Sterkte!

Heel veel sterkte Poppy

Wat knap van je dat je zo eerlijk bent!

Ik hoop dat er voor jou snel een lichtje mag gaan schijnen. En dat je in jouw diepe dal een ladder vind om er (met hulp en support van mensen die je graag willen helpen) eruit kunt klimmen. Dat je met iedere sport/tree die je omhoog doet het gat een stuk minder diep kunt maken!


Hopelijk mogen we over een tijdje een berichtje van je lezen dat het weer een stuk beter gaat.

Ook ik volg je al een tijdje vanaf de zijlijn en ik denk dat het voor jou helemaal geen kwaad kan om even de ruimte te krijgen en mogen pakken om helemaal tot je zelf te komen.

Ik weet niet precies wat het plan is.. maar mocht een opname bij een reguliere GGZ instelling niet (op korte termijn) mogelijk zijn; wellicht is dit iets voor je:

http://www.u-center.nl uitpersoonlijke ervaring kan ik je vertellen dat een opname mega super zwaar is. Elke keer als je denkt niet verder te kunnen zakken, zak je nog een stukje verder naar beneden. Maar het U-center weet dat enigszins te compenseren met heel veel liefdevolle zorg, en heel veel fijne faciliteiten.

voor jou! Hoe je pad ook mag gaan lopen...!

Lieve Poppy, ik hoop écht dat het je wél zal helpen je beter te gaan voelen. Ik weet helaas ook dat het bij sommige mensen héél moeizaam gaat, jij hoort daar volgens mij ook bij. Verschrikkelijk dat het voor jou voelt als vechten tegen de bierkaai. Toch hoop ik dat je het doet, als is het alleen maar omdat je niet wéét hoe het hierna gaat zijn, niet wéét wat er komt. Het kan zo blijven, erger worden maar het kan ook beter worden. Je weet het nooit! Maar ik hoop het wel!

Sterkte Poppy!

Wat bedoel je met suicidewatch? Wordt jouw omgeving nu 24/7 ingezet en impliciet dus verantwoordelijk gemaakt voor wat jij doet of hopelijk juist niet doet? Zelfmoord willen plegen is niet iets voor een 'leek' en eerlijk gezegd vind ik het ook een bijzondere aanpak. Crisisopvang bestaat voor mensen met zulke verknipte ideeën. Want dat is zelfmoord. Ik ken geen enkele hulpverlenende instantie die de nabije omgeving hiervoor verantwoordelijk stelt en ik ben wel bekend in dit 'wereldje'. Opname lijkt mij voor jou, gezien je omschrijving, geheel niet onverstandig. Sterkte en ik hoop voor jou en directe omgeving dat je de kracht vindt om aan jezelf te werken met behulp van echte professionals. Maar nogmaals, suïcidaal zijn was destijds alleen al bij mijn huisarts een enkeltje crisisopvang. Jouw post verbaast me, want zelfmoordneigingen hebben is niet niets. Sterker nog: het is alles. Daarna ben je dood. Geen moeder, zus, of welk familielied dan ook die je daar verantwoordelijk voor mag maken vanuit de hulpverlening en vanuit jezelf al helemaal niet.

Maar heb je ook enig idee waarom jij dit soort dingen op een forum als dit blijft plaatsen?
Behalve dat dit allemaal heel zorgelijk is, vraag ik me al tijdenlang af waarom je steeds berichten in een dergelijke lijn blijft plaatsen...
Ik vind het heel erg als je je zo voelt, maar ik vind het ook heel erg dat je blijkbaar nog aldoor geen hulp hebt om aan bepaalde kernproblemen te werken, waarvan dit wat je nu doet volgens mij een best typische uiting is.
Ik wéét dat iemand met een serieuze depressie, zeker familiair belast, het ontzettend moeilijk heeft. En ik weet hoe uitzichtloos het leven kan voelen of zijn dan..... Maar ik wil je wel meegeven dat jouw manier van jezelf hier neerzetten volgens mij ook duidt op een serieus probleem...

Ik hoop dat deze opname (?) gaat leiden tot hulp die je vooruit helpt en die je een geschikte plek geeft om dit soort uitspraken te kunnen doen en bespreken...

Sterkte!

Ik ben het eens met Quickster en Izar, ik vind het een raar verhaal en ik vind het vooral gek dat je dit soort dingen op deze manier openbaar op een forum waar je zeker niet onbekend bent blijft posten.
Ik hoop dat je snel jezelf terug vindt en gelukkig wordt.

Waarom is dat gek? Ik snap dat je zegt dat het niet verstandig is omdat je niet geheel anoniem bent, maar gek vind ik weer iets anders. En waarom is het een raar verhaal? Deze dingen komen ook voor, dat is al verdrietig genoeg en het is zeker verdrietig dat zij daarmee te maken heeft en dat het niet beter wordt. Maar dit soort opmerkingen snap ik dan niet. Of mag je hier alleen posten over lichte onderwerpen, over reizen en winterkilo's en of je een trio zou willen?

Ik vind dat ook niet gek. Een zelfmoordaankondiging gaat te ver, maar het is toch logisch dat je érgens je ei kwijt wilt over dit soort onderwerpen? En ja, dat het daar dan regelmatig over gaat is toch niet raar? Er zijn hier mensen met 100 selfies, verslagen van 22 mislukte dates en mensen die elke scheet van hun kind vermelden. Dat mag allemaal hoor, en dit mag dus ook.

Poppy, ik hoop dat een opname je gaat helpen, ik vermoed dat je je er uiteindelijk beter door gaat voelen. Je hebt lang genoeg aangemodderd zo, en je kunt steeds weg blijven duiken op deze manier. Bij een opname kan dat niet en zul je wel aan de bak moeten en kun je je niet langer veel beter voordoen dan je bent. Dat klinkt lomp, maar ik bedoel dat je dan misschien de hulp krijgt die je nodig hebt.

Pak die kans gewoon, dood is ook maar zo dood, dus je kunt het maar beter proberen voor die tijd, toch?

Susan, ik weet niet aan wie je deze vragen stelt. Aan mij of iemand anders?
Oh, ik vermoed Elliot nu ik nog eens lees.

Ik zeg helemaal niet dat ze het niet mag posten, ik zeg alleen dat ik het gek vind. De manier waarop Poppy het doet vind ik gewoon gek. Ze post maar één keer in de zoveel tijd en altijd een extreem verhaal. Eerst hoor je weken niets van haar, en daarna is ze ineens suïcidaal.
Ik snap heus wel dat Poppy met zichzelf in de knoei zit en dat ze waarschijnijk niet heel logisch en realistisch nadenkt over dit soort dingen, maar het komt nu meer over als een schreeuw om aandacht, en daarvoor denk ik dat dit forum niet de juiste plek is. Want hoe graag ik Poppy ook zou willen helpen, ik kan haar via dit forum niet helpen.

Ze post ook gewoon over andere onderwerpen, hoor. Misschien dat jij die berichten mist, dat kan, maar ze heeft de afgelopen dagen gewoon meegepost. En dan nog, al is ze een tijd minder actief geweest, ze zal ook wel niet erg lekker in haar vel zitten. Misschien wil ze dit al een hele tijd kwijt, maar hikt ze er tegenaan vanwege de mogelijke reacties.

En de meeste mensen hier hebben een onderwerp, of een paar oderwerpen waar het heel veel over gaat. Afvallen, biologisch koken, sporten, haken en breien, reizen, opvoeding, je ziet dat mensen vaak over hetzelfde posten. Dat wordt over het algemeen prima gevonden, als het luchtige onderwerpen zijn. Wordt het te zwaar en te serieus dan vinden mensen dat je er maar een keer over op moet houden. Maar helaas zijn die zware en serieuze dingen voor sommige mensen gewoon de dagelijkse realiteit en die mensen zijn niet klaar met een keertje erover praten, dat blijft steeds terugkomen en dat is al naar genoeg.

Wat mij betreft posten forummers hier over alles wat ze willen en/of bezighoudt. Als dat moeilijke, zware onderwerpen zijn, vind ik dat alleen maar rot en verdrietig voor degene die hiermee zit. Wel denk ik dat een luchtig onderwerp voor een groter deel vd forummers tot de verbeelding spreekt en in dit topic, kan iemand zich al snel machteloos en daardoor ongemakkelijk voelen. Vind het wat te kort door de bocht dat er daarom ook geen ruimte is op dit forum voor herhaaldelijk posten over zwaardere onderwerpen, want er zijn toch een aantal forummers die een dierbare zijn verloren en dit in topics altijd met respect wordt besproken. Ik heb nog nergens gezien dat mensen daar over struikelden. Nogal ongepast zou ik dat trouwens ook vinden.

Ja, daar is ook inderdaad wel ruimte voor, maar dat is ook een heel concreet verdriet waar veel begrip voor is omdat ook dat tot de verbeelding spreekt, ook als je het niet zelf hebt meegemaakt. Ik denk dat dit iets is wat mensen toch minder goed snappen, daarbij is het ook iets wat steeds blijft sluimeren en dan weer in hevige mate terugkomt zonder dat buitenstaanders snappen waarom.

Ik denk dat je daarmee precies de spijker op z'n kop slaat ----> mensen die deze gevoelens niet snappen, omdat ze het zelf niet kennen. Dan is het ook erg moeilijk, en ik vermoed geen onwil, om dergelijke topics te 'volgen' qua inhoud. Het kan dan te ver van je af staan om er gepast c.q. constructief op te reageren. Ergens begrijp ik dat wel, want de materie is heel zwaar voor een leek. Ik begrijp echter ook dat iemand, in dit geval Poppy, haar hart wil luchten en dus van zich af probeert te schrijven. Misschien dat het ook zo benaderd kan worden: een forummer met zeer zwarte gedachten laat ons daarin meekijken. Niets meer of minder; wij kunnen haar niet helpen (wat een menselijke reactie is om juist wél te willen), maar lezen dit verhaal en hopen dat ze dit verhaal ook vertelt aan degenen die hierin wel een betekenisgevende rol kunnen spelen. De paar mensen die ik heb gekend en eruit zijn gestapt, hebben dit in algehele stilte gedaan. Dat maakte de klap voor nabestaanden heel groot. Ik zeg absoluut niet dat een ieder hierin hetzelfde handelt, maar ik merk wel aan mezelf dat ik me er inhoudelijk niet in ga mengen. Dat geeft mijzelf het gevoel dat ik verantwoordelijkheid hierin op me neem; een verantwoordelijkheid die ik niet wil dragen, tenzij het om iemand gaat die echt heel dichtbij me staat. Vind dit schrijnend om te lezen, maar dat valt ook samen met de formulering...

Ik vraag me af waar je de overtuiging vandaan haalt dat je niet meer beter wordt, dat je de wereld niet aan kan? Aan wat voor eisen moet jij voor jezelf voldoen? Want dat is het vaak, mensen stellen onmogelijke eisen aan zichzelf en dat lukt allemaal niet en dat geeft een gevoel van mislukking en de wereld niet aankunnen. Wat moet jij van jezelf? Wat waren je verwachtingen en hoe is het nu? Of is er totaal iets anders wat je dit gevoel van het niet meer aankunnen geeft? Is het verdriet van je vader die overleden is, of de toestand met je ex?

Ik denk dat een opname helemaal zo slecht niet is hoor. Laat ze maar eens meekijken in je hoofd en je gedachten. Wat zijn irreële dingen en wat niet? En hoe kun je jezelf weer omhoog krijgen? Probeer eens wat meer in jezelf te geloven, je bent zoveel waard.

Kom op Poppy, zet 'm op!

Eens. Ik vroeg me dan ook al af wie als eerst zo'n soort opmerking zou gaan maken.

Poppy, hopelijk kun je gauw inzien dat een opname voor jou waarschijnlijk het best is. Zelf ga je er toch niet uitkomen, want je zit, m.i., héél diep. Ik hoop echt voor je dat je over een poos het licht in het leven weer gaat zien en dat je weer geluk en plezier mag ervaren. Sterkte.

Het is voor mensen die zelf dergelijke gevoelens niet kennen moeilijk zich in te leven en empatisch te reageren. Dus reageren ze vanuit hun eigen perspectief en dat is veelal met veel onbegrip en soms boosheid/frustratie aan toe. Heel menselijk, maar totaal niet helpend. Je zal maar het gevoel hebben dat je er niet meer uit kan komen. Dat je geen uitweg meer ziet. Hoe intens verdrietig is dat?

En nee.. op een forum kan je iemand met deze problematiek niet concreet helpen maar wat steunende woorden en begrip doet al heel veel!

Heel veel sterkte!

Heel veel sterkte meid! Ik hoop dat je je snel beter zult voelen.

Ik ben het wel met Izar eens dat ik hoop dat er geen familie op de suicidewatch is gezet. Mensen die het al zo moeilijk vinden dat het idee om zelfmoord te plegen alleen al door je hoofd spookt, mensen die al eerder een zelfmoord in de omgeving hebben meegemaakt en het verdriet dus kennen.
Ik kan me ergens ook wel voorstellen hoe je je zou moeten voelen nu. Ik hoop alleen maar dat je het geloof in je eigen geluk terug mag krijgen. Je verdriet en pijn zal nooit verdwijnen, je kruisje zul je altijd meedragen, maar de toekomst heeft nog zoveel moois te bieden, ook voor jou. En dat kan alles wel verzachten.