Lookie schreef:Toen wij 10 jaar geleden de relatie aangingen nam hij mijn gevoelens altijd serieus, anders was ik er zeker niet aan begonnen. Dit is iets wat het laatste jaar ineens speelt en ik kan er de vinger niet helemaal op leggen waarom hij nu ineens afstandelijker is.

-ED- schreef:Er kan inderdaad sprake zijn van een mismatch, maar daar is juist die eerste tijd zo belangrijk voor, vroeger noemde je dat de verkeringstijd, dan leerde je elkaar beter kennen en tastte je af of je echt goed bij elkaar past. Na een paar maanden kun je echt wel inzichtelijk maken of je bij elkaar past, of niet. Tegenwoordig storten mensen zich direct in een relatie als ze ook maar even een fijn gevoel bij een ander menselijk wezen krijgen, dat is niet zo verstandig.

-ED- schreef:Verkering was een periode waarin je elkaar beter leerde kennen, de periode vóórdat je een relatie met elkaar aanging (of niet). In de verkeringstijd tastte je af of je überhaupt een relatie wilde beginnen met de ander.

Applegreen schreef:

Lookie schreef:Toen wij 10 jaar geleden de relatie aangingen nam hij mijn gevoelens altijd serieus, anders was ik er zeker niet aan begonnen. Dit is iets wat het laatste jaar ineens speelt en ik kan er de vinger niet helemaal op leggen waarom hij nu ineens afstandelijker is.

En als je dat bespreekt, hoe reageert je vriend dan? Benoem je het gedrag dat je vervelend vindt bij hem ook? Wat het met je doet?

Lookie schreef:

Applegreen schreef:

Lookie schreef:Toen wij 10 jaar geleden de relatie aangingen nam hij mijn gevoelens altijd serieus, anders was ik er zeker niet aan begonnen. Dit is iets wat het laatste jaar ineens speelt en ik kan er de vinger niet helemaal op leggen waarom hij nu ineens afstandelijker is.

En als je dat bespreekt, hoe reageert je vriend dan? Benoem je het gedrag dat je vervelend vindt bij hem ook? Wat het met je doet?

Ja, absoluut. Maar hoe hij dan reageert is bijvoorbeeld: "Ik heb nu geen zin om erover te praten" "Ik ben nu te moe" "Ik ga nu roken...", en als ik dan vraag wanneer hij er wél over wil praten dan is het: "nu niet". Hij geeft dus ook niet aan wanneer hij wél wil praten. Zo frustrerend want ik wil graag weten wat hem dan precies dwars zit. Doe ik iets verkeerd? Is het zijn eigen gevoel?

Applegreen schreef:

Op mij komt het over alsof de ernst van jouw gevoelens niet tot hem door dringt. Heb je het er al over gehad of je op deze manier verder kunt met hem? Of ben je daar nog niet uit voor jezelf? Soms dringen harde woorden beter tot iemand door dan vele pogingen tot een gesprek die tot niks leiden.

Lookie schreef:

Applegreen schreef:

Op mij komt het over alsof de ernst van jouw gevoelens niet tot hem door dringt. Heb je het er al over gehad of je op deze manier verder kunt met hem? Of ben je daar nog niet uit voor jezelf? Soms dringen harde woorden beter tot iemand door dan vele pogingen tot een gesprek die tot niks leiden.

Misschien moet ik het inderdaad harder spelen voordat het binnenkomt, maar dat vind ik lastig. Ik ben er nog niet helemaal over uit. Hadden we geen kind gehad, dan was ik misschien wel al weggegaan, maar met kind wil ik er toch wat langer over nadenken. Ik heb ook nog steeds de hoop dat het weer goed komt, dat hij me wel weer met wat meer respect gaat behandelen. Hij heeft trouwens ook lichamelijk afstand genomen. Hij kust me nog wel als hij naar zijn werk gaat of als ik naar bed ga, maar echt van harte gaat het niet. Het is meer een aanraking dan een kus, zeg maar. Hierover ben ik ook al meerdere keren begonnen maar ook dan gaat hij in de 'ontkenmodus'

Applegreen schreef:

Lookie schreef:

Applegreen schreef:

Ergens mee dreigen wil nog niet zeggen dat je het daadwerkelijk doet. Maar het kan de ander wel wakker schudden dat het op deze manier niet werkt voor jou. Klinkt namelijk alsof jullie langs elkaar heen leven en hij er geen energie in steekt. Ik ken je vriend natuurlijk verder niet. Misschien druk op het werk? Niet lekker in zijn vel? Ik denk dat hij niet beseft wat het met je doet omdat de boodschap blijkbaar niet duidelijk genoeg is voor hem.

Applegreen schreef:Maar uitgaan met vrienden zijn er alsnog andere mensen bij . Maarheeze kan ook gewoon iets kleins zijn, een wandeling samen in het bos terwijl opa of oma oppast.

Siepie schreef:Wat vervelend Lookie!!

Mijn relatie loopt sinds oktober niet lekker. Veel stress van buitenaf (zijn vechtscheiding met kinderen) en dat heeft, na bijna 4jr, zn weerslag op ons. Helaas is de ex niet een factor waar we afstand van kunnen doen ivm de kinderen. Samen hebben we geen kinderen overigens. De ex is een factor waar we nog minimaal 10jr mee moeten dealen. (Dan is de jongste 18) maar ws nog veel langer.

Door al dat gezeik is er bij ons/mij wat gaan wringen. Ik heb helemaal geen zin in dat gezeik. Het zuigt me zelfs compleet leeg en hem ook. Doordat we zo leeggezogen zijn hebben we weinig energie voor elkaar waardoor ik nu dus niet meer zeker weet of ik dit nog wel wil/trek.
We gaan regelmatig weg en praten er veel over maar ik ben gewoon niet zeker meer van mn gevoel......
Ik wil hem niet kwijt maar twijfel soms of we het niet kapot aan het vechten zijn. Waar ligt de grens tussen kapot vechten en als (hele) goede vrienden uit elkaar gaan? Hij wilt nu het liefst tegen me aan geplakt door het leven gaan terwijl ik juist gezellig een avondje weg wil en met iedereen wil praten (gewoon over koetjes en kalfjes).
Dat hebben we inmiddels wel geaccepteerd maar dat maakt mijn gevoel nu niet beter of anders......

Lookie schreef:Dat lijkt me ook lastig Siepie. Als er kinderen in het spel zijn dan heb je inderdaad altijd nog met de ex te maken. Ik kan je ook niet echt advies geven ben ik bang. Misschien is het in jullie geval juist goed om even wat afstand te nemen? Dan kun je ondervinden of je hem ook echt mist. Ik kan me voorstellen dat het allemaal heel veel energie kost.

Applegreen schreef:

Siepie schreef:Wat vervelend Lookie!!

Mijn relatie loopt sinds oktober niet lekker. Veel stress van buitenaf (zijn vechtscheiding met kinderen) en dat heeft, na bijna 4jr, zn weerslag op ons. Helaas is de ex niet een factor waar we afstand van kunnen doen ivm de kinderen. Samen hebben we geen kinderen overigens. De ex is een factor waar we nog minimaal 10jr mee moeten dealen. (Dan is de jongste 18) maar ws nog veel langer.

Door al dat gezeik is er bij ons/mij wat gaan wringen. Ik heb helemaal geen zin in dat gezeik. Het zuigt me zelfs compleet leeg en hem ook. Doordat we zo leeggezogen zijn hebben we weinig energie voor elkaar waardoor ik nu dus niet meer zeker weet of ik dit nog wel wil/trek.
We gaan regelmatig weg en praten er veel over maar ik ben gewoon niet zeker meer van mn gevoel......
Ik wil hem niet kwijt maar twijfel soms of we het niet kapot aan het vechten zijn. Waar ligt de grens tussen kapot vechten en als (hele) goede vrienden uit elkaar gaan? Hij wilt nu het liefst tegen me aan geplakt door het leven gaan terwijl ik juist gezellig een avondje weg wil en met iedereen wil praten (gewoon over koetjes en kalfjes).
Dat hebben we inmiddels wel geaccepteerd maar dat maakt mijn gevoel nu niet beter of anders......

Maar dit is toch ook allemaal niet niks? Lijkt me gewoon ronduit k*t. Waarom moet hij zo aan je vastplakken? Lijkt me heel vermoeiend. Juist in deze situatie lijkt het me belangrijk dat je ook afleiding hebt van buitenaf. Natuurlijk ook fijne dingen samen doen maar ook je eigen leven kunnen leiden toch? Misschien is relatietherapie iets voor jullie? Dit lijkt me best heftig en veel weerslag hebben op iemand als persoon.

Siepie schreef:Wat vervelend Lookie!!

Mijn relatie loopt sinds oktober niet lekker. Veel stress van buitenaf (zijn vechtscheiding met kinderen) en dat heeft, na bijna 4jr, zn weerslag op ons. Helaas is de ex niet een factor waar we afstand van kunnen doen ivm de kinderen. Samen hebben we geen kinderen overigens. De ex is een factor waar we nog minimaal 10jr mee moeten dealen. (Dan is de jongste 18) maar ws nog veel langer.