Laat ik beginnen met dat ik ontzettend dankbaar ben dat mijn ouders/schoonouders op mijn zoontje passen. Natuurlijk hoeven ze het niet te doen en doen ze het voor ons, kan ik ook betaalde opvang regelen etc. Dat heb ik nu niet, toch moet ik het volgende even kwijt.

Sinds dat mijn zoontje 5 maanden oud is passen mijn ouders en schoonouders op mijn zoontje. Schoonouders 1 dag en mijn ouders 1 dag. Mijn schoonmoeder moet een operatie aan haar been ondergaan binnenkort, herstel kun je nooit voorspellen maar aangezien ze deze operatie al een keer eerder heeft gehad vroeg ik haar naar een inschatting van de herstelperiode. Eerst was dat twee weken, een week later waren dat drie weken en vanavond krijg ik een bericht dat er voor zes weken iets anders geregeld moet worden. Oke, geen probleem maar ik vind het een rotgevoel. De relatie tussen mij en mijn schoonmoeder is moeizaam. Ik kan niet ontkennen dat ik soms het idee heb dat ze op mijn zoontje past omdat ze ook op de kinderen van mijn schoonzussen past, dat ze mijn zoontje eigenlijk vooral een lastige handenbinder vindt. En nu dit, mijn schoonvader is ook thuis en de kinderen van mijn schoonzussen mogen wel komen. Die zijn 3+ of jonger dan 1 jaar. Mijn zoontje is een druktemaker, een dwarskikker en een bezig baasje dat klopt helemaal. Toch is het mijn zoontje en hun eerste kleinzoon, ik gun hem zijn opa en oma en vooral op opa is hij erg gek. Voor zes weken andere opvang regelen valt niet mee, de kans dat hij hen in die zes weken niet/nauwelijks ziet is groot als wij geen poging ondernemen om langs te gaan. We wonen een straat verderop maar er zal geen moeite gedaan worden om mijn zoontje een knuffel te komen brengen.

Een zeurverhaal, ik weet het. Ik zit er even heel erg mee, mijn vriend zegt dat ik me niet zo druk moet maken.