31 Jan 2014 18:40 door vlindertje
dank jullie wel voor de lieve berichtjes....
Hieronder nog de mooie speech die mijn vriend geschreven heeft en voorgelezen heeft op de crematie. Ik zelf vind de tekst zo mooi en het beschrijft precies zoals het is daarom wilde ik hem met jullie delen:
Daar staan we dan... Trots op de geboorte van onze zoon Jaysen, maar tegelijkertijd verdriet omdat we nu hier staan om afscheid van hem te nemen.
Vanaf het begin liet je ons al verassen. Opeens was jij daar in ons leven, zo onverwacht. Het was voor mij toch wel even wennen, maar heb me daar snel overheen kunnen zetten. Vanaf het eerste moment dat ik jou zag was ik verkocht. Jij was ons kindje, je werd ons leven en ons kleine wondertje. Wat waren papa en mama gelukkig. Alle uren, dagen en weken die volgden werd jij steeds meer onderdeel van ons leven, gingen we steeds meer van jou houden en beseften wij dat we een prachtige periode meemaakten en nog voor de boeg hadden.
Met 16 weken kwamen wij erachter wat je zou worden. Ons maakte het niet uit, meisje of jongen, beiden hebben zijn charmes. Toch gokten de meeste mensen op een jongetje. Papa en mama hebben dat gevoel ook vanaf het begin gehad en dat werd ook de uitslag. Ik zag mijzelf al langs het voetbalveld staan om je aan te moedigen, ik zag rondlopen in stoere kleding, ja... uiteindelijk ook achter de vrouwtjes aan gaan. Wat was ik trots!! In verloop van tijd leerden we je al kennen, je was eigenwijs, beschermend, stoer, lief en vooral een druktemakertje, want je werd veelvuldig een boefje genoemd.
Daar was dan de 20 weken echo. We zagen je hartje kloppen en voor ons was het al goed, maar uiteindelijk zag de echoscopiste toch wat zorgwekkends. Ik zal niet uitgebreidt de afwijkingen complicaties en dergelijke benoemen, want dat is nu niet belangrijk meer. Na diverse onderzoeken en uitslagen werd de kans op een waardig leven steeds kleiner waarop wij voor een keus kwamen te staan. De keus.... Zo onmenselijk, zo veel pijn en zo veel verdriet terwijl jij bij mama in de buik aan het trappelen was. Zelfs met de punctie liet jij van je spreken met je handen op een manier van ‘ga weg!! We hebben dat niet nodig’
Maar de keus moest wel gemaakt worden. Wat voor een pijn en verdriet zouden we je aandoen, hoe ongelukkig, maar ook hoe gelukkig zou jij zijn. Zoveel vragen, maar zo weinig antwoorden, veel onzekerheden en te veel risico’s.
Zelfs in het ziekenhuis heb jij je eigenwijzigheid laten zien. Maar mooier vond ik je sterkte. Dat je toch al zo sterk was om nog 2,5 uur bij ons te willen zijn, dat gaf mij een speciaal gevoel. Na de geboorte heb je bij mama in de armen gelegen, waarna je in mijn armen bent overleden.
Jaysen, je hebt en zal nooit het levenslicht zien, we zullen je nooit zien opgroeien, maar we besparen je de pijn en het verdriet. De pijn welke ik liever draag dan dat ik moet toezien hoe jij die draagt. Het verdriet bij papa en mama is onbeschrijvelijk, maar liever dat wij verdriet hebben dat dat jij die zou hebben.
Een mooie zin, welke we aan iedereen zullen meegeven is dat wij je uit egoïsme hadden willen laten komen, maar dat wij je uit ware liefde hebben laten gaan. Je zal altijd een speciaal plekje in papa en mama’s hart hebben en zullen altijd trots op je zijn. Jaysen, ik heb genoten van onze tijd samen en zal dat voor altijd koesteren. Je zal altijd onze zoon blijven en we zullen altijd van je blijven houden.
Ga maar gauw naar boven zodat jij ons sterretje kan zijn. We zullen je nooit vergeten.
26-01-14 Jaysen mijn mooie vlindertje........ je leeft voort in mama`s hart
