Vader 'in de war'
Zo lang ik me kan heugen is mijn vader al een beetje 'anders' maar de laatste jaren gaat het niet goed met hem, hij begint steeds vreemder gedrag te vertonen. Zo heeft hij waanbeelden, hij denkt bijvoorbeeld dat er iemand in zijn huis komt. De 'bewijzen' zijn dan dingen als een kapotte pen, een verplaatst elastiekje etc.. Inmiddels heeft hij zijn huis (hij woont alleen) potdicht zitten maar nog is hij steeds bang. Hij vertrouwt eigenlijk niemand, we hebben geen sleutel van zijn huis voor noodgevallen om maar iets te noemen. Daarnaast kan hij zich niet of nauwelijks in een ander verplaatsen, wat soms tot tactloze reacties leidt terwijl ik weet dat hij het niet verkeerd bedoeld.
Ongeveer anderhalf jaar geleden was dit op z'n ergst en heb ik samen met een tante (een zus van hem) en mijn eigen zussen en broer de huisarts ingeschakeld die hem heeft doorverwezen naar een psychiater. Mijn vader heeft daar 2 gesprekken gehad en vond het toen niet meer nodig omdat hem niets mankeert, zegt hij. Hij kreeg (van die psych) ook medicijnen tegen waanbeelden maar is daar toen ook mee gestopt. Na afzegging van de afspraak is de psychiater een keer onverwacht naar zijn huis gegaan maar daar is het bij gebleven, aangezien mijn vader dus niet meer heen wilde. Voor zover wij weten is er toen geen diagnose gesteld. Zelf denken wij aan (een lichte vorm van?) schyzofrenie (komt meer voor in de familie en veel dingen komen overeen) maar goed, dat weten we niet zeker.
De periode daarna leek het wat beter te gaan, we kregen geen verhalen meer te horen over 'de inbreker' (al kan dat ook zijn omdat zijn kleine beetje vertrouwen in ons nu geschaad was) en hij ging er weer vaker op uit.
Nu lijkt het sinds een paar weken weer achteruit te gaan en ik weet niet goed wat te doen. Ik ben de enige van de familie die in dezelfde plaats woont dus ik kan regelmatig even bij hem gaan kijken maar verder?
Ik zit er best mee, maak me ook erge zorgen. Weet ook niet wat ik met het verhaal wil, ben alleen wel benieuwd of iemand dit herkent en hoe ga je daar dan mee om? Wat kun je als familie van doen?
Ongeveer anderhalf jaar geleden was dit op z'n ergst en heb ik samen met een tante (een zus van hem) en mijn eigen zussen en broer de huisarts ingeschakeld die hem heeft doorverwezen naar een psychiater. Mijn vader heeft daar 2 gesprekken gehad en vond het toen niet meer nodig omdat hem niets mankeert, zegt hij. Hij kreeg (van die psych) ook medicijnen tegen waanbeelden maar is daar toen ook mee gestopt. Na afzegging van de afspraak is de psychiater een keer onverwacht naar zijn huis gegaan maar daar is het bij gebleven, aangezien mijn vader dus niet meer heen wilde. Voor zover wij weten is er toen geen diagnose gesteld. Zelf denken wij aan (een lichte vorm van?) schyzofrenie (komt meer voor in de familie en veel dingen komen overeen) maar goed, dat weten we niet zeker.
De periode daarna leek het wat beter te gaan, we kregen geen verhalen meer te horen over 'de inbreker' (al kan dat ook zijn omdat zijn kleine beetje vertrouwen in ons nu geschaad was) en hij ging er weer vaker op uit.
Nu lijkt het sinds een paar weken weer achteruit te gaan en ik weet niet goed wat te doen. Ik ben de enige van de familie die in dezelfde plaats woont dus ik kan regelmatig even bij hem gaan kijken maar verder?
Ik zit er best mee, maak me ook erge zorgen. Weet ook niet wat ik met het verhaal wil, ben alleen wel benieuwd of iemand dit herkent en hoe ga je daar dan mee om? Wat kun je als familie van doen?