Re: Urban Legends: NIET lezen als je alleen bent
Exogenesis schreef:Die 'mensen' in je huis die je dan ziet... je herkende ze, schrijf je. Zijn dat mensen die je zelf hebt gekend? Of herken je ze, omdat het steeds dezelfden zijn?
Ik vind het wel heel knap dat je je gave inzet om mensen te troosten. Dat lijkt me heel mooi en tegelijk zeer zwaar. Fijn dat je je weg daar in hebt gevonden.
Het zijn idd bekende maar ook onbekende die ik vaker terug zien.
Mijn oom is hier heel vaak. Zeker op de momenten dat ik hem hard nodig heb. En mijn oma ook. Dat zijn 2 mensen die heel belangrijk ook voor me zijn.
Die andere 2 ken ik niet uit het leven en zijn ook niet altijd hier. Toevallig die avond wel. Wie het zijn geen idee.
Ik heb hele mooie ervaringen ook met mijn oom o.a. In de periode dat ik het zwaar had en met heel veel verdriet naar bed ging, kwam hij heel vaak op mijn kamer. Hij stond naast mijn bed en legde zijn hand op mij. Ik voelde dat en werd daar ontzettend rustig van. Hierdoor kon ik ook slapen en mijn verdriet even los laten.
Mijn oom is gestorven aan zelfmoord en hij heeft wat voor mij gedaan vroeger waar ik hem ontzettend dankbaar voor ben. De dag van de crematie ben ik niet geweest omdat ik met het grote deel van de familie geen contact had. Ik heb me daar echt heel lang schuldig om gevoeld. Dat hij nu vaak bij me is en ook zegt dat hij het begreep en het niet erg vond, geeft me wel op die manier troost dat ik het schuldgevoel kon los laten.
Ik mis hem nog elke dag onwijs!
Mijn gave inzetten op mijn werk gebeurt ook vaak automatisch. Maar soms gebruik ik ook mijn reiki erbij en dat heeft me al heel wat bijzondere momenten opgeleverd. Zeker wanneer een patiënt onrustig was. Ik werd op de neuro dan naar die kamer gestuurd omdat mijn collega's vonden dat ik een bepaalde rust had en de patiënten daar ook op reageerde.
Het enige wat ik doe is naast het bed staan en mijn hand opleggen. Even praten indien dat nog gaat.
Ik ben wel blij met mijn gave alleen komt het vaak te pas en te onpas.