Keizersnede L. traumatische ervaring
Op woensdag 20 november 2013 hebben wij ons om acht uur ’s ochtends gemeld op de verlosafdeling. Hier werd in alle rust, maar wel meteen, klaar gemaakt voor de OK. Zodra er een plekje vrij zou zijn zou de sectio plaatsvinden. Om 14.00 werden we opgehaald voor de sectio. Na het zetten van de ruggenprik begon de operatie. Ik voelde meteen dat er gesneden was. Door mijn eerdere sectio ervaring wist ik dat je voelt waar ze ongeveer bezig zijn (duw, drukkend gevoel), maar ik voelde nu echt de pijn van het snijden. Ik heb dit meteen aangegeven. Het OK personeel vroeg me waar ik de pijn voelde en beaamde dat ze inderdaad op die plek aan het snijden waren. Maar gaf verder geen verklaring of ondernam geen actie. Hierdoor raakte ik in paniek. Ik bleef de pijn van het snijden voelen. Ook mijn partner had in de gaten dat dit niet goed verliep. Tranen liepen over mijn wangen en mijn partner zag op het moment dat ik auw schreeuwde twee mensen iets in mijn buik open trokken. Wat ik dus ook voelde. Wat geprobeerd is, is om twee keer het operatiebed te kantelen. Al weet ik niet zeker of dit tegen de pijn was, of tegen mijn steeds weer dalende bloeddruk. Daarnaast is tijdens de operatie twee maal door het opererend personeel gezegd dat het niet goed ging. Wat er niet goed ging, zijn we niet van op de hoogte gesteld.
Natuurlijk is het ervaren van deze helse pijn een nare ervaring. En wat ik heb gemist is de informatie vanuit het personeel. Ik had graag gehoord waardoor het kwam, en waarom ze mij geen extra verdoving meer konden geven. Daarom zou ik graag op onderstaande vragen antwoord willen, zodat ik dit kan proberen af te sluiten. Een ander doel van deze brief is, het OK personeel er bewust van maken dat wanneer ze blijven informeren de patiënt meer rust krijgt. Ze kunnen misschien op dat moment niet de pijn, maar wel de paniek wegnemen.