Hoe bedoel je verwerken, wat wil je er mee?

Het is een goede vraag, ik kan er geen concreet antwoord op geven. Ik denk dat iedereen dingen ook op een andere manier verwerkt. En dat je er vooral niet te veel mee bezig moet zijn, het gaat zoals het gaat en dat zal de ene keer sneller zijn dan de andere. Ik heb bij jou vaak het gevoel dat jij dat wat in je hoofd gebeurd wilt sturen, onder controle wilt houden. Uiteraard heb je invloed op je gedachten maar tot op bepaalde hoogte. Je kunt niet zeggen 'Nu ga ik zitten en alles verwerken.'.
Ik denk wel te weten wat je bedoeld, de indrukken van je weekend spoken door je hoofd en dat is onrustig. Althans, dat herken ik van mezelf en ik heb het idee dat jij dat ook hebt. Wat mij dan helpt is rust, verder hoef ik niets cincreets te doen, het zakt wel. Als het erg chaotisch is dan helpt het wel om er over te praten. Er is een gezegde, weet niet precies meer hoe maar ongeveer zo; troebel water wordt vanzelf weer helder als je het stil laat staan.

Overigens zou ik dit ook zeker met je hulpverlener bespreken.

Ik snap niet dat ik dingen niet zo snel kan verwerken als anderen het kunnen.


Wij zijn geen hechte familie. Niet alleen is er binnen de familie van mijn vader stront aan de knikker, maar ook bij de familie van mijn moeder is het niet hecht. Ik kwam de kroeg binnen en er zat een man naar me te kijken waarvan ik het gezicht kende maar geen naam van wist. Omdat hij bleef kijken besloot ik even hoi te zeggen en op het moment dat hij zei 'Hoi Marley' wist ik dat het mijn neef was. Vond het zo tof om hem weer te zien en we begonnen te praten. Blijkt mijn oom, halfbroer van mijn moeder, slokdarmkanker te hebben en een levensverwachting van slechts een half jaar tot een jaar. Dus direct, in lichte paniek, mijn moeder geappt met het verhaal, krijg ik terug... Ja jammer. Eh wtf!? Vandaag er nog even met haar erover gepraat, het doet haar echt niets.

Ik kan dus absoluut niet ventileren. Ik vind het erg dat mijn oom kanker heeft, ik vind het leuk dat ik met mijn neef heb gesproken, maar dat zijn dus dingen die mijn ouders hebben afgesloten en dus wordt er niet meer over gepraat. Ik kan dat dus niet. Nu moet ik dus achterover buigen en mijn eigen weg vinden. Ik wil gewoon dat ze praten. Het gaat wel om hun familie.

Je schrijft in je eerste post dat het om positieve dingen gaat, nu gaat het om een oom die ongeneeslijk ziek is en volgens mij nog meer om het feit dat jij het gevoel hebt niet met je ouders te kunnen praten. Dat is nogal een heel groot verschil! Ook in de manier van verwerken.

Ik ken je ouders natuurlijk niet maar ik denk dat die niet heel veel meer zullen veranderen, tenzij zij zelf ook last gaan ervaren van het feit dat ze gesloten zijn. Jij kunt ze niet veranderen en dat moet je ook niet willen. Je moet het bij jezelf zoeken want jij ervaart het wél als lastig dat je er niet over kunt praten en jij hebt wél die behoefte dus moet je zorgen dat je in die behoefte kunt voorzien. Praat met een vriend of vriendin of open een topic op het forum.

En nogmaals, kaart het aan bij je hulpverlener, stel haar dezelfde vraag als ons!

Maar dat het je moeder niet interesseert, wil niet zeggen dat het jou niets mag doen. Wanneer jij contact wilt (houden) met je neef en eventueel met je oom: doen. Jouw moeder heeft voor zichzelf de keuze gemaakt geen contact met haar broer te willen, maar ze mag het jou niet verbieden.