04 Feb 2014 16:42 door SuperGrover
Ik zeg zeker niet dat bij iedereen en bij elke instelling per definitie slecht gediagnosticeerd wordt, absoluut niet zelfs. Niet elk diagnostisch onderzoek is sloppy, niet elke diagnose is onterecht. Ik las mijn bericht nog eens door, en ik zag dat ik het misschien onduidelijk had verwoord, dat het lijkt te suggereren alsof elke hulpverlener klakkeloos afgaat op vragenlijsten. Dat bedoel ik absoluut niet. Ik bedoel dat er hulpverleners zijn die veel vertrouwen op de ADHD vragenlijst, en die de scores daarop als voornaamste basis hebben voor de diagnose. Het is een prima vragenlijst, maar daarin worden bepaalde andere aspecten niet gemeten, die wel cruciaal zijn voor de diagnose. Hetgeen wat naar mijn idee het meest wordt vergeten, is de lijdensdruk. Huisartsen hebben bijvoorbeeld geen opleiding gehad tot psychodiagnostiek, maar zij weten wel wat de criteria voor ADHD zijn. Maar ik denk dat veel huisartsen niet goed meenemen op wat voor terreinen er sprake is van significant lijden, want daar zijn zij immers niet voor opgeleid en hebben ze ook vaak de tijd niet voor. Gespecialiseerde instellingen voor psychologische diagnostiek en hulpverlening zijn natuurlijk veel secuurder, doorgaans hebben zij meer tijd, kennis en ervaring (waarschijnlijk ook in jouw geval, Euc, aangezien ook weleens de leeftijdseis vergeten wil worden door bijvoorbeeld huisartsen).
Overigens wil een uitgebreid onderzoek natuurlijk niet per se iets zeggen over de accuraatheid van de diagnose, in veel instellingen is er een standaard screenings/intake programma, waarbij je dus in het begin op allerlei stoornissen gescreend wordt. Dat kunnen lange en uitputtende onderzoeken zijn, maar waarbij de uiteindelijke diagnose alsnog vooral afhangt van de score op die ene vragenlijst.
Er is een explosieve toename geweest in het aantal ADHD diagnoses en vooral een opvallende ontwikkeling bij volwassenen die pas op (veel) latere leeftijd denken aan ADHD. Dat betekent zeker niet dat alle diagnoses bullshit zijn, maar het lijkt me terecht om kritisch te kijken hiernaar. Als je al vanaf je vroege kindertijd significant lijdt, hoezo kom je daar dan pas op je 50e achter? Er zijn absoluut omstandigheden te bedenken waarbij dat waar is, maar een kritische blik lijkt me niet onverstandig. Evenals mensen waarbij nauwelijks lijden is waar te nemen.
Ik heb op dit moment geen tijd om artikelen op te zoeken, maar overdiagnosticeren is absoluut geen waanbeeld. Dit komt niet alleen vanwege de manier van onderzoek, maar ook omdat bepaalde behandelingen of bepaalde financieringen nou eenmaal een diagnose vereisen. Als een kind bij een bepaalde behandeling gebaat is, zijn psychologen geneigd om de problemen 'dan maar' ADHD te noemen, omdat dan de behandeling wel vergoed wordt door de verzekering.
Ik vind dit een enorm interessante discussie trouwens, het 'wanneer medicijnen', en ook 'wanneer is een kind druk en impulsief en wanneer heeft het een stoornis?' Maar ik vind het eerlijk gezegd een beetje flauw dat er nu geïnsinueerd wordt dat dit gewoon 'de mening die nu in is bij het lekenpubliek', alsof ik een soort meeloopschaap ben die nog nooit gehoord heeft van ADHD. Dat bedoelde je vast niet zo, en niet zo op mij persoonlijk gericht, maar zo kwam het wel over.