Een aantal van jullie heb ik ook op FB, daar was al te zien in wat voor nachtmerrie we hier beland zijn. Nu ik even tijd heb en de iPad ook hier is aangekomen wil ik toch even mijn verhaal kwijt.

R was al een paar dagen verkouden, verder nog niets. In de nacht van vrijdag op zaterdag begon hij heel slecht te drinken en op zaterdagochtend begon hij alles in golven eruit te spugen. Toen de huisartsenpost gebeld en we mochten langskomen, maar werden weggestuurd. Terwijl hij ook al heel benauwd was, slecht dronk, veel spuugde en nog een paar dingen. We moesten het een dag aankijken, dus eigenlijk tot zondagochtend. Later die dag vertrouwde ik het echt niet meer, hij werd ook helemaal grauw enzo.. Direct de huisartsenpost gebeld, we konden komen en toen ging het snel. De arts stuurde ons meteen naar de SEH waar direct 6 man aankwamen om hem te stabiliseren. Op dat moment was hij namelijk in levensgevaar. Omdat hij ook af en toe stopte met ademhalen konden ze hem niet in ons ziekenhuis houden, maar is hij met een speciale ambulance voorzien van IC arts, verpleegkundige en allerlei apparatuur opgehaald en naar het Sophia kinderziekenhuis gebracht. Daar ligt hij nu op de IC aan de beademing, sondes, infuus, etc. Waarschijnlijk blijkt het toch geen RS (daar dachten ze in eerste instantie aan) maar ze denken wel dat het een virusinfectie is. Mijn vriend en ik zitten nu in het Ronald MC Donald huis zodat we dicht bij het ziekenhuis zijn. Sowieso moet hij de komende dagen aan de beademing blijven, gaat het dan beter dan mag hij er vanaf en mag dan de rest van de behandeling dichter bij huis in ons ziekenhuis krijgen. Het is echt heel heftig allemaal en we zitten nu in een enorme achtbaan.. Ik hoop zo hard dat hij snel opknapt, het breekt echt mijn hart om hem zo te zien en het maakt me ook heel erg bang.

Wat me ook helemaal beroerd maakt elke keer als ik eraan denk, is dat hij er hoogstwaarschijnlijk niet meer was geweest als ik naar de eerste huisarts had geluisterd en tot de volgende ochtend had gewacht. Meerdere artsen en verpleegkundigen hebben me gecomplimenteerd over mijn adequate handelen, het is heel goed dat ik naar mijn gevoel heb geluisterd en weer langs ben gegaan. Ik vind dat eigenlijk vanzelfsprekend, maar die opmerkingen doen me wel beseffen dat we niet langer hadden moeten wachten. Dat is ook letterlijk tegen ons gezegd, dat het helemaal mis was gegaan als we langer hadden gewacht. En het is nu al zo heftig en eng allemaal, brrrrr.