het geluk heb dat T. wel in slaap is gevallen race ik als een malloot heel het huis door voor dus het huishouden, even snel te douchen of gewoon even bij komen op de bank. Dat laatste komt op dit moment weinig voor en ik ben dus licht oververmoeid. En dat uit zich weer in chagrijnigheid en dat is natuurlijk ook niet leuk voor hem Ik ga nog niet iedere dag naar buiten met ze omdat ik nog niet ver kan lopen en ik 's avonds het ook goed voel als we een stukje hebben gelopen. Het gaat iedere week gelukkig wel beter dat wel. Mijn man werkt trouwens 5,5 dag in de week en is pas laat thuis. Die probeerd ook te helpen met alles maar voor 90% komt het toch allemaal op mij neer op dit moment. Het zal straks wel beter gaan als T. overdag in zijn eigen bed wil slapen voor een paar uurtjes maar voor nu voel ik me dus ontzettend schuldig tegenover S.

Hoe ging dit bij jullie na de komst van een tweede of derde?