Kreeg vanmorgen een telefoontje van mijn vriendin, met het hele verdrietige nieuws dat haar vader gisteravond laat is overleden. Hersenbloeding, gevonden door politie, heel sneu allemaal.

Maar wat het allemaal nog triester maakt, ze is een jaar of 15 geleden al haar moeder verloren met een ongeluk. Bij datzelfde ongeluk (waar zij en haar zusje ook bij waren) is haar vader toentertijd in een coma geraakt voor 2 maanden. Die arme man kwam bij en is nooit meer de oude geworden. Kleine hersen beschadiging aan overgehouden, en natuurlijk bijkomen uit die coma als weduwnaar. Later heeft hij er nog veel meer problemen bijgekregen. Hij kon er (begrijpelijk) niet mee omgaan.

Ik was in de tijd voordat haar moeder overleed heel goed bevriend met haar. We zaten in dezelfde klas. Maar ik ging naar een nadere school, dus ons contact verwaterde. 3 jaar later verloor ik zelf mijn moeder, en vonden we heel erg veel steun bij elkaar. Toch verwaterde ons contact weer. Nu sinds een klein jaar onze vriendschap weer opgepakt, en het is zo vertrouwd! Allebei een rustig leven, wonen allebei samen, en zij heeft inmiddels ook een dochtertje gekregen. En nu kreeg ik vanmorgen dus dit telefoontje. Vind het zo erg voor haar!! Op je 31ste gewoon al wees zijn.... Weet niet goed waarom ik het hier neerzet, maar wilde het even kwijt.

(Niet quoten graag, wil het verhaal later misschien weghalen).