Maar rejoy, je kunt toch ook gewoon 'nee' tegen zo'n kind zeggen? Jouw manier zou ik meer passief agressief vinden denk ik. Zo van: jullie kind, doe er wat aan. Naast ouders zijn er toch sowieso andere mensen die wel vaker een kind corrigeren, zoals een juf/leidster etc. Waarom zou jij dat als vriendin/tante/andere rol niet kunnen doen, een nee is toch een nee, dat hoeft een kind toch niet persé van een ouder te horen?

Ja dat doe ik en ik verwacht dat anderen dat ook bij mijn kinderen doen. Gewoon op een normale manier.
Als ik mijn kind zelf al corrigeer hoeft een ander het niet nog eens te doen. Dat vind ik wel irritant en daar zeg ik ook wat van.

Als de moeder niks zegt, dan doe ik het. Dat lijkt me vrij logisch eigenlijk.

Het is denk ik meer dat ik de ouder daarin niet wil passeren. Ik heb bijvoorbeeld een vriendin en die heeft daar een handje van. Zo was ik laatst bij haar en er stond wat chips op tafel en de oudste had wat ik een klein bakje gekregen. Ik zei toen tegen mijn dochter dat ze 'daar' (doelend op de grotere schaal en dat begreep ze) niet meer uit mocht pakken. Op een gegeven moment ging ze bij de tafel staan, zonder wat te pakken en zei mijn vriendin onmiddellijk: mama had gezegd dat je daar niet meer bij mag komen hè'. Later toen we naar huis gingen, waarschuwde ik van tevoren even met: ''we gaan zo de schoenen aan doen en naar huis', met de bedoeling dat het dan niet zo rauw op haar dak zou vallen en weer zegt die vriendin tegen mijn dochter dat ze de schoenen moet pakken, terwijl dat nog helemaal niet mijn bedoeling was. Ik vind zulke dingen als ouder erg vervelend. Daarnaast zou mijn dochter het echt heel erg vinden om er zo direct door iemand anders op aangesproken te worden, zij voelt zich dan echt te kakken gezet. Mede daardoor reageer ik terughoudend zodat de ouder zelf kan beslissen hoe het kind erop aan gesproken wordt. Het ene kind moet je heel anders aanpakken dan het andere kind. Waar de ene genoeg heeft aan oogcontact en nee schudden, heeft het andere kind een time out op de gang nodig bij wijze van.

Maargoed, dat komt misschien ook wel voort uit dat mijn oudste echt heel gevoelig is en het echt heel erg vindt om door iemand anders aangesproken te worden. Ik ken haar gebruiksaanwijzing, dus ik doe het liever zelf. En dat neem ik dan denk ik automatisch mee naar andere kinderen.

Rejoy, wat jouw vriendin doet is geen corrigeren, maar gewoon irritant bemoeien. Je dochter doet niks.
Als een kind in jouw huis steeds zich in je gordijnen rolt bijvoorbeeld dan zeg je toch iets? Iets zeggen of een standje geven zijn 2 hele andere dingen natuurlijk.

Ik snap wel wat je bedoelt hoor Rejoy. Maar ik weet bijvoorbeeld bij mijn neefjes en nichtjes dat de ouders zich niet gepasseerd voelen als ik hun kids aanspreek. Ook ken ik mijn nichtjes en neefjes zo goed dat ik wel weet hoe je ze het beste kan aanspreken. Ik vind het bij kinderen van vriendinnen (die ik dus minder vaak zie en minder goed "ken") ook lastiger om hen aan te spreken. Ik benoem het gedrag dan wel en mijn vriendinnen spreken hun kind dan aan mocht dit nodig zijn.

Mensen die het op de 'goede' manier aanpakken mogen haar corrigeren, maar ik vind het dus erg vervelend als mensen dat op de 'verkeerde' manier doen, dan heb ik liever dat ze eerst mij aanspreken of hinten. Nu scheelt het dat zij niet bij andere mensen in de gordijnen klimt en ik dat hier ook nog nooit meegemaakt heb;) als er echt zoiets zou gebeuren zou ik er denk ik wel wat van zeggen als de ouders niet ingrijpen.

Ik wacht eerst de reactie af van de ouders, als deze niet op tijd reageren, of helemaal niet reageren, dan spreek ik natuurlijk wel de kinderen erop aan. Het gaat immers wel om mijn huis en mijn spullen. Lijkt me niet echt de bedoeling dat je huis wordt afgebroken en dat je daar niks van mag zeggen, omdat de moeder zo lichtgeraakt is. Ja doei! Ga dan maar lekker weer naar huis.

Net als Rejoy ben ik altijd voorzichtig met andere kinderen corrigeren, vind het lastig om te bepalen waar die grens ligt. Ik vind het ook niet altijd fijn als andere mijn kind corrigeren (ligt er wel aan wie en op welke manier). Kijk als andere kinderen mijn huis slopen zeg ik daar wat van. Maar bij asociaal gedrag vind ik het niet mijn taak om daar wat van te zeggen ookal stoor ik en de andere visite er mateloos aan. Zo had ik wat chips op tafel staan, de oudste stond met twee handen de chips in zijn mond te proppen hij vond het blijkbaar niet lekker en haalde het weer uit zijn mond en deed het terug in de schaal. Ik vind dat de moeder daar wat van moet zeggen, zij deed of niet of er werd niet naar geluisterd.

Alleen als andere kinderen onvoorzichtig zijn met mijn spullen of met mijn eigen kind zeg ik er iets van. Ik wacht natuurlijk eerst op een reactie van de vader of moeder maar anders zeg ik er echt iets van op een subtiele manier.

Dit dus... als de ouders er niets van zeggen doe ik het.
Nu moet ik zeggen dat dit vrij weinig voor komt, meeste mensen die hier met kindjes komen letten echt wel goed op en spreken hun kind direct aan.

Ik vind het wel fijn als iemand waar ik op visite ben of mee weg ben mijn dochter aanspreekt als ik het niet zie.

Het liefst word ik er zelf op gewezen als m'n zoon iets zou uitvreten maar als hij bij andere mensen is heft hij zich te gedragen naar die regels en dan mag hij best aangesproken worden.
Momenteel word ik even gek van een vriendje van Christian, z'n ouders zijn heel anders als ik en laten hem maar buiten een beetje rond rennen, soms al heel vroeg en ook als het regent of zeggen tegen hem dat hij maar hier moet gaan spelen, bij Christian dus. Gisteren was hij al hier en nu komt ie mee met Christian uit school, trekt z'n schoenen uit en gaat naar boven?! Met de mededeling dat hij bij Christian komt spelen, z'n moeder moest weg namelijk en Christian vind dat zielig en heeft gezegd kom maar met mij mee. Maar dat kind is zo onbeschoft, laatst trok ie de koelkast open en hij laat m'n honden niet met rust en ik word er helemaal dol van. Luisteren naar mij doet hij ook niet. Ik heb ze naar buiten gestuurd. #zeikmodusuit