Het is zeker niet veroordelend bedoeld, maar ik snap jouw idee nu ik mijn tekst teruglees

Het is meer dat ik behoorlijk veel herken maar er nooit iets achter heb gezocht en me afvraag of ik dat wel zou moeten doen. Het is niet dat Y. dagelijks hinder heeft van bepaalde kenmerken die hier genoemd worden, maar wel regelmatig. Ik had dit topic eigenlijk nog nooit gelezen en vraag me nu af of ik er iets mee moet doen of niet....

De fase van vastlopen zijn we hier lang geleden al gepasseerd. Het gaat veel verder inmiddels.

Bedankt voor de tips.

Smoezel, ik denk dat ouders nooit zomaar een therapeut opzoeken. Tenminste wij niet. Toen wij pas echt helemaal vastliepen en Dion met zichzelf ook geen raad wist zijn wij naar een orthopedagoog geweest. Na onderzoek hebben daar zoveel tips gekregen waar wij wat mee kunnen. En we merkten meteen verschil door wat kleine aanpassingen.
Binnenkort gaan wij verder met speltherapie. Dion vond het overigens super leuk om daar heen te gaan en nieuwe dingen te leren zoals hij het zelf noemt. Wij gaan met hem in Nieuwegein.

Ik vind die vraag helemaal niet veroordelend overkomen. Vraag me dit ook af. Ik denk dat heel veel mensen last hebben van teveel prikkels tegenwoordig, zowel kinderen als volwassenen. We leven in een tijdperk waarin nogal veel op je afkomt de hele dag. De een kan daar beter tegen dan de ander. Wat mij stoort is dat alles zo geproblematiseerd wordt. Je bent erg gevoelig, dus krijg je een stempel op, een diagnose en dan moet er iets aan gedaan worden. Kan een kind niet gewoon zijn zoals hij/zij is? Zonder een label opgeplakt te krijgen en in therapie te moeten?

Ik ben zelf hooggevoelig. Wat ik belangrijk vond als kind achteraf is begrip, begrip en begrip. Zeg bijv. liever niet tegen je kind dat hij of zij gek is of raar of vooral aanstelt. Hooggevoelige mensen trekken zich nou snel dingen aan en laten het moeilijk los (iets waar ik veel en vaak mee worstel). Toon begrip, zoek naar oplossingen en denk mee. Ik heb dat echt gemist in mijn jeugd. Ik werd vaak uitgelachen. En heb jarenlang niks meer durven zeggen.

Ik ben nu zelf zwanger en ben erg benieuwd of mijn kind ook hooggevoelig word. Het is wel erfelijk. En bij mijn familie zit het zelfs aan beide kanten.

Nougat, om heel kort in te gaan op je vraag: in onze situatie resulteert de gevoeligheid van ons kind in driftbuien waarbij wij tot bloedens toe worden gekrabd, gebeten, geslagen. Glazen deuren sneuvelen en onze dochter is soms ook slachtoffer.

Dus nee, ik kan hem niet gewoon lekker laten zijn wie hij is.

Dan zou ik zeggen dat je kind driftbuien heeft en niet dat hij hoogsensitief IS. Die labels vind ik zo beperkend voor een kind in ontwikkeling. Laat hem zijn identiteit zelf ontdekken ipv allerlei volwassen interpretaties van zijn gedrag op hem te plakken.

Onze oudste is hoogstwaarschijnlijk ook hoogsensitief met daarbij het vermoeden van meer- of hoogbegaafd. Ik herken veel van wat ik hierover gelezen heb ook in mezelf en ben echt heel blij dat ik deze dingen nu lees. Vooral het boek 'Temperamentvolle kinderen', ipv 'hij' hadden ze de naam van onze oudste zoon kunnen schrijven. Omdat ik ook veel van mezelf erin herken begrijp ik hem meestal wel en kan ik begrip voor zijn buien/ reactie hebben. Voor mensen die er niet zo mee bekend zijn merk ik dat dat een stuk lastiger is.

Omdat we met name op school vastliepen zijn we via de huisarts doorverwezen naar een orthopedagoog en gaan we na de zomervakantie starten met speltherapie en van daaruit verder bekijken wat de evt. volgende stap(pen) zullen zijn.

@ Nougat, stempels kunnen negatief uitpakken omdat mensen hierdoor een soort van in een rol geduwd kunnen worden, maar in veel gevallen helpen stempels juist om beter begrepen en geholpen te worden. De driftbuien worden veroorzaakt door hoogsensitiviteit dus je kunt t helaas niet los van elkaar zien in sommige gevallen. Als de kinderen en de omgeving op een juiste manier hiermee leren omgaan verdwijnen de driftbuien ook.

Hier ook een hoog gevoelig kind, MET driftbuien.. Ik vind het fijn om er zoveel over te lezen.
Gaan jullie als ouders ook naar lezingen hierover? Ik merk toch dat ik als ouder af en toe vastloop in hoe ermee om te gaan. Waar trek je een grens wat betreft het gedrag wat niet door de beugel kan bijvoorbeeld.

Nougat, als je even leest, zie je dat ik in een van mijn vorige posts aangeef dat ik mijn kind niet als hooggevoelig bestempel en dat hij überhaupt geen 'labeltje' heeft. Ik vind het wel fijn om tips uit te wisselen met ouders die bepaald gedrag herkennen. Je hebt een beetje de verkeerde uitgekozen om je anti-label-verhaaltje tegen af te steken geloof ik.

Ik moet zeggen dat ik het wel met Nougat eens ben. Tegenwoordig zijn kinderen niet meer "gewoon" vervelend maar zijn ze hoogsensitief en hebben ze daarom driftbuien. Kan best hoor, maar ik hoor en lees het tegenwoordig zo vaak dat ik bijna het vermoeden krijg dat alle kinderen dan hoogsensitief zijn.

Het blijft moeilijk als mensen het gedrag van kinderen vergelijken met hoe het vroeger was. Vroeger was alles beter? Toen zat je achter in de klas als je niet mee kon komen, kreeg je klusjes bij de concierge en nog veel vroeger ging je mee met de voddenman of schilllenboer. Vroeger dacht men dat aderlatingen hielpen bij ziek zijn, dat het hebben van een beperking een vloek was en dat vrouwen niet capabel waren om te stemmen. In een zich ontwikkelende wereld heb je te maken met de ontwikkeling van kennis op diverse vakgebieden. Handen wassen voor een operatie zorgt voor een goed herstel, antibiotica helpt tegen diverse ziekten en de wasmachine wast echt schoon. Zo is het ook met de kennis over ontwikkeling bij kinderen. Je kunt dit ontkennen en zeggen dat het vroeger allemaal beter was. Laten we kinderen en ouders die worstelen met ontwikkeling niet de kennis onthouden die bestaat en waarmee zoveel kinderen een beter kans in de toekomst hebben. Als een kind kenmerken vertoont van hoogsensitiviteit in dit geval, een verandering van aanpak/omgeving etc kan dan het verschil betekenen. Waarom niet noemen en handelen? Omdat er geen labels geplakt mogen worden? De ouders die ermee te maken hebben noemen het geen label, dat doen mensen die buiten de situatie staan.

Het schijnt dat bijna 1 op de 5 mensen hoogsensitief is. Dus niet heel gek dat je het veel hoort.

Ik vind het zo overdreven. Net als mensen die zeggen 'ja, maar ik ben een beelddenker'. Ja en de rest van de mensheid ziet alleen zwarte vlekken als ze een boek lezen. En dus ook: 'ja, ik ben hoogsensitief.' Ja en de rest van de mensheid voelt inderdaad geen ene reet en kan zich niks voorstellen bij jouw hoogstbijzondere belevingswereld. Je zegt er eigenlijk mee hoe bijzonder je bent (of je kind is). Prima hoor, maar misschien wel goed om dat te onderkennen.

Maar vind jij dan ADHD, dyslexie, hoogbegaafdheid etc. ook onzin en/of overdreven?

Het is niet zo dat als iemand zegt "mijn kind is hoogsensitief" die persoon meteen beweerd dat andere kinderen niks voelen, het gaat erom dat hoogsensitieve kinderen MEER voelen, emoties sneller oppikken en het allemaal net wat heftiger binnen komt. Ze hebben MEER moeite met het filteren en verwerken van prikkels. Waardoor ze sneller overprikkeld raken en er dus o.a. sneller driftbuien ontstaan.
Natuurlijk is elk kind wel eens overprikkeld en heeft driftbuien maar hoogsensitieve kinderen lopen op heel veel vlakken tegen dingen aan waar de moeite mee hebben. En juist door een stukje erkenning, begrip en een soms net wat andere benadering kun je dit soort kinderen enorm helpen, waardoor het zowel voor het kind als voor de omgeving ineens heel wat makkelijker wordt.

En het gaat mij er echt niet om dat mijn kind bijzonder moet zijn, geloof me ik had veel liever gehad dat ze wat minder gevoelig was, maar ze is nou eenmaal op bepaalde punten duidelijk anders dan een 'gemiddeld' kind. Dat is niet iets wat ik verzin, dat merkt iedereen die een paar uurtjes met haar doorbrengt. En dat gaat steeds meer opvallen nu ze op school zit en ik haar kan 'vergelijken' met klasgenootjes.

Maar wat is gemiddeld? Heeft ieder mens niet iets bijzonders? Iets waarin hij uitblinkt, of juist lastiger meekomt? Het gemiddelde kind bestaat niet. En daarom vind ik het problematiseren van dit soort kenmerken zo gevaarlijk. Waarom mag een mens niet gewoon zijn zoals hij is, zonder allerlei diagnoses opgeplakt te krijgen. Juist bij een kind vind ik dat erg jammer.

Weer lekker typisch he, 1 woordje eruit kiezen en daar op doorgaan maar verder niks...

Sowieso heb ik "gemiddeld" tussen aanhalingstekens gezet omdat ik weet dat niet elk mens hetzelfde is en dat hoeft ook zeer zeker niet. Maar ik ben zeker wel van mening dat nou eenmaal situaties zijn waarvan je kunt inschatten hoe de meeste kinderen zouden reageren. Als er in de klas wordt verteld dat ze die middag buiten in de zwembadjes mogen spelen omdat het zo lekker weer is, zal 95% daar enthousiast op reageren incl. lachen, gillen, klappen etc. Mijn dochter niet, die maakt zich meteen zorgen over vanalles en nog wat en gaat waarschijnlijk met haar handen over haar oren zitten huilen omdat ze de enthousiaste reacties van de andere kinderen veel te luid vind. Die speelt die middag niet 'gezellig' in de badjes, maar plakt tegen de juf aan en wil het liefst binnen tekenen. En zo gauw ze 1 minuut thuis is barst de bom en is er de rest van de avond geen land mee te bezeilen.
En ik heb er geen problemen mee hoor, want als zij liever binnen wil tekenen ipv buiten in een zwembadje spelen mag ze dat van mij. Wat maakt mij dat nu uit. Het gaat er me alleen om dat ik het soms zo jammer vind voor haar omdat ik zie dat het haar in veel gevallen wel beperkt. En ik denk dat daar ook de scheidingslijn ligt tussen 'gewoon' gevoelig en hoogsensitief.
Het is niet zo dat ik zo graag een diagnose op mijn dochter plak, het is dat ik me in haar gedrag en gevoelens heb verdiept en erachter ben gekomen dat er meer kinderen (en volwassenen) zijn die hier 'last' van hebben. Ik begrijp hierdoor beter wat ik er in haar koppie om gaat, kan me beter inleven in haar gevoelens en dat maakt het een klein beetje makkelijker voor ons allebei. En als ik, om wat begrip van anderen te krijgen, moet zeggen "mijn dochter is hoogsensitief", so be it... Kan me echt geen reet interesseren dat jij dat overdreven vind. Ik snap sowieso niet eens wat je hier komt doen. Er werd hier om tips gevraagd, niet om iemand die even lekker overal tegen aan komt schoppen puur en alleen omdat haar kinderen zo perfect zijn dat dit soort 'problemen' in haar gezin niet voorkomen en daarom maar meteen onzin zijn.

Ik vind het soms wel lastig om een goede balans te vinden in de behoeften van mijn dochter en mijn zoon.
Mijn dochter houdt van prikkels, hoe drukker hoe beter, hoe meer te doen hoe beter. Mijn zoon houdt daar juist niet van.
Pas waren we een dag naar een vliegshow. Er was een groot veld met helicopters, veel bijzondere auto's, traktors enz. Het was niet druk met mensen toen wij het veld opliepen. Mijn zoon werd heel bleek en wilde meteen weer naar huis. Hij heeft heel hard gehuild en zich aan mij vastgeklampt. We zijn rustig met hem aan de rand van het veld gaan zitten, hebben iets gegeten en gedronken. Hij werd langzaam rustiger en kon toen om zich heen kijken.
Na 20 minuten had hij voor zichzelf het overzicht terug en heeft hij het heel leuk gehad. Na een uur is het met een uitstapje voor hem meestal wel weer klaar en wil hij naar huis. Mijn dochter blijft het liefst de hele dag, we gaan er meestal maar tussenin zitten en blijven een paar uur. Maar het is dan voor mijn zoon niet zo leuk meer en eigenlijk teveel. Voor mijn dochter is eerder naar huis gaan weer niet leuk en dan is zij teleurgesteld.

Fiwen, herkenbaar. De klas van mijn zoon ging waterspelletjes doen op een warme dag voor de vakantie. Ik had een zwembroek en handdoek meegegeven maar hij heeft zijn kleren aangehouden en is in de zandbak gaan zitten.

Ik up dit topic even.
Ik heb het vermoeden dat mijn dochter hoogsensitief is. Eigenlijk sinds haar geboorte heeft ze al veel 'last' van dingen.
Nu gaat ze net naar school en is het eigenlijk zo dramatisch gesteld dat ik niet meer weet wat ik met haar aan moet.

Hoe zoek je hulp? Ga je hiervoor naar de huisarts? Word dit vergoed?
Antwoorden mag ook per pb.

Bedankt voor jullie hulp.

Waar loop je allemaal tegenaan? Kun je wat voorbeelden noemen?

Wij hebben t eerst via school geprobeerd maar daar schoten we niet veel op. Uiteindelijk naar ha gegaan. Er werd bloed geprikt om te controleren op voedselallergieen (T. klaagde op schooldagen van buikpijn en zei daarom niet naar school te willen) en we werden doorgestuurd naar een orthopedagoog.

Na het invullen van een uitgebreide vragenlijst door ons en door zn juffen hebben we een intake gesprek gehad en daaruit bleek dat het geen stoornis (autisme) was. Erg fijn, want dat hebben we ook vaker gedacht, maar t nadeel is dat je dan niks vergoed krijgt.

Omdat we wel graag willen dat T. beter in zn vel komt te zitten zijn we op eigen kosten speltherapie gaan doen. Bij de tussenevaluatie werd ons verteld dat hij erg veel last heeft van prikkels (HS) en kregen we t advies om over 3jr, als hij 8jr is, een IQ test te laten doen om te kijken of hij ook HB is. Aanwijzingen zijn er, maar met 8jr zou een IQtest pas echt betrouwbaar zijn.


Hebben jullie al gesprekken met de lerares(sen) gehad? Denken jullie alleen aan HS of ook aan HB? Hoe gaat t sociaal emotioneel?

Hoe 'ontprikkelen' jullie kinderen? Ik merk dat mijn zoon sinds de zomervakantie voorbij is en hij gestart is met zwemles, hij bijna de hele tijd overprikkeld lijkt en het lukt hem niet om weer helemaal te 'ontprikkelen'.
Vanmiddag is hij een hele tijd met strijkkralen bezig geweest en dan zie ik hem tot rust komen maar dat is maar van korte duur steeds. Als we op zaterdag niks gepland hebben maar wel even boodschappen moeten doen dan is dat eigenlijk al te veel. Hij is ook een echte binnenvetter en praat nauwelijks over zijn gevoel, dat maakt het nog eens extra lastig.
Heeft iemand al wel eens zo'n magneet armbandje gekocht voor zijn kind en werkt dat? Of andere tips?

Hier zijn er eigenlijk maar één aantal dingen waar hij van kan ontspannen, met stip op 1 is douchen. Maar helemaal alleen op zijn kamer lego-en werkt ook wel of kleien. En hij heeft een hydrofiel doek (zijn koekel) en als hij die heeft in combinatie met zijn duim komt hij ook tot rust. Hij is bijna 6 en duimt dus nog steeds maar ik wil het ook niet stoppen omdat het echt voor zijn rust is.

Het is denk per kind verschillend waar ze tot rust van kunnen komen. En hier is zaterdag ook altijd een lastige dag, hij moet dan echt even de week verwerken. Ik heb dus geen echte tips. Zou hem na de boodschappen lekker met strijkkralen, klei, binnen zand laten spelen of verven/kleuren

Hier wordt N. erg rustig van filmpjes kijken op de tablet. Het liefst ligt ze dan ook overdag na school op haar bed met een extra kussen in de rug en kan, als het aan haar ligt, zo uren liggen kijken. Uiteraard niet te lang, na een tijdje haal ik hem weg en mag ze gewoon gaan spelen. Maar hier wordt zij rustig van, dit is echt haar ontspanning.