20 Apr 2014 10:22
Toch nog: mijn droombevallingsverhaal
Zoals beloofd, maar nog niet aan toegekomen, dus hierbij alsnog mijn bevalverhaal. Wil hem ook graag delen, omdat het echt mijn droombevalling is geweest en eigenlijk nog mooier dan ik überhaupt durfde te dromen. Na alle dramaverhalen hier af en toe misschien ook wel fijn 
Ik had een heerlijke zwangerschap, was er ook totaal nog niet klaar mee, totdat de verloskundige begon over afspraken plannen bij de gynaecoloog, inleiden etc. Toen had ik zoiets van- ok, je mag nu wel komen. Daarom besloten bij 40+3 me te laten strippen. Aangezien de kleine uk niet was ingedaald en ik een overenthousiaste stripster had (hoorde ik later pas), was dit een verrassend pijnlijke ervaring (ze dook er echt van boven als beneden zo hard als ze kon in zeg maar), terwijl ik altijd een hele hoge pijngrens heb. Gelukkig is maar kort en hebben er naderhand hard om gelachen.
Die avond wel wat gerommel, maar niets bijzonders, ben gewoon gaan slapen en werd de volgende dag wakker. Die dag ook nergens last van en s avonds begon het weer te rommelen. Dat keer wel echt steeds pijnlijker en toen dacht ik al- als dit zo doorgaat ga ik niet slapen. En inderdaad, die nacht was echt heel onrustig. Elke keer werd ik wakker van de pijn in mijn buik, vanaf uurtje of 3 helemaal niet meer geslapen. Om 6:00uur lag ik nog steeds naar het plafond te staren en wist ik dat het echt begonnen was en dat die dag DE dag zou zijn. Besloten uit bed te gaan en eens even goed te ontbijten, dat zou ik nodig hebben.
De weeën waren al heel snel redelijk regelmatig, maar steeds net geen beladvies of op randje beladvies. Om 9:30 mijn ouders gebeld om Liz op te halen. Daar nog bakje koffie mee gedaan, terwijl ik af en toe even mijn weeën zat weg te puffen. Haha. Verder film zitten kijken, en gedouched. Onder de douche toen maar besloten, om ondanks dat ik nog steeds tegen dat randje van het beladvies aan zat, toch maar de verloskundige te bellen. Ik had immers al uuuuureeeen regelmatig weeën tegen het beladvies aan en ze waren toen ook best wel al heftig, dus opeens kreeg ik stress: Geen idee wat het allemaal al gedaan heeft, toch best al lang best heftig, straks heb ik al weet ik veel hoeveel cm. De verloskundige kwam er meteen aan, heeft getoucheerd en ik bleek 3cm te hebben. Tegen mijn verwachting in zei ze: we gaan naar het ziekenhuis (wilde zelf graag poliklinisch bevallen na drama’s bij L.iz). Ik dacht echt- huh? Ja? ECHT? Nu al? Heb 15uur over deze 3cm gedaan… Maar goed, tas relaxed gepakt en al vrolijk pratend en af en toe een wee wegpuffend, grapjes tegen de buurman makend die buiten stond in de auto gaan zitten.
Rond 13:30 in het ziekenhuis. Daar naar de bevalkamer, ons geïnstalleerd. Getoucheerd: 3,5cm. Besloten mijn vliezen te breken en ik ben in bad gaan zitten. Mijn man heeft mooie muziek opgezet die we mee hadden en daarna is hij naast me de warmwaterstraal op mijn buik gaan houden. Al snel had ik door dat ik het warme water dat steeds hoger kwam te bedrukkend vond, helemaal niet fijn. Tot net onder mijn buik was fijn, maar niet hoger. Mijn man liet steeds het bad dan weer stukje leeglopen en voelde al snel aan wanneer ik het teveel begon te vinden. Het was een hele fijne sfeer, alleen hij en ik, mooie muziek, heel sereen. De verloskundige en later de kraamhulp zaten gewoon in de kamer ernaast. De verloskundige kwam heel af en toe even heel stil, nauwelijks opvallend met de doppler luisteren naar uk, maar die haar hartslag bleef stabiel. De weeën kon ik goed opvangen, ook al was het soms mega pijnlijk. Bij L.iz had ik alles in blinde paniek bij elkaar geschreeuwd, nu wilde ik dat anders en had me goed voorbereid (raad echt iedereen het boek van hypnobirthing, maar vooral het boek “vrije geboorte” aan. Ik heb daar die dingen uitgehaald die bij mij paste en ik weet zeker dat deze boeken bij hebben gedragen aan deze bevalling): deed goed naar beneden ademen, en bij elke wee praatte ik tegen ons kindje. Dit laatste hield me erbij, zodat ik niet helemaal mezelf verloor in alles wat ik voelde: hier deed ik het voor en de kleine uk deed immers ook haar best en had het moeilijk. Dus bij een wee begon ik heel bewust te ademen, en mummelde dan soms (en anders DACHT ik het: goed zo milou, kom maar.. het is goed. We doen het goed… Kom maar). Het klinkt heel weird, maar echt, het hielp me zo. De kraamhulp vertelde later dat zij en de verloskundige vaak helemaal niet doorhadden wanneer ik een wee had: soms bewoog ik mijn hoofd heen en weer en dachten ze: o, dat was een heftige... Haha. Na anderhalf uur ofzo in bad voelde ik dat mijn weeën anders werden en ben ik eruit gehesen en op de bevalstoel gaan liggen. Ik bleek bijna volledige ontsluiting te hebben, alleen nog een klein randje te hebben. Ik heb ervoor gekozen deze zelf weg te ademen en niet te laten wegmasseren. Toen mocht ik persen. Dit kostte me wel moeite (knopje om, ik moest ineens wat anders gaan doen.. Haha, hoe ging dat ook alweer?), en na 20minuten was ze er dan: m.ilou. Ik heb haar zelf aangepakt, zelf bij me op de borst gelegd. Ze woog 4010gram en rond de 53cm. Een flinkertje dus
Ik had van tevoren een plan geschreven, omdat ik heel naar terugkeek op de bevalling van L.izzie. En wow, ik kon mijn verloskundige naderhand wel zoenen. Echt ALLES wat ik wilde heeft ze gedaan of in ieder geval nagevraagd. Zo had ik opgeschreven dat ik de mogelijkheid tot een baarkruk wilde hebben (verticale positie ging ineens heel vlot bij L.iz, nu moest ik er niet aan denken), meekijken met een spiegel.. Op die momenten herinnerde zij mij daaraan of ik dat nog wilde. Ook dacht ze echt goed mee. Zo had ik aangegeven dat ik de navelstreng uitgeklopt wilde hebben voor deze door te knippen: ze liet me het voelen. Ik had gevraagd of de controles pas na de borstvoeding gedaan konden worden, omdat ik de baby graag bij me wilde houden, zij gaf de optie M.ilou op mijn bovenbenen te leggen met het doorknippen van de navelstreng, zodat ze bij me kon blijven liggen. Ze snapte gewoon heel goed wat ik wilde, net als dat ze mij gewoon vaak keuzes gaf: wil je dat we de vliezen breken? Zal ik het randje wegmasseren of wil je zelf nog even wegzuchten? Het was echt mega fijn.
Ook hebben we alle tijd na de bevalling gehad om samen te zijn. Wel hebben ze in die tussentijd haar neusje en mondje leeggezogen, want ze had flink wat vruchtwater binnen gekregen en ben ik gehecht. Nou ja, ik had wat schrammetjes en voor de zekerheid heeft ze daar even een knoopje in gelegd. Totaal geen last van gehad, ook niet de dagen erna. Pas toen ik na een dik uur aangaf dat ik het genoeg vond (M had toen zeker 3 kwartier bij mij liggen “drinken” (meer soppen ;)), hebben ze haar aangepakt en de controles gedaan en is M aangekleed.
Ik voelde me vanaf het eerste moment gewoon ok. Ben gewoon zelf van dat bed gegaan, gaan douchen, aangekleed, tas zelf ingepakt omdat mijn man toen met haar zat te kroelen. Om 18:45uur weer thuis.
En eigenlijk is het zo droomachtig gebleven. M.ilou dronk vanaf het eerste moment goed aan de borst, sliep vanaf het eerste moment goed, huilde weinig tot niet, is alleen de eerste dag afgevallen en was na een paar dagen alweer op gewicht. Ze had meteen een ritme van 3 uur slapen, wakker voor voeding en dan aan het eind viel ze vaak alweer in slaap… We hebben altijd gezegd dat de tweede alleen maar tegen kon vallen na zo’n rustig meisje als L.iz is, maar deze is NOG tevredener en rustiger.
Ook L is echt trotse grote zus. Wil het liefst met alles helpen en kusjes en knuffels geven, moeten haar daar echt in afremmen: “nee, nu even niet, nu slaapt je zusje he?”
Het enige wat ik echt moeilijk vind is dat de tijd zo ontiegelijk snel gaat. Heb echt het idee dat het als los zand tussen mijn vingers doorglipt en aangezien dit de laatste is, vind ik dat echt heel lastig.
Nog even spam aan foto's:
Ik had een heerlijke zwangerschap, was er ook totaal nog niet klaar mee, totdat de verloskundige begon over afspraken plannen bij de gynaecoloog, inleiden etc. Toen had ik zoiets van- ok, je mag nu wel komen. Daarom besloten bij 40+3 me te laten strippen. Aangezien de kleine uk niet was ingedaald en ik een overenthousiaste stripster had (hoorde ik later pas), was dit een verrassend pijnlijke ervaring (ze dook er echt van boven als beneden zo hard als ze kon in zeg maar), terwijl ik altijd een hele hoge pijngrens heb. Gelukkig is maar kort en hebben er naderhand hard om gelachen.
Die avond wel wat gerommel, maar niets bijzonders, ben gewoon gaan slapen en werd de volgende dag wakker. Die dag ook nergens last van en s avonds begon het weer te rommelen. Dat keer wel echt steeds pijnlijker en toen dacht ik al- als dit zo doorgaat ga ik niet slapen. En inderdaad, die nacht was echt heel onrustig. Elke keer werd ik wakker van de pijn in mijn buik, vanaf uurtje of 3 helemaal niet meer geslapen. Om 6:00uur lag ik nog steeds naar het plafond te staren en wist ik dat het echt begonnen was en dat die dag DE dag zou zijn. Besloten uit bed te gaan en eens even goed te ontbijten, dat zou ik nodig hebben.
De weeën waren al heel snel redelijk regelmatig, maar steeds net geen beladvies of op randje beladvies. Om 9:30 mijn ouders gebeld om Liz op te halen. Daar nog bakje koffie mee gedaan, terwijl ik af en toe even mijn weeën zat weg te puffen. Haha. Verder film zitten kijken, en gedouched. Onder de douche toen maar besloten, om ondanks dat ik nog steeds tegen dat randje van het beladvies aan zat, toch maar de verloskundige te bellen. Ik had immers al uuuuureeeen regelmatig weeën tegen het beladvies aan en ze waren toen ook best wel al heftig, dus opeens kreeg ik stress: Geen idee wat het allemaal al gedaan heeft, toch best al lang best heftig, straks heb ik al weet ik veel hoeveel cm. De verloskundige kwam er meteen aan, heeft getoucheerd en ik bleek 3cm te hebben. Tegen mijn verwachting in zei ze: we gaan naar het ziekenhuis (wilde zelf graag poliklinisch bevallen na drama’s bij L.iz). Ik dacht echt- huh? Ja? ECHT? Nu al? Heb 15uur over deze 3cm gedaan… Maar goed, tas relaxed gepakt en al vrolijk pratend en af en toe een wee wegpuffend, grapjes tegen de buurman makend die buiten stond in de auto gaan zitten.
Rond 13:30 in het ziekenhuis. Daar naar de bevalkamer, ons geïnstalleerd. Getoucheerd: 3,5cm. Besloten mijn vliezen te breken en ik ben in bad gaan zitten. Mijn man heeft mooie muziek opgezet die we mee hadden en daarna is hij naast me de warmwaterstraal op mijn buik gaan houden. Al snel had ik door dat ik het warme water dat steeds hoger kwam te bedrukkend vond, helemaal niet fijn. Tot net onder mijn buik was fijn, maar niet hoger. Mijn man liet steeds het bad dan weer stukje leeglopen en voelde al snel aan wanneer ik het teveel begon te vinden. Het was een hele fijne sfeer, alleen hij en ik, mooie muziek, heel sereen. De verloskundige en later de kraamhulp zaten gewoon in de kamer ernaast. De verloskundige kwam heel af en toe even heel stil, nauwelijks opvallend met de doppler luisteren naar uk, maar die haar hartslag bleef stabiel. De weeën kon ik goed opvangen, ook al was het soms mega pijnlijk. Bij L.iz had ik alles in blinde paniek bij elkaar geschreeuwd, nu wilde ik dat anders en had me goed voorbereid (raad echt iedereen het boek van hypnobirthing, maar vooral het boek “vrije geboorte” aan. Ik heb daar die dingen uitgehaald die bij mij paste en ik weet zeker dat deze boeken bij hebben gedragen aan deze bevalling): deed goed naar beneden ademen, en bij elke wee praatte ik tegen ons kindje. Dit laatste hield me erbij, zodat ik niet helemaal mezelf verloor in alles wat ik voelde: hier deed ik het voor en de kleine uk deed immers ook haar best en had het moeilijk. Dus bij een wee begon ik heel bewust te ademen, en mummelde dan soms (en anders DACHT ik het: goed zo milou, kom maar.. het is goed. We doen het goed… Kom maar). Het klinkt heel weird, maar echt, het hielp me zo. De kraamhulp vertelde later dat zij en de verloskundige vaak helemaal niet doorhadden wanneer ik een wee had: soms bewoog ik mijn hoofd heen en weer en dachten ze: o, dat was een heftige... Haha. Na anderhalf uur ofzo in bad voelde ik dat mijn weeën anders werden en ben ik eruit gehesen en op de bevalstoel gaan liggen. Ik bleek bijna volledige ontsluiting te hebben, alleen nog een klein randje te hebben. Ik heb ervoor gekozen deze zelf weg te ademen en niet te laten wegmasseren. Toen mocht ik persen. Dit kostte me wel moeite (knopje om, ik moest ineens wat anders gaan doen.. Haha, hoe ging dat ook alweer?), en na 20minuten was ze er dan: m.ilou. Ik heb haar zelf aangepakt, zelf bij me op de borst gelegd. Ze woog 4010gram en rond de 53cm. Een flinkertje dus
Ik had van tevoren een plan geschreven, omdat ik heel naar terugkeek op de bevalling van L.izzie. En wow, ik kon mijn verloskundige naderhand wel zoenen. Echt ALLES wat ik wilde heeft ze gedaan of in ieder geval nagevraagd. Zo had ik opgeschreven dat ik de mogelijkheid tot een baarkruk wilde hebben (verticale positie ging ineens heel vlot bij L.iz, nu moest ik er niet aan denken), meekijken met een spiegel.. Op die momenten herinnerde zij mij daaraan of ik dat nog wilde. Ook dacht ze echt goed mee. Zo had ik aangegeven dat ik de navelstreng uitgeklopt wilde hebben voor deze door te knippen: ze liet me het voelen. Ik had gevraagd of de controles pas na de borstvoeding gedaan konden worden, omdat ik de baby graag bij me wilde houden, zij gaf de optie M.ilou op mijn bovenbenen te leggen met het doorknippen van de navelstreng, zodat ze bij me kon blijven liggen. Ze snapte gewoon heel goed wat ik wilde, net als dat ze mij gewoon vaak keuzes gaf: wil je dat we de vliezen breken? Zal ik het randje wegmasseren of wil je zelf nog even wegzuchten? Het was echt mega fijn.
Ook hebben we alle tijd na de bevalling gehad om samen te zijn. Wel hebben ze in die tussentijd haar neusje en mondje leeggezogen, want ze had flink wat vruchtwater binnen gekregen en ben ik gehecht. Nou ja, ik had wat schrammetjes en voor de zekerheid heeft ze daar even een knoopje in gelegd. Totaal geen last van gehad, ook niet de dagen erna. Pas toen ik na een dik uur aangaf dat ik het genoeg vond (M had toen zeker 3 kwartier bij mij liggen “drinken” (meer soppen ;)), hebben ze haar aangepakt en de controles gedaan en is M aangekleed.
Ik voelde me vanaf het eerste moment gewoon ok. Ben gewoon zelf van dat bed gegaan, gaan douchen, aangekleed, tas zelf ingepakt omdat mijn man toen met haar zat te kroelen. Om 18:45uur weer thuis.
En eigenlijk is het zo droomachtig gebleven. M.ilou dronk vanaf het eerste moment goed aan de borst, sliep vanaf het eerste moment goed, huilde weinig tot niet, is alleen de eerste dag afgevallen en was na een paar dagen alweer op gewicht. Ze had meteen een ritme van 3 uur slapen, wakker voor voeding en dan aan het eind viel ze vaak alweer in slaap… We hebben altijd gezegd dat de tweede alleen maar tegen kon vallen na zo’n rustig meisje als L.iz is, maar deze is NOG tevredener en rustiger.
Ook L is echt trotse grote zus. Wil het liefst met alles helpen en kusjes en knuffels geven, moeten haar daar echt in afremmen: “nee, nu even niet, nu slaapt je zusje he?”
Het enige wat ik echt moeilijk vind is dat de tijd zo ontiegelijk snel gaat. Heb echt het idee dat het als los zand tussen mijn vingers doorglipt en aangezien dit de laatste is, vind ik dat echt heel lastig.
Nog even spam aan foto's:
): Bij mijn cursus werd muziek van Steve Halpern gebruikt, de CD comfort zone. Vond ik zelf heel fijn om bij te ontspannen en de oefeningen bij te doen.
!.gif ":eyes:"){kind=icon}
Ik weet niet, ik heb daar op zo'n moment teveel afleiding voor in mijn hoofd om me daaraan over te geven ofzo. Het lezen gaf me vooral veel rust, weer vertrouwen in mijn lijf (was ik echt volledig kwijt) en 1 hele goede ademhalingstechniek waarbij ik meteen zoiets had van- hey, daar kan ik iets mee. In mijn geval was dat naar beneden ademen. Ik denk dat dat wel heel belangrijk is: je kan tig technieken gaan oefenen waar je van denkt- Owwwkeee en je heel erg je best moet gaan doen, maar ik denk dat dat niet echt werkt. Ook had ik meteen een goed gevoel bij het in contact blijven met je kindje, wat mij heel veel heeft geholpen. Ik denk dat het heel erg afhangt van hoe je zelf bent. Je kan altijd eerst het boek lezen en dan kijken of je de cursus nog gaat doen. 
Liever had ik dat niet gewild, ja, tuurlijk als het nodig was geweest... Het feit dat ik het gesprek hierover aanging vond de verloskundige maar raar geloof ik en deed ook net of de placenta er niet uit zou komen als ze dit allemaal niet zou doen... Haha. Maar goed, verder kon ik hier prima mee leven hoor dat ze het wel deden (vooral ook omdat het over mij ging en niet over M.ilou), maar het zei wel veel over hoe ze daar te werk gingen. Maar verder had ik het vooral concreet beschreven: ik wilde zelf zover mogelijk de regie hebben, rustige sfeer, geen onnodige handelingen, etc. Zodat ze precies zouden weten wat ik zou willen en wat ik belangrijk vond. De term "hypnobirthing" is denk ik voor velen heel ongrijpbaar en de invulling voor iedereen anders denk ik.