Geen tijd om te rouwen
Herkenbaar voor iemand?
M-G schreef:Ja herkenbaar... ik ging eigenlijk vrij "gemakkelijk" met het verlies van mij moeder om. Ik was ruim 7 maand zwanger en moest mij daarop concentreren van mijzelf, met mijn vader ging het destijds ook niet goed tevens was mijn moeder degene die alles in huis regelde (van de financiën tot de boodschappen) wat ik volledig op mij heb genomen en was er bij mijn vader COPD geconstateerd. Ik heb door gedaan en door gedaan en na een tijdje trok ik het even niet meer... ook daarna heb ik door gedaan tot op heden (mijn moeder is overleden in september 2012) en zelf denk ik dat er ooit nog een echte klap gaat komen.. Ja ik mis haar en ja ik huil weleens om het gemis maar ergens heb ik het gevoel dat dit het nog niet is... Er gaat nog een keer een klap komen dat ik het mij echt ga beseffen, ben ik bang maar op dit moment "gun" ik mijzelf daar de tijd niet voor... Ik moet nog zoveel dingen en dat moet van mijzelf eerst "af". Aan de andere kant ben ik een "doordouwer" altijd al geweest maar toch... ergens denk ik: dit kan niet alles zijn... de pijn van het gemist was te "zacht".... het moet erger aanvoelen om mijn moeder te missen, zo sterk kan ik niet zijn... Niet altijd...
Gebruikers in dit forum: Geen geregistreerde gebruikers