Ik herinner me trouwens dit, hij was toen net geboren en rond 01:00 's nachts ging hij huilen, ik lag nog verdoofd van de ruggenprik en kon dus niet bij hem in zijn wieg. De verpleegkundige die hem aan mij had gegeven toen, was zo'n heks dat ik niet meer nog een durfde te bellen om hem terug te leggen, ik heb dus rechtop met Julian op mijn arm toch een beetje proberen te slapen.
O, ja door de keizersnee moesten wij (julian en ik) 4 dagen blijven. De eerste nacht had mijn man als een blok geslapen in ons eigen bed, alsof er niets veranderd was, en de tweede nacht appte hij continu foto's van wat hij aan het doen was *in bad met de laptop aan* terwijl ik aan het klooien was met borstvoeding, een niet slapende baby, een hork van een verpleegster en dan ook nog de pijn in mijn buik, het vruchtwater wat nog een beetje liep (dus nat bed de hele tijd). En dan, toen we na 4 dagen thuis waren, zaten we 's avonds aan het eten, ik met een brok in mijn keel, en dood en doodop.. zei mijn man: 'Ik ben zó moe!' toen viel ik enorm tegen hem uit. Ik zei: 'ó JIJ bent moe?!'
Ik ben nog steeds van mening dat kraamhulp dag en nacht moet zijn. Wat duurt zo;n kutnacht lang als je niet weet wat je moet doen, moe bent en zo onzeker bent.