Voor de geïnteresseerden nog mijn bevallingsverhaal.
De laatste 3 weken van de zwangerschap vond ik erg zwaar. Ik was vooral aan huis gekluisterd omdat lopen heel veel pijn deed in m'n rug en heupen. Even naar de supermarkt, 400 meter verderop, was al niet te doen. Onderweg moest ik dan minstens 5x stoppen om uit te rusten en de terugweg (met minimale boodschappen) was nog erger. Ook in huis kon ik weinig doen. Stofzuigen of koken was te zwaar, zo lang kon ik niet aan 1 stuk staan.
Ik was dus echt aan het wachten tot er iets zou beginnen.
Met 38+5 weken ging ik voor controle naar de vk. Daar vertelde ik dat ik het wel echt zat was. Zowel lichamelijk als mentaal. Het wachten vond ik vreselijk. Ze vertelde me dat ze voor 39 weken nog niks wilde/kon doen wbt strippen. Maar ze zag wel dat ik er een beetje doorheen zat. Ook omdat ik net uit een burnout kom hield ze dit goed in de gaten. Ik moest de week er na (met 39+6) terugkomen voor controle. Ze zou dan gaan kijken of er al ontsluiting zou zijn en of ze zou kunnen strippen. Zo gezegd zo gedaan. Ik bleek die ochtend 2 cm ontsluiting te hebben en ik werd gestript.
De hele donderdag hield ik lichte krampen. Rond 18.30 uur kwam mijn vriend thuis van werk. De kramp was inmiddels iets heviger maar nog niet zo erg dat ik dacht dat het zou gaan beginnen. Toen we een half uurtje later zaten te eten moest ik toch écht even de kramp weg zuchten.
We werden een klein beetje nerveus; zou dit het dan zijn?!
Toen hetzelfde gevoel een paar minuten later weer op kwam zetten was het wel duidelijk. Dit waren de eerste weeën.
Ze kwamen binnen een kwartier al om de 3 minuten en hielden zo'n 40 a 50 seconden aan. Ik ben toen gaan timen en 2 uur later hebben we toch de verloskundige maar gebeld.
Rond 21.30 uur was ze er en vertelde dat ik inmiddels op 4 cm zat.
Ik wilde graag in het ziekenhuis bevallen, maar wel zo lang mogelijk thuis blijven. De verloskundige zou rond 23.30 uur weer terugkomen, tenzij wij eerder zouden bellen.
Toen ze weg was werden de weeën veel heviger. Ik wist niet meer hoe ik zitten moest. Liggen was niet prettig, maar zitten ook niet. Om 23.00 uur hebben we de vk weer gebeld. De weeën deden nu wel écht heel veel pijn!
Ze was er binnen 5 minuten (ze bleek bij me om de hoek te wonen).
Toen ze voelde dat ik ruim 5 cm ontsluiting had zei ze dat dit wel hét moment zou zijn om naar het ziekenhuis te gaan.
Dat hebben we toen direct gedaan.
Eenmaal in het ziekenhuis ben ik onder de douche gaan zitten om de weeën op te vangen.
M'n vriend voelde heel goed aan hoe die gingen en zodra er een wee kwam liet hij het warme water met de wee mee stromen. Dit maakte me heel ontspannen, ondanks dat ik de weeën echt pijnlijk vond.
Na ruim een half uur ben ik op bed gaan liggen. Ik had namelijk het gevoel dat ik moest persen.
Dit mocht alleen nog even niet. De ontsluiting was nog net niet volledig.
De weeën bleven komen, heel snel achter elkaar en heel erg hevig.
Tijdens de cursus hypnobirthing hebben we een aantal ademhalingsoefeningen geleerd die ik al steeds aan het toepassen was. Dit scheelde enorm. Mijn vriend coachte me er ontzettend goed en lief doorheen. Ook hij deed de oefeningen om mijn ademhaling rustig te houden.
Rond 2.30 uur had ik ineens ontzettende persdrang. De verloskundige heeft toen (of misschien al iets eerder) m'n vliezen gebroken en mocht ik gaan persen. Het was erg pijnlijk maar dat was voor mij juist de motivatie om door te zetten; ze moest er uit en wel nu! Op een gegeven moment kon ik niet meer. Maar de vk zei dat het hoofdje er al bijna was. Mijn vriend beaamde dit, terwijl hij niet zou kijken! Ik snapte er niks van. Na nog 3x persen was het zover, onze dochter werd op mijn borst gelegd! Ik heb uiteindelijk een kleine 3 kwartier geperst en alles zonder pijnstilling kunnen doen.
Achteraf zei de verloskundige dat ze versteld stond van m'n pijngrens. Blijkbaar zag ze dat mijn weeën zó heftig waren. Ze had verwacht dat ik wel om pijnstilling zou vragen. Ze heeft het zelf niet geopperd omdat we in ons geboorteplan hadden aangegeven dat ik hier zelf om zou vragen als het nodig zou zijn.
Zelf heb ik de bevalling ervaren als pijnlijk, maar zeker niet ondragelijk. Ik heb geen enkel moment het idee gehad dat ik het niet aan zou kunnen zonder pijnstillers.
De kraamweek liep helaas minder fijn dan gehoopt.
De eerste 2 dagen heb ik mijn best gedaan om borstvoeding te geven. Jammer genoeg is dit niet gelukt. Onze meid heeft een zuigkracht waar je u tegen zegt, waardoor ze al gauw beide tepels kapot gezogen heeft. Hierdoor heeft ze 2 dagen amper eten binnen gekregen. Waarschijnlijk was dit ook de aanleiding van haar te gele huid. Haar lever werd niet goed aan het werk gezet. 4 dagen na de geboorte moesten we haar naar het ziekenhuis brengen. Haal bilirubiene waarden waren zo ontzettend hoog. Ze heeft 3 dagen onder fototherapie lampen gelegen. De eerste avond dat we haar achter moesten laten was vreselijk. Je komt thuis in een huis dat "Baby" schreeuwt. Kaartje, bloemen, kleertjes, alles.
Gelukkig zagen we de volgende ochtend in het ziekenhuis een heel tevreden meisje. Ze had goed geslapen (papa en mama ook trouwens) en de voedingen gingen er ook in als zoete koek.
Haar bili waarden kelderden razendsnel, wat ook erg fijn was! De volgende 2 dagen werden gebruikt om af te bouwen. Van 3 naar 1 lamp en 1 dag zonder lampen. Na 3 dagen mocht ze weer mee naar huis.
Inmiddels is ze nog steeds mooi roze ipv geel en eet en slaapt ze perfect. Vanaf dag 1 slaapt ze 's nachts netjes 5 uur aan 1 stuk. Hopelijk blijft ze zo goed slapen
We genieten in ieder geval volop van d'r, ondanks de hobbelige start.
22 Feb 2014 05:13 
