-ED- schreef:Ik begrijp dat het moeilijk is je dat voor te stellen, Izar, ik kan dat zelf ook niet goed begrijpen. In de meeste gevallen gaat het om vrouwen die weinig zelfwaarde hebben, in allerlei opzichten weinig zelfstandig zijn en hun geluk in sterke mate laten afhangen van hun partner, i.p.v. het geluk in de eerste plaats bij zichzelf te zoeken. Als je het idee hebt dat je vriend/man je hele leven/de hele wereld voor je is, dan is het natuurlijk moeilijk om dat zomaar los te laten. Want wat blijft er dan van je over? Het zijn vaak vrouwen die hun identiteit voor een groot deel laten bepalen door hun relatie en/of hun gezinsleven. Voor de buitenwereld moet alles vooral mooi blijven, toegeven dat de relatie niet werkt zou gezichtsverlies betekenen.
[/b]
Ik vind het altijd triest om te zien. Voor mij zou vreemdgaan niet direct exit zijn, mits hij het direct erna opbiecht en mij niet voorliegt. Ik vind dat liegen en bedriegen, zeker als dit gedurende een langere periode gebeurt, echt heel, heel kwalijk. Hoe kun je zo iemand dan ooit nog vertrouwen? Zonder vertrouwen hoeft een relatie voor mij niet zo, dan ben ik veel liever alleen en voor mijn dochter zou ik mezelf ook nooit zo laten vernederen. Ik zou het dan veel belangrijker vinden om haar te laten zien dat het einde van een relatie niet het einde van de wereld hoeft te beteken en dat mama het zelf ook prima kan rooien.

-ED- schreef:Ik begrijp dat het moeilijk is je dat voor te stellen, Izar, ik kan dat zelf ook niet goed begrijpen. In de meeste gevallen gaat het om vrouwen die weinig zelfwaarde hebben, in allerlei opzichten weinig zelfstandig zijn en hun geluk in sterke mate laten afhangen van hun partner, i.p.v. het geluk in de eerste plaats bij zichzelf te zoeken. Als je het idee hebt dat je vriend/man je hele leven/de hele wereld voor je is, dan is het natuurlijk moeilijk om dat zomaar los te laten. Want wat blijft er dan van je over? Het zijn vaak vrouwen die hun identiteit voor een groot deel laten bepalen door hun relatie en/of hun gezinsleven. Voor de buitenwereld moet alles vooral mooi blijven, toegeven dat de relatie niet werkt zou gezichtsverlies betekenen.

Ik vind het altijd triest om te zien. Voor mij zou vreemdgaan niet direct exit zijn, mits hij het direct erna opbiecht en mij niet voorliegt. Ik vind dat liegen en bedriegen, zeker als dit gedurende een langere periode gebeurt, echt heel, heel kwalijk. Hoe kun je zo iemand dan ooit nog vertrouwen? Zonder vertrouwen hoeft een relatie voor mij niet zo, dan ben ik veel liever alleen en voor mijn dochter zou ik mezelf ook nooit zo laten vernederen. Ik zou het dan veel belangrijker vinden om haar te laten zien dat het einde van een relatie niet het einde van de wereld hoeft te beteken en dat mama het zelf ook prima kan rooien.

Stuiterbal schreef:Klopt het ging echt ten koste van mezelf. Ik ben mezelf echt kwijt geraakt en juist toen ik hem het hardste nodig had, was hij er niet voor me.
Hij ging gewoon door met zijn leven alsof er nooit wat gebeurd was en ik zat met scheuren in mijn hart, zelfvertrouwen, vertrouwen naar anderen en noem maar op.
Het was net alsof hij zoiets had van "Mooi die gaat toch nooit bij mij weg"

Net als Luce nu, een volgende relatie is ook maar denken aan vreemd gaan, direct exit!
Zo heb ik mijn laatste partner midden in de nacht in zijn ondergoed de straat op gegooid met zijn kleren erachter aan. Hij was dus vreemd gegaan!

Slakje schreef:Nee, dat niet. Het is niet zo dat hij en ik vrij zijn om zomaar even met een ander te rommelen. Ik vind de leugens gewoon veel erger dan de daden op zich. Als hij iets mist bij mij, of als hij de behoefte voelt ook andere vrouwen te ontmoeten, ben ik bereid daarover te praten. Maar hij moet niet gaan liegen om andere vrouwen te ontmoeten, zodat ik het niette weten kom. Dat schiet bij mij in het verkeerde keelgat.

ik weet niet zo goed hoe ik het moet uitleggen.

Izar schreef:Paar vragen aan degenen die een relatie hebben (of hebben gehad) met iemand die vreemd is gegaan en toch samen verder zijn gegaan:

- Waarom en vooral hoe zijn jullie verder gegaan?

Omdat ik er dus nog toekomst in zag . Ik hield gewoon nog heel veel van hem. Hij heeft het direct opgebiecht (oké, in de ochtend dus niet direct ala minute) en ik heb het eigenlijk toen direct uitgemaakt. Een week heel veel gehuild en daarna heel heel en heel veel gepraat. Dat is de enige reden dat we weer verder zijn gegaan. (niet omdat ik zelf lage zelfwaarde zou hebben ofzo ) Ik zag hem gewoon nog steeds als de vader van mijn toekomstige kinderen.

- Waarom zag je er nog toekomst in?

Je begint toch ook niet zomaar een relatie met iemand, dan lijkt mij dat je er sowieso toekomst in ziet. Het ligt ook geheel aan de situatie, hij voelde zich door mij genegeerd en maakte een slippertje, direct spijt en gelukkig dus geen maandelijks bedrieg. Goed gepraat en beide gewoon de wens om er aan te werken, want we zagen beide een toekomst met elkaar. Al jaren natuurlijk en dat verandert niet zomaar direct. Ik zou het niet aanraden, maar ja, ik geloofde ook dat het nooit meer zou gebeuren. Ook niet gebeurt overigens.

- Kost het je moeite hem/haar weer te vertrouwen?

Nee, eigenlijk niet. Had meer moeite om intiem met hem te zijn in het begin. Vond hem opeens vies ofzo. Maar vertrouwen dat lukte me wel, het voordeel was wel dat hij ook alle contacten met dat meisje had verbroken en ik er gewoon niet aan wilde denken dat er meer meiden op aarde zijn. Wilde niet verbittert zijn, dus gewoon weer vertrouwen. Again, dit lag natuurlijk ook aan de situatie.

- Heb je het hem/haar echt vergeven?

Ja, want anders krijg je een scheve verhouding en ook dat je het hem kwalijk blijft nemen. Dus dan kan je op die manier elke ruzie winnen Maar vergeven is niet direct vergeten.

- Heeft de wijze waarop het uitkwam, invloed gehad op de beslissing de relatie voort te zetten?

Absoluut.

Zelf heb ik een ex die vreemd is gegaan en hoe erg ik het ook vond, ik had niet met hem verder gewild (los van het feit dat hij dat ook niet wilde). Dit topic is dus ook zeker niet bedoeld om de keuze van een ander te bekritiseren, want ik probeer juist meer begrip te krijgen voor degenen die wel de relatie hebben voortgezet.

Heb namelijk iemand in mijn omgeving die in deze positie zit en ik wil haar graag steunen, maar omdat het voor mij geen optie zou zijn om te blijven, vind ik het lastig om toch haar keuze te begrijpen nu ik haar zie worstelen met (zelf)vertrouwen. Het is niet zo dat ik haar veroordeel, maar ik voel me soms een beetje een sukkel dat ik me er zo weinig bij voor kan stellen en wil wel graag er voor haar zijn. Vandaar dus bovenstaande vragen.

Eucalypta schreef:Dan zul je wel veel afhankelijke mensen in je omgeving hebben. Ik zie dat er behoorlijk veel kracht en moed voor nodig is om je relatie en ook je eigen aandeel dusdanig onder de loep te nemen om te kijken waar het mis ging. En om een ander oprecht te vergeven zonder over je heen te laten lopen. Dat is geen teken van zwakte. Een teken van zwakte is blijven en alles met de mantel der liefde bedekken, of álle schuld bij jezelf zoeken of wel blijven maar het altijd tegen hem blijven gebruiken.

Kijken naar je relatie en samen besluiten om ervoor te gaan omdat je beseft dat mensen fouten maken en je je relatie waardevol vindt en het wilt redden samen vind ik sterk.

Weggaan kan ook heel sterk zijn, als je het om de juiste redenen doet. Weggaan kan juist ook heel zwak zijn, als je niet verder komt dan 'wat een eikel, allemaal zijn schuld', weggaan kan ook vluchten zijn.