Even wat kwijt Update: laatste pagina :)
Zoals sommige van jullie wel weten gaat de ontwikkeling van S niet helemaal goed, de linkerkant van haar lijfje heeft een hoge spierspanning en daarvoor zijn we inmiddels ook bij de kinderarts geweest. Inmiddels zijn we 2 mislukte mri's verder (ze werd wakker) en gaan we binnenkort naar het WKZ naar de kinderneuroloog (en een mri onder narcose).
De arts die ons doorverwees gaf al wel aan dat ze naar zijn idee een lichte cerebrale parese heeft. Toen hij dat zei reageerde ik opgelucht, het was hetgeen wat ik al dacht, eindelijk erkenning.
Maar nu weet ik niet meer wat ik moet voelen. Ik raak gefrustreerd dat ze een hoop nog niet kan en ben dan strontjaloers als ik lees/zie dat andere jongere kindjes dingen wel kunnen. Ik word boos als mensen de diagnose wegwuiven en zeggen 'gelukkig is het niet erger' want ik vind het wel heel erg. Maar als iemand in huilen uitbarst denk ik 'doe niet zo overdreven het is niks'. Ik weet gewoon niet wat ik moet voelen, het voelt bijna alsof ik niet verdrietig mag zijn van mezelf, want uiteindelijk 'valt het wel mee'.
Het gaat overigens wel goed met S, we hebben fysio en ze vind het 'gymmen' erg leuk. Ze rolt nu soms zelfs van buik naar rug en we zien vooral vooruitgang in het gebruik van haar handje! Dat is van een gespannen klauwtje/vuistje veranderd in een losse vuist en soms zelfs een open handje. Daarnaast is ze natuurlijk ook nog de mooiste baby ever ;)
Ik snap het als jullie niet zo heel veel hiermee kunnen, ik kan er zelf dus ook niet zoveel mee op het moment maar ik moet het gewoon kwijt. Ik weet gewoon niet wat ik voel.