Ik herken wel 'n beetje wat je zegt..

Ik heb verder geen tips, advies of wat dan ook! Alleen maar 'n heleboel virtuele knuffels!
Als ik iets voor je doen kan of voor je kinderen, laat het me weten. Ik woon helemaal niet zo heel ver bij je vandaan en wil je gerust helpen!

Ik herken het wel, komt ook door de depressie waar ik in zit.

Soms denk ik het ook zo, dan komt het liedje in mijn hoofd van is dit nu later, later als ik groot ben?
;)

Sterkte voor jou, het lijkt mij echt heel moeilijk jouw situatie.

Ja hoor, heel herkenbaar! Ik heb heel lang gedacht: Is dit het nou? Oké, en nu? Was dat het, moet ik zo nog 50 jaar door? Ik noemde het maar een vervroegde midlife crisis, ik was bijna 30 toen. Het zal bij jou vast versterkt worden door die malle achtbaan waar je inzit. Sterkte meid, ik vond het echt een naar gevoel toen.

.

Gewoon maar doorgaan is het beste toch? En blijven dromen? Maar dan kijk je realistisch en dan te bedenken dat het leven altijd zo kut kan blijven, dat is echt zwaar..

Maar het blijft niet kut. Het wordt beter! Veel beter! ;)

Ach luce toch...

Ik herken het wel hoor. Maar het leven blijft echt niet zo kut hoor, echt niet. Ook al denk je dat nu wel.

Praat je al met iemand?

Maar dat weet je toch niet zeker? Dat is alleen maar wat je kunt hopen. Voor hetzelfde geld blijft het altijd zo kut.

Ja, psychiater. Morgenochtend toevallig weer.

Kijk naar wat je al bereikt terwijl je constand dat nare gevoel bij je droeg.
Nu lijkt het allemaal nog veel verschrikkelijker maar ik ben er van overtuigd dat zodra je jezelf weer een beetje herpakt hebt (en dat mag een tijdje duren) je hier 100x sterker uit komt samen met je drie mannen.

Oké, gelukkig. Dat is wel echt even noodzakelijk.

Hoe gaat het in je huis? Lukt het alweer om daar te zijn?

Edit: eigen verhaal verwijderd
Het wordt inderdaad beter, soms moet je door diepe dalen gaan om op de mooiste heuvels te komen.

Nauwelijks. Ik kan er 's avonds wel zijn, maar overdag trek ik het niet eigenlijk. Omdat ik weet dat er niemand thuis komt.

Weet je dat ik soms nog eerder wenste dat ik in die slechte relatie was blijven zitten dan hier nu? Ik voel me nu nog ongelukkiger dan ik al was. Dacht dat het niet erger kon, maar blijkbaar wel..

Ik probeer op zulke dagen gewoon verdrietig te zijn. Het moet er toch uit en het is nú kut. Maar als je er in blijft hangen dan probeer ik mezelf wel weer bij mijn lurven te grijpen en me te laten inzien dat het heus zo hopeloos niet is. Ik zeg altijd: L. kleurt mijn toekomst. Ik weet dat hij er zal zijn (nou ja, dat hóóp ik echt met heel mijn hart) en dat ik hem zal zien bij de eerste stapjes, dat ik gelukkig zal zijn bij zijn eerste tekeningen, dat ik trots zal zijn als hij naar school gaat etc. etc.
En verder? Verder probeer ik gelukkig te zijn met de kleine dingen die er wel zijn. Het hoeft niet allemaal nu ineens perfect. Dus koop ik gekleurde kussentjes voor op de bank, dat had ik nooit gedaan met A.! En dus doe ik dingen in huis zoals ik ze wil en probeer daar van te genieten.

En ondertussen droom ik van alle verre reizen die ik graag wil maken met L. de reizen die ik nooit gemaakt zou hebben toen A. nog leefde omdat hij niet meer wilde en ik steeds meer heimwee kreeg als ik zonder hem ging. Nu mis ik hem toch wel dus of ik nou op reis ga of niet...

Ik probeer trouwens te dromen over dingen waarvan ik denk dat ze wel haalbaar zijn, ideeën te verzinnen die kúnnen, als ik echt wil, in de toekomst.

Oh, wat een vreselijk gevoel, luce. Ik vind het echt zo erg voor je.
Het kloterige is ook nog eens dat je hier echt doorheen moet. Dit hoort bij de verwerking. Je hebt er helemaal niets aan, maar het is wel echt zo.

Wat voor praktische zaken hebben jullie al ondernomen? Dat kan namelijk ook echt helpen om steeds beetje bij beetje verder te komen. Ergens half in blijven hangen werkt extra destructief.

Oh en soms bedenk ik me dat ik nu gewoon de kans heb om eens een heel ander soort vent aan de haak te slaan, dat ik nu gewoon single ben (al voelt dat niet zo) en dat ik op zoek kan naar een perfecte man en hoe die perfecte man er dan uit zou zien. Een hunk a la Barry Atsma die gewoon gaat zitten op de wc omdat ik dat graag wil, die geweldig is in bed, die graag samen op reis wil en die beter is in het huishouden dan ik en dat nog leuk vind om te doen ook. En hij moet natuurlijk humor hebben, lief zijn én sterk, zich niet door mij laten manipuleren etc.

Dat voel je nu..logisch ook. Maar dat wordt echt beter. Blijf ook hopen..anders voelt alles helemaal zwaar.

Ik herken het ook heel erg van na mijn verbroken relatie en nu ook nog wel een beetje. Gevochten voor stabiliteit voor m'n kind en een gezinnetje..en ineens valt het weg. Maar ook zonder het 'normale/gangbare' plaatje kun je gelukkig zijn. Het is alleen enorm wennen en dat heeft veel tijd nodig.
Sterkte!

Ahhh lieve Luce... Je neemt nu wel het meest slechte meetmoment voor de kwaliteit van je leven, nu! Je bent nog zo verdrietig nu... Dus een eerlijk antwoord op je vraag is: nee, dit is het niet. Dit is rock bottom and the only way is up. Echt waar meisje, ik weet wat je doormaakt en het leven wordt zoveel beter, nog beter dan vóór die flapdrol, beloofd!

Nee dit is het niet ook al voelt het voor jou voor 100% van wel aan.

Geef het de tijd, je komt pas uit een nogal turbulente situatie rollen. Het is niet van dag op dag over en verdwenen helaas.
Zelf moet je er ook wat aan doen, dat doe je al mede door te praten met iemand. Maar ook gaan geloven in jezelf hoor! Geloof erin dat jij dit kunt, Geloof erin dat je het waard bent om er te zijn. Als Luce als persoon maar ook als mama van 3 mooie kinderen.
Je flikt het wel. Hoe moeilijk ook maar probeer juist naar die dingen te kijken wat je wel al kan en lukt, ipv te laten mee slepen in het negatieve gevoel wat overheerst.

Daarnaast je weet hoe het mij is af gegaan. Ik ben nu 3 jaar verder en kan pas zeggen dat ik sinds een jaar een leuk leven heb.
Ik heb 2 jaar de tijd genomen om aan mezelf te werken, te wennen aan de sitiatie maar ook om het verdriet toe te laten.
Kop op jij kan dat ook en echt niet elke dag ga je je zo rot voelen.

Een korte tijd geleden gaf je mij dit bovenstaande advies! Nu is het mijn beurt aan jou.

Voor nu is dit het even ja. En ligt de boel op zijn gat en heb je een hoop pijn en verdriet.

Gelukkig is dit niet bepalend voor de rest van je leven, want dingen gaan voorbij, ook hele nare. En er komen momenten dat je gelukkig en tevreden bent en terugkijkt op een pijnlijke periode en ziet dat het ondanks alles zo toch beter is. Alleen dat duurt lang en ondertussen zit je er maar mooi mee. Niet grappig. Blijven ademen en stapje voor stapje vooruit gaan (en dan weer twee terug, en dan weer drie vooruit)

Dingen hebben de neiging goed te komen, om Herman van Veen maar even te quoten.

Als ik trouwens iets voor je kan doen: ik woon relatief in de buurt, ik kan tegen rommel en ik kan goed opruimen, en ik ben verder ook best aardig en goed in luisteren. Dus als je wat afleiding nodig hebt kom ik gewoon je kant op.

Het is makkelijk praten voor mij misschien, maar het wordt echt beter. Ik heb een paar jaar geleden een scheiding van heel dichtbij meegemaakt en zij is ook door een heel diep dal gegaan toen, maar ook zij is nu weer gelukkig. Ik weet haast wel zeker dat dat voor jou ook geldt, maar dit is gewoon een ontzettende shitperiode die je liever nooit had meegemaakt. Het blijft niet altijd zo. This, too, shall pass.

Ik denk dat het nu pas gaat beginnen voor je. Je zit nog zo in een dal dat het moeilijk is om te zien, maar ik kan me bijna niet voorstellen dat je leven er niet beter op gaat worden.

Herkenbaar Luce, ik heb ook heel vaak dat gevoel. Dat leven niet is wat ik me er van had voorgesteld.
En steeds als ik weer een moeilijke periode heb overwonnen, staat de volgende weer zo'n beetje voor de deur.
Toch moet ik van mezelf genieten van de kleine dingen. En kan ik zijn wie ik ben, omdat ik op de bodem zit en dus toch niets meer te verliezen heb. Daarnaast heb ik positieve vriendinnen, die goed zijn in opvrolijken. Ook al is het maar even, dat moment kun je toch even meenemen.

Wat vreselijk lief, al die reacties. Ik heb de neiging om de periode voor de breuk te romantiseren, maar het was achteraf gezien al een hele tijd niet goed meer. Ik las gisteren e-mails terug die ik aan hem had verstuurd over het feit dat ik niet gelukkig was om wat er was gebeurd en gebeurde in onze relatie. Bekeek de datum en ze dateerden alweer van april 2013 en september 2013. Dus al die tijd zat ik al in spanning en in ongeluk. Ik hoop dat ik in de toekomst weer gelukkig mag worden.

En lief van je aanbod Euc, lijkt me gezellig! Weet dat wij elkaar niet zo lagen, maar ik ben je posts de laatste maanden wel steeds meer gaan waarderen. Lijkt me leuk om je een keer te ontmoeten. Ben trouwens wel benieuwd waar je woont als je zegt hier niet zover vandaan te zitten.

Nel, had je hiervoor een andere naam?

Pompoen, mooi om te zeggen dat L je toekomst kleurt. Zo moet ik het misschien ook maar gaan zien.