Ik lig al enkele dagen in een 'ruzie' met mijn schoonpapa.

Ik wil eerst even duidelijk maken dat ik écht dol ben op mijn schoonvader. Hij is een fijne, aangename man met wie ik over het algemeen over goed overeen kom.

Het zit zo dat hij en ik totaal andere ideeën heb wbt de opvoeding van de meisjes en alles daar rond. Ik probeer al 2 jaar lang mij te verantwoorden naar hem toe en zaken uit te leggen, omdat hij steeds kritiek geeft en ik heel erg het gevoel krijg dat hij zijn mening aan ons wilt opdringen, dat we maar moeten doen wat hij zegt want hij heeft ervaring (zo heeft hij het ons al honderden keren laten weten). Maar het is alsof ik tegen een muur praat. Hij heeft zijn idee rond opvoeding van kinderen, wijkt daar niet vanaf, is erg afkeurend naar ons toe en gedraagt zich alsof we een slechte toekomst tegemoet gaan en onze kinderen kansen afnemen.

Ik heb hem daar een tijdje terug over aangesproken, helaas op een botte manier, maar wel heel duidelijk uitgelegd wat ik zo vervelend vond. Het kwam er eigenlijk op neer dat hij vindt dat ik klik klak dingen van internet overneem, niet zelf nadenk, niet luister naar zijn mening en ervaring. Ik ben daar natuurlijk boos over, want dat doe ik niet. Ik heb hem al vaak een boel zaken proberen uit te leggen, maar zoals ik eerder al zei; hij heeft zijn eigen idee al en staat niet open voor andere ideeën. Gelijkertijd roept hij wel te pas en te onpas dat het zijn recht is zijn mening overal te gaan verkondigen. Ik heb hem gezegd dat ik het prima vind dat hij zijn mening heeft of advies geeft, maar dat hij ook moet aanvaarden dat wij niet altijd zijn advies/mening volgen, en dat hij ook gerust wat mag rekening houden met onze gevoelens, want wat hij zegt en op welke manier hij het zegt is vaak wel erg kwetsend.

We hebben hier niet meer over gesproken tot gisteren. Ik had een nieuw blogbericht geplaatst (een humoristisch bedoelt bericht, zonder enige connectie naar hem toe) en hij zette er in een reactie bij (het ging over ongevraagd advies krijgen en geven) dat de opvoeding pas succesvol is als er wordt overlegd met ouders, grootouders, oppas, ... iedereen die bij de opvoeding komt kijken, als er wordt gekeken naar wat wetenschappelijk correct en niet correct is, wat wel/niet bewezen is, en dan er gekeken wordt naar de ervaringen van andere ouders ipv naar revolutionaire methoden. Hier draait dus heel onze 'ruzie' om. Ik vind niet dat hij mee recht heeft te beslissen over onze kinderen, hij is grootvader, geen vader. Echter, wij vinden zijn mening wel belangrijk en hebben er altijd naar geluisterd, maar het strookt (over het algemeen) gewoon niet met ons idee over opvoeding, waardoor we zijn mening/advies niet altijd volgen. Die zogezegd revolutionaire methoden zijn helemaal niet zo revolutionair, iets wat ik hem ook al duizend keer heb proberen uit te leggen, en ik kijk dus ook echt wel naar onderzoeken en ervaringen van andere ouders.

Ik wilde gisteren met hem praten, maar hij weigerde ("Ze heeft mijn bericht verwijderd! Al 2 keer! Ik heb het recht mijn mening te uiten!"). Dus heb ik hem uiteindelijk een mail getypt waarin ik een aantal keer duidelijk zei dat ik hem, als grootvader en schoonvader zijnde, accepteer en apprecieer. Dat we met problemen, of als we advies nodig hadden altijd in de eerste plaats naar hem zijn gekomen, een dat (naast de opvoeding) ook bijna altijd hebben gevolgd. Dat we nu ook nog steeds zijn mening appreciëren, maar niet meer volgen omdat wij het er niet mee eens zijn.


Ik kreeg een mailtje terug dat heel deze situatie niets met de kinderen te maken heeft. Hij wilt ons behoeden voor het maken van verkeerde beslissingen en ondoordachte keuzes. En hij wilt graag zien dat wij koers zetten naar een toekomst van het welzijn van ons gezin geborgd is. Alleen; hij dramt zo door. Hij geeft ons nooit ruimte om zélf beslissingen te maken, als we al anders beslissen roept en tiert hij dat we verkeerd bezig zijn. Ik heb hem gezegd dat het heel fijn is dat hij zo met ons begaan is, maar dat wij nu een gezin op onszelf zijn. Wij willen zelf alles ontdekken, zelf fouten maken en eruit leren. Maar blijkbaar mag dat niet. Ik kreeg een mailtje terug waarin hij zei dat ik mijn ego opzij moest zetten.



Het is nu toch niet omdat we jong zijn, dat we altijd maar moeten volgen naar wat hij zegt/voelt/denkt omdat hij zogenaamde 'ervaring' heeft? Eigenlijk hoef ik zelfs helemaal geen verantwoording af te leggen bij hem voor zaken die wij doen, en toch doe ik het, door zijn afkeurende blik en nadat ik verantwoording heb afgelegd, krijg ik kritiek (hetzelfde geldt voor vriend). Ik ben hier erg verdrietig om. Ik heb het gevoel alsof ik tegen een muur sta te praten. Ik wil gewoon dat hij onze manier van opvoeding aanvaardt, deze niet constant in vraag stelt. Ik wil graag naar zijn mening luisteren, maar dan ook wel een onderbouwde mening, niet alleen 'ik heb ervaring'. Nu wilt hij (eindelijk) een ftf gesprek met me voeren, maar eigenlijk heb ik er geen zin meer in, ik denk dat ik tegen een muur ga blijven praten.