Ik vind het af en toe wel werken hoor, je hebt nou eenmaal minder tijd, omdat de kinderen ook aandacht vragen. Ik merk dat je soms bewust even moet werken om je relatie goed te houden. Wij hebben sinds kort wat spellen gekocht, zodat we 's avonds samen een potje kunnen schaken of een kwartet spel kunnen doen. Op die manier besteed je bewust aandacht aan elkaar. En je erbij neerleggen dat je relatie nu waarschijnlijk nu niet op zijn hoogtepunt is door slaapgebrek en drukte. Je kunt iedere avond wel spetterende sex willen hebben en iedere ochtend samen met een gekookt eitje en een verse jus willen ontbijten, maar dat is gewoon niet realistisch. Je verwachtingen bijstellen en tevreden zijn met iets minder helpt ook al.

Na de eerste ging het niet echt super en nu de tweede er een aantal maanden is gaat het beter dan ooit, natuurlijk heb je iets minder tijd voor elkaar, maar rond 20.00 liggen de kids op bed en hebben we alle tijd voor elkaar.

...

Bij de eerste enorm veranderd en dat kwam mede door het allemaal te rooskleurig hebben bekeken voordat R er was. Het wordt gewoon totaal anders vooral die eerste mnd. Bij een tweede hebben we van te voren al gezegd, die eerste tijd is anders en minder leuk omdat je door slaapgebrek ook niet altijd meer zin hebt in allerlei dingen. Door dat gezegd te hebben ging het eigenlijk al meteen ceel beter en accepteerden we ook dat het even anders is met een kleine baby erbij.

Onze relatie is helemaal goed maar momenteel hebben we het wel knetterdruk, kinderen/huis/studie/ werk etc. Maar goed wie niet tegenwoordig ;)

Ai... Na de geboorte van L was dit beroerd. Alles kwam op mij neer (wat ik mezelf ook aandeed), hij ging alles normaal vinden, we leefden echt totaal langs elkaar heen. Als we tijd samen hadden zaten we hersenloos voor de tv. Dit heeft oa geleid dat we vorig jaar een paar maanden gescheiden hebben gewoond...
Tijd maken is het sleutelwoord en vooral blijven praten....

Dit keer gaan we het anders doen

Wij hebben eigenlijk vanaf het eerste begin goede en duidelijke afspraken met elkaar gemaakt. Al toen ik zwanger was hebben we veel gepraat over hoe ons leven er na de geboorte uit zou gaan zien en hoe alles zou gaan veranderen en hoe we daarmee om wilden gaan. We hebben veel gepraat over de rolverdeling en hoe wel alles praktisch wilden organiseren. Natuurlijk kun je niet alles voorzien, maar we hadden wel een aardig realistisch beeld gekregen, vooral door gesprekken met vrienden en familie, die al kinderen hadden. Door deze gesprekken wisten we goed wat we aan elkaar hadden.

Het is zeker niet altijd gemakkelijk geweest en je leven en relatie veranderen maar wij vangen dit op door iedere twee weken iets leuks samen te doen. Dit doen we nu nog steeds. Eens in de twee weken mag ik beslissen wat we gaan doen 's avonds en twee weken later mijn man. Vaak zijn dit etentjes, maar ook wel theaterbezoek. Op die manier houden we genoeg tijd samen. Ik vind het belangrijk om die momenten samen te hebben en ook gesprekken te blijven voeren over alles wat ons bezighoudt, dat we niet altijd papa en mama zijn, maar ook gewoon nog onszelf in onze relatie en dat we geïnteresseerd in elkaar blijven.

Misschien minder leuk voor dochter dat ze die avonden oppas heeft, maar ik denk altijd maar zo: een kind heeft al helemaal niks aan ouders die geen aandacht meer aan elkaar besteden en na een paar jaar doorkachelen gaan scheiden. Dan denk ik toch dat onze dochter liever een avondje bij oma pannenkoeken eet, maar wel twee gelukkig ouders heeft die het goed met elkaar kunnen vinden.

Eerst niet best. Ik praat er niet graag over, want vind het gewoon niet leuk om negatief te praten over hem, maar het ging echt niet goed. Mijn man heeft me best wel laten vallen, toen ik hem juist nodig had op de moeilijkste momenten in mijn leven. Hij heeft me ook die ene avond laten creperen en ik moest zelfs smeken om de verloskundige te bellen en dat ging dan ook met een diepe zucht. Hij vond dat ik me aanstelde terwijl ik al even in schok op de grond lag.
Tijdens het verblijf in het ziekenhuis kwam hij als hij vrij was niet opdagen en kwam dan pas tegen half 5/ 5 uur in de middag met een slap smoesje dat hij huishouden moest doen (wat dus niet zo was en hij gewoon tot in de middag in z'n bed had liggen stinken)o m vervolgens na 2 a 3 uurtjes weer naar huis te gaan. Ik was echt boos, alsof ik voor de lol in het ziekenhuis was. Hij had echt geen idee dat ik al elke morgen om tien voor zeven naast mijn bed stond en er voor onze dochter was. En hij hoefde het niet eens voor mij te doen, het ging toch ook om zijn kind? Op een gegeven moment was ik het echt zat. Hij was gewoon vrij toen J. een belangrijk onderzoek kreeg, waarbij het niet zeker was of ze er wel goed uit zou komen en aan de beademing zou moeten misschien. Ik heb toen alle beslissingen alleen moeten nemen en heb ook gezegd dat als hij wat wilde weten hoe het ging, hij maar naar een verpleegster moest gaan om het te vragen. Blijf niet alles aan het vertellen miljoen keer.
Toen ik naar huis ging, paar dagen voor J. thuis kwam, wist ik ook niet aantrof. Het huis was een zooi, een smerige bende. Ik heb toen met mijn stomme hoofd alles helemaal zelf moeten schoonmaken en opruimen, terwijl ik dat eigenlijk nog helemaal niet mocht (ik ben te eigenwijs om om hulp te vragen). Heb echt gejankt en toen was ik het ook echt zo zat. En dan nog die stomme grapjes van de afgelopen weken over mijn verblijf in het ziekenhuis bah.
En dat hij niet vrij wilde nemen om bij gesprek te zijn of ik kanker had of niet en dat zijn collega's hem erop moet wijzen van: "moet je daar dan niet bij zijn?" was voor mij de laatste druppel. Had hem al zo vaak duidelijk meteen verteld dat ik wilde dat hij er voor mij was en de kleine meid.

Drie weken geleden flink gesprek aangegaan en heb hem gezegd dat hij zich moet verbeteren, omdat ik het niet langer kan pikken zijn lakse houding en gedrag. Ik wil niet dat J. hier onder lijdt, maar als ik geen respect krijg, dan neem ik wel die beslissing om niet verder te gaan. Hier is hij wel van geschrokken en hij stelt zich verrassend goed op. Hij is gestopt met de rotgrapjes, is er meer voor mij/ toont meer begrip en neemt ook meer initiatief om wat leuks samen te doen of als gezin. ben heel benieuwd hoe dat verder verloopt de komende tijd.

Sorry voor mijn lange lap tekst.

Wat naar om te lezen Brooke. Vreselijk dat je er alleen voor stond, terwijl je zelf letterlijk doodziek was. Hopelijk blijft hij zich goed opstellen en dat het de komende tijd beter gaat.

Brooke, wat ontzettend naar zeg. Ik vind het moeilijk om me voor te stellen dat je je vrouw zo in de steek laat, juist op de momenten dat het erop aankomt. Was je man voor de bevalling wel lief en attent voor je?

Ja ik hoop ook dat we er samen uit gaan komen. Heb hem ook wel eerlijk verteld dat ik het hem nu nog niet kan vergeven, maar heb nu ook gewoon nog erg veel aan mijn hoofd. Ik geef hem nu ook wel de ruimte, zodat hij zijn kansen kan pakken en ik ga proberen er ook niet meer bovenop te zitten teveel, zodat hij zelf de kansen kan benutten en ik probeer me zelf ook anders op te stellen, dus ik probeer hem ook complimenten te geven als hij wel wat goeds doet en niet alleen iets te zeggen als hij wat negatiefs doet.

ED, nee, hij leek erg veranderd tijdens de zwangerschap. Nu snap ik ook echt wel dat een baby een grote verandering is voor iedereen en niet alleen voor mezelf, maar er kwam helemaal niet veel uit hem zoals initiatieven en veel dingen kwamen op mij neer.

Jeetje Brooke wat zul jij je eenzaam hebben gevoeld..
Hopelijk blijft het nu alleen maar beter gaan.

Bij mijn oudste dochter was hier ook best heftig. Ik gaf bv en gaf haar amper uit handen omdat ik het zogenaamd allemaal zo goed wist.. daardoor ging hij juist veel van huis omdat hij dacht dat hij toch niks goed deed.
Ik kreeg een heftige borstontsteking dus ik moest wel zorg aannemen. Dat heeft ons goed wakker geschud.
We maken sindsdien elke donderdagavond tijd voor elkaar. Kids eerst eten en naar bed en daarna gaan wij samen eten.
Dat is echt heilig en om de week verzint de ander wat. Soms gaan we naar de bios, soms uit eten of gewoon thuis uitgebreid tafelen.

Probeer samen de tijd te pakken als je kindje slaapt. Of vraag of je man helpt. Ik dropte juist de baby weleens in zijn armen met de mededeling dat ik ging douchen. Lekker even tijd voor jezelf en dan kan je er daarna er ook weer tegen aan

Heftig om te lezen Brooke. Ik hoop voor je dat het vanaf nu beter gaat met jullie.

Jeetje brooke dat is erg heftig om te lezen. Ik hoop dat het inmiddels wat beter gaat.

Wij hebben de boel redelijk overleefd, het slaapgebrek zorgde ervoor dat we het vaakst op elkaar liepen te bekken. Nu af en toe nog als D zich als een verschrikkelijke dreumes opstelt. Voornamelijk na een dag werken.
Maar we kiezen ervoor om bepaalde avonden in de week lekker vrij te houden en dan kruipen we op de bank, we spreken de dag door tijdens het eten en gaan 1x in de 2 maanden een avondje weg met z'n tweeën of vrienden. Gewoon even tijd voor onszelf.
Mijn man was gelukkig wel erg betrokken en heeft ook 2 dagen in de week alleen met D. Dus we weten beiden wat de verwachtingen van elkaar zijn.

Jeetje, Brooke, wat heftig. Wat een rottijd heb jij beleefd, op alle vlakken.
Hopelijk gaan jullie samen, met jullie prachtige dochter, nu de goede kant op.

Bij ons was het best zwaar. De zwangerschap van Louise kwam erg onverwacht. Mijn vriend wilde er in eerste instantie niets van weten, maar is na enkele dagen wel bijgedraaid. Ik heb hem meteen na de test wel duidelijk gemaakt dat ik niet zou aborteren dat hij zijn keuze maar moest maken. De hele zwangerschap stond in het teken van ons klaar te stomen voor het zelfstandig leven. We hadden beide heel verschillende ideeën/prioriteiten over wonen, geld, weggaan, werken, kinderen, ... Hij interesseerde zich weinig in de zwangerschap zelf. Ook na de geboorte bleef hij afwezig. We hebben veel ruzie gemaakt, we hebben allebei fouten gemaakt. Maar na negen maanden en een grove fout van hem met gevolgen is hij wel compleet veranderd. Sindsdien zijn we wel veel dichter naar elkaar toegegroeid, we weten wat we aan elkaar hebben en wat niet. We kennen elkaars zwaktes en we weten wat nooit zal veranderen bij elkaar.

En we steken uiteraard veel tijd in elkaar. We gaan nog steeds weg samen en kunnen ook nog steeds een hele dag in bed doorbrengen.

Heftig Brooke! Ik hoop dat jullie er samen uitkomen. Het zal ongetwijfeld niet de intentie zijn om je kindje gescheiden op te voeden.
Helaas is dat bij ons wel het geval , dat heb ik echt nooit gewild.

Jeetje Brooke wat heftig zeg. Ik hoop dat jullie er samen uit komen!

Nou daar was je dan mooi klaar mee Brooke. Vreselijk dat hij zo reageerde zeg! Hopelijk gaat het beter na jullie gesprek.

Hier gaat het de laatste tijd niet al te best. We botsen nogal met elkaar op het moment en dat heeft nogal effect op de kinderen. We proberen hier beter mee om te gaan en dat gaat de ene keer beter dan de andere keer.

Vooral de eerste 6 maanden na de bevalling zijn nogal heftig voor onze relatie. Dat is nu beide keren zo geweest. Het hebben van een baby die amper slaapt werkt niet bevorderend voor onze relatie. Maar dat weten we, dus we hebben ons daarbij neergelegd. Hoewel het de laatste keer wel even flink heftig is geweest.

Voor de rest is er niet veel anders geworden. Daar kan ik überhaupt weinig over zeggen. We waren kort samen toen ik al zwanger was, dus zo goed konden we elkaar nog niet. En dat heeft zo z'n voor en nadelen gehad.

Maar hij is een superpapa en waanzinnig goed voor mij, ik had me geen betere man kunnen voorstellen.

Brooke ik kan me voorstellen dat je dit niet leuk vind(zacht uitgedrukt) ik zou me vreselijk in de steek gelaten voelen.goed dat jullie erover gesproken hebben en dat effect heeft.

We hadden van tevoren ook van alles besproken,een makkelijk kind gekregen en alles liep eigenlijk wel prima maar
Wij kwamen toen A 10 maanden was,na een ruzie over iets onbenulligs, tot de conclusie dat het niet goed ging en we het beiden niet fijn vonden zoals we leefden.teveel langs elkaar etc. Het is toen echt een week heftig geweest met veel ruzie gehuil en uiteindelijk ook goede gesprekken. Heb toen zelfs een topic geopend voor relatieboost tips.

Uiteindelijk ging het gewoon om je best voor elkaar doen en m'n man moest ook gewoon even omschakelen van t feit dat er nog veel maar niet alles meer kan wat hij wil. We zijn nu weer ruim 4 maanden verder en de "crisis"weer te boven gekomen. Het gaat echt weer goed en we voeren meer gesprekken,hebben meer lol en als we samen zijn is het meer als vanouds.praten ook weer over andere dingen als,praktische zaken. wat wij weg fijn vinden is samen een dagje naar de sauna, dochter slaapt dan bij een oma , volgende dag samen uitslapen en lekker ontbijten .

Oh lieve Brooke, ik schrik van je verhaal. Het maakt me zelfs boos. Wat heftig zeg
Ik hoop dat jullie de weg naar elkaar, en dan vooral hij naar jou, weer terugvinden.


Hier gaat het opzich wel goed. We leven alleen soms wat naast elkaar en moeten echt bewuster tijd gaan maken voor elkaar.