Ik ben een week of 4-6 terug met mijn dochter geweest. Ze moest haar arm strekken, ze kreeg uitleg en dat ze na afloop een klein cadeautje mocht uitkiezen. Een tweede vrouw hield haar arm vast en de ander prikte erin om bloed af te nemen. Dat ging in 1 keer goed en er werden twee buisjes afgenomen. Mijn dochter deed het niet zoveel. Het prikje kriebelde een beetje volgens haar.

Wow, wat een heldin Chaos!

Ik moet wel op het normale inloopspreekuur, het kinderprikken is echt op onmogelijke tijden

Ik ben eens met mijn nichtje geweest, ze was toen geloof ik een jaar of 1,5/2. Toen prikten ze in de vinger. Ik weet niet bij welke leeftijd dat veranderd. Hoe oud is B?

Ik moest direct vanuit huisarts met haar door naar het ziekenhuis om bloed af te nemen. Dat was ook bij de gewone inloop. Ze was t enige kind in de wachtruimte met 25-30 personen. Was geen probleem!
Maar mijn dochter is natuurlijk wel iets ouder.

26 maanden!

Wij kregen Emla zalf( verdovend) van de huisarts.
We moesten direct gaan prikken, dus geen speciaal kinderprikuur.
Ze lieten haar niet te lang wachten, ze hebben een verpleegkundige opgeroepen die veel ervaring had met kinderen prikken.

Ik zou iig oppassen met traumatische ervaringen. Echt ik heb patienten die prikangst hebben na incidenten waarbij ze als kind werden vastgehouden en gebonden om bloed af te nemen. Zo sneu. Heb geen ervaeing met kinderen voor de rest qua tips

Bij ons in het ziekenhuis hebben een speciale kamer voor kinderen, die ze volgens mij gewoon de hele dag gebruiken?
Er hangen met spiralen vissen aan het plafond en het behang is ook gericht op kinderen.
Ik ben toen met mijn zoontje geweest, maar met een baby is dat natuurlijk ook weer heel anders.

Wanneer moet je Lejow? Ik zou ook even de huisarts bellen om te vragen of je emla zalf kan krijgen. Die zalf zorgt voor een plaatselijke verdoving en zal B helemaal niks van de prik voelen. Gewoon uitleggen dat jij ook helemaal pijn in je buiks ervan krijgt als je er aan denkt.

Met zoontje toen hij 1 was en toen hij 2 was.
Het is zo gepiept en beide keren gaf hij geen kik.

De keren dat hij hier geprikt is als peuter kreeg hij verdovende zalf. Ook was er een jongen bij die hem af ging leiden met belleblaas. Een ander hield zijn arm vast en weer een ander prikte. Telkens als hij wilde kijken riep de jongen hem om bellen te blazen. Na afloop mocht hij iets uitzoeken.
Oh ja, die jongen (ik kom niet meer op de naam, activiteitenbegeleider?) kwam van te voren ook met een pop om alles voor te doen. Maar dat is denk ik alleen als ze daarna nog worden opgenomen of onderzoeken krijgen.
Sterkte, niks aan voor jullie als ouders.. en natuurlijk voor je kleine meisje.
Ik zou trouwens wel kort aan haar uitleggen wat jullie gaan doen zodat het geen totale verrassing is voor d'r.

Bij ons is het zo als je komt en de wachtkamer zit vol je voor mag als je met een kind komt.
Mijn kinderen hebben die al heel vaak moeten doen.
Ze gaan naar een kinderkamer en daar komen zusters om te prikken.
Mijn meiden vinden die band om je arm nog veel erger dan het prikken zelf, die band doet zeer zeggen ze.
Daarna mogen ze een pleister en een kanootje uitzoeken.
Gewoon gaan dan ben je er maar vanaf, die emla pleisters helpen niet altijd is mijn ervaring wel.

Mas is inmiddels nu een keer of 12 geprikt, maar het blijft een drama. Zodra hij het karretje met medicijnen enz de kamer in ziet rijden raakt hij al in paniek. Hier gaat het dan ook bijna niet. Meestal houden we hem met 3 man vast en de 4e prikt.
Hopelijk lukt het bij B. gelijk. Succes!

Ik krijg die zalf ook gewoon en ik ga niet naar het kimderspreekuur. Val alleen al flauw van een haak naald zo bang ben ik.

Ik heb zelf op het lab gewerkt, en moest ook weleens een kindje prikken. En meestal waren de ouders er meer van onder de indruk dan de kindjes zelf! ;)
Waar ik zelf met regelmaat op stuitte is dat moeders (hoe goed bedoeld dan ook) hun kind vertellen dat het geen pijn doet. Tja, dan prik jij dat kindje en die is vervolgens heel erg boos op jou want zijn/haar moeder had gezegd dat het geen pijn zou doen! En bedankt moeder! ;)
Probeer het voor B niet groter te maken dan dat het is. Natuurlijk snap ik dat het voor jou ook moeilijk is, zeker als je zelf er ook niet goed tegen kan. Probeer dus niet jou angsten over te brengen op je kind. B weet tenslotte nog niet eens wat er gaat gebeuren, maar wees wel eerlijk tegen haar. Vertel haar dat ze naar een prik zuster gaat, die draagt meestal een witte jas (ik deed hem vaak uit als ik een kindje moest prikken, oogt wat minder eng). Vertel haar dat ze een bandje om haar arm krijgt die heel strak gaat en dat de zuster dan een beetje bloed uit haar armpje gaat halen omdat te onderzoeken. Ik vertelde vaak dat we gingen kijken of er beestjes in hun bloed zwommen die hun ziek maakten.

Als er bij ons een moeder kwam die er ook erg angstig voor was, dan liet ik die meestal in de wachtkamer wachten en nam een collega het kindje op schoot en de ander deed de bloedafname, ging prima. Hoe moeilijk het ook is, probeer niet jou angst mee te geven aan B. Dan kan je haar beter meegeven aan de prik zuster dan dat je daar zelf helemaal met klamme handjes en klotsende oksels jezelf zit op te vreten van ellende.

En ik zou idd Emla zalf vragen bij de huisarts en dit minimaal een uur van te voren in beide elleboogplooien smeren. Door de zalf komen de aderen ook iets oppervlakkiger te liggen, wat het prikken een stuk makkelijker maakt.

Succes en sterkte met je meisje!!

Toen ik vijf was (dus wel net iets ouder) moest ik heel vaak bloed laten prikken. Soms een paar keer per week en daarna nog een lange periode elke twee weken. Mijn ouders hebben toen uitgelegd dat het even vervelend was, maar dat het nog vervelender was wanneer ik mijn arm weg zou trekken of heel stijf zou houden. Het probleem bij mij was (en is) echter ook dat ik aders heb die slecht te zien zijn, dus ik werd ook regelmatig misgeprikt. Mijn prikangst is dus ook redelijk terecht, want dat is echt een nare pijn. Uiteindelijk zeiden mijn ouders op een gegeven moment wel dat ik een knuffel uit mocht zoeken als ik niet zou huilen, want na een lange tijd regelmatig prikken, wilde ik echt niet meer en ging ik dus wél hysterisch huilen en mijn arm wegtrekken. Daarvoor zeiden mijn ouders dat iedereen het begreep als ik moest huilen. Ik vind een kind belonen voor niet huilen ergens niet echt passen, maar ik begrijp de keuze wel op dat moment. Ik weet ook nog precies welke knuffel het was en dat ik heel trots was dat het was gelukt. Van de afdeling in het ziekenhuis kreeg ik wel altijd een kleurplaat per buisje dat ze af hadden getapt, maar ik had een hekel aan kleuren .

Zelf zou ik denk ik proberen haar wel voor te bereiden en dus niet te zeggen dat je niks voelt, maar er niet te dramatisch over te doen. Als je zelf rustig bent, kan ze volgens mij gewoon bij je op schoot.

Bij de jongste kon het door de broviac, maar is ook wel eens via een vingerprik gedaan.

Bij haar tweelingzusje moest het pas ook, ik heb het haar rustig uitgelegd en ze liep ook rustig mee, samen met haar zusje en de oudste. Ze mocht bij me op schoot, bandje liet ze ook heel rustig toe. De vrouw vertelde ook precies wat ze ging doen, en zelf hield ik haar arm vast. Voor ze het doorhad zat de naald er al in en waren de buisjes ook al vol. Ze huilde maar heel even, meer van schrik dan van pijn. Het viel me echt mee, haar zusje is een bikkel, maar zij blijkbaar ook. Had het zelf anders verwacht bij haar.

Ik ben zelf gelukkig niet bang voor naalden. Ik ben meer bang voor de pijn voor haar.
Ik hoop vanmiddag te kunnen tijdens het inloopspreekuur.

Zal haar inderdaad kort uitleggen wat er gebeurt. Ze heeft het al eens eerder gezien, toen ik geprikt moest worden.

B heeft naar mijn idee een flinke pijngrens, dus we gaan het meemaken.
Vroeger toen ik geprikt moest worden kreeg ik van mijn ouders altijd een chocolade ei. Die 'traditie' houden we er maar in.

Felice heeft rond die leeftijd ook eens moeten prikken. Ging eigenlijk heel vlot en ze vond het reuze intressant.
ik heb zelf jaren bloed geprikt en bij die kleintjes prikte ik meestal met een vlindernaaldje mits het niet teveel buisjes zijn.

Nou, het viel alles mee.
Er waren 2 super lieve zusters die echt even de tijd voor ons namen.
Een ging prikken, en ik en de andere zuster hielden haar vast.
Ze moest wel even flink huilen, maar raakte niet in paniek ofzo verder en bleef goed zitten.

Als troost kreeg ze een knuffel dolfijntje en een heus prik diploma! En zelfs Pooh kreeg een verbandje om zijn arm
Van mij kreeg ze heerlijk chocolade ei, en.. volgens mij is ze het nu alweer vergeten haha

Fijn dat het zo is meegevallen! En gelukkig vergeten die kleintjes zulke dingen weer heel snel!

Fijn dat het zo goed ging!