Haha, nou je mag blij zijn als je slaapt. Toen ik net was bevallen kon ik alleen maar naar hem kijken en hij deed zo zijn handje omhoog en ik zat gebiologeerd naar zijn beweging te kijken. De eerste nacht thuis sliep hij tussen ons in, hij wilde niet in zijn wieg.

Hij heeft bij ons op de slaapkamer in zijn ledikant geslapen, ik zette telkens de wekker omdat ik bang was niet wakker te worden voor de voedingen, maar dat bleek niet nodig, toch heb ik dat nog een aantal nachten zo gedaan. Ik was zo moe na ruim 2 weken op en neer naar het ziekenhuis dat het een verademing was dat hij thuis was en ik juist meer rust had, ook al hoefde ik eerst niet zelf de nachtvoedingen te doen. Ik vond het heel vanzelfsprekend dat hij er was en was vrijwel meteen gewend!

Ik heb zelf geen kinderen, maar mijn vader vertelde een paar dagen terug toevallig dat hij de eerste nacht wel 10 keer naar mijn kamertje is gegaan om in het wiegje te kijken omdat hij zo verliefd was. Ook vond hij het bizar dat hij verantwoordelijk was voor mij, voor een klein babytje.

Volgens mij leggen ouders hun kindje tegenwoordig niet gelijk de eerste nacht hun kindje moederziel alleen op de babykamer, haha.

Eerste nacht thuis wou ze eerst niet slapen.
Maar ze had eerst drie nachtjes in het ziekenhuis geslapen.
Dus toen we een klein lampje en zacht muziekje aanzette sliep ze snel.
En meteen vanaf de eerst nacht thuis alleen wakker voor de voedingen en weer slapen.
Gewoon meteen op haar eigen kamertje.
Die is wel precies naast die van ons.

Ze moest eerst heel erg huilen in de wieg naast mijn bed. Toen heb ik haar bij me genomen en lag ze op haar buik op mijn buik en had de hik
Toen ze sliep heb ik haar in de wieg gelegd en zette ik steeds de wekker voor de volgende voeding. Maar het koste veel moeite om haar wakker te krijgen en drinken lukte haar ook niet.
Verschonen en even knuffelen en dan probeerde we weer te slapen tot de volgende v voeding.

De eerst nacht kon ik ook alleen maar naar hem kijken. Ik kon gewoon niet geloven dat dat in m‘n buik had gezeten en dat hij van ons was Ik heb een week in het ziekenhuis gelegen en toen heeft hij nog 10 weken langs mij in een wieg gelegen.

Wat lief om te lezen van je vader Siamsa

De eerste nacht in het ziekenhuis (ik beviel om 0.23 uur) heb ik de hele nacht naar haar liggen kijken. En kon ik ook echt niet begrijpen waarom mijn vriend in hemelsnaam kon slapen.
Tweede nacht thuis waren we al wanhopig. Het aanleggen lukte niet in mn eentje en ze bleef maar huilen. We hebben toen echt de nacht af zitten tellen totdat de kraamhulp weer zou komen. Ze heeft toen de hele nacht bij ons doorgebracht. Ze werd alleen maar rustig op mn vriend zn buik. Dus daar heeft ze een paar keer geslapen.

De eerste nacht in t ziekenhuis heb ik geen oog dicht gedaan vanwege de adrenaline. En alle ziekenhuis geluiden.

De eerste nacht thuis heeft D in zijn bed geslapen, hij kwam 2x voor een voeding. We hebben weinig en licht geslapen doodsbang dat we hem niet zouden horen haha.

Haar eerste nacht was in het ziekenhuis. Mijn vriend bleef ook slapen (L. is om 23.32 uur geboren). Madame en meneer sliepen als een roosje, ik zat vol adrenaline vanuit mn bed naar ons meisje te kijken.
De dag erna was onze eerste nacht thuis. We schrokken om 3 uur wakker, toen had ze al 6 uur geen voeding meer gehad. Vreselijk vond ik dat! Maar volgens de kraamhulp was dat allemaal prima.

D is midden in de nacht geboren, ik heb na tijd nagenoeg niet geslapen en alleen maar naar D gekeken die of op mij lag of naast mij.

J heeft de eerste nacht veel moeten huilen en heeft eigenlijk alleen maar bij mij gelegen.

De eerste nachr is hij geboren. De tweede en derde nacht hebben we niets geslapen. S had erg veel last ven krampjes en slijm wat omhoog kwam. Dat vonden we erg eng dacht dat hij zou stikken.

De eerste nacht thuis sliep ze in haar wieg naast mijn bed. Ze sliep er prima in en ik ben niet heel vaak wakker geworden. Af en toe wel even gekeken of ze toch wel ademde dat was ik wel ongerust om.

Mijn zoon is om 00.01 geboren. Die nacht hebben we weinig geslapen. Mijn man sliep bij onze dochter, zij was nogal onder de indruk van de geboorte van haar broertje. Mijn zus lag bij mij in bed en zoon lag er ook. Hij wilde amper slapen, het liefst rechtop. Ik was doodmoe, maar daardoor kon ik niet slapen. Echt een vreselijke nacht, ik was blij dat de volgende ochtend de kraamhulp kwam en ik even een tukkie kon doen.
Heftig hoor, heb je zo'n mega inspanning geleverd en dan kan je niet eens slapen.

Bijzonder, maar zwaar... Aanleggen lukte slecht en hij viel alleen in slaap op de buik van mijn man. Was inderdaad ook aan het aftellen tot de kraamhulp weer zou komen. Z'n ledikant heeft trouwens sowieso de eerste 6 maanden bij ons op de kamer gestaan.

De eerste nacht lagen ze samen in een ledikantje naast ons bed. Mijn idealen waren: ze slapen bij ons én ze krijgen eeeecht geen speentje.

Om 3u snachts waren we zo óp van de stress en schrik bij elk geluidje, kreuntje, piepje, huiltje en scheet dat we het ledikant met baby's en al naar hun kamer hebben gesleept en ik de blije dozen heb geplunderd op de gratis speentjes die erin zaten. Ze hebben ook nooit bij ons geslapen (behalve als er een ziek is). Maar met een tweeling vind ik het ook minder 'sneu ' op hun kamertje...ze hebben toch elkaar.

De eerste nacht lagen we nog in het ziekenhuis en lag hij op een andere afdeling dan ik. De eerste nacht thuis lag hij in zijn wieg bij ons op de slaapkamer. Ik had voor de zekerheid de wekker gezet maar werd echt van ieder geluidje wakker. Ik vond het helemaal niet erg om te voeden 's nachts, kon ik gelijk weer even knuffelen.

Ik zie dit helemaal voor me, net zo'n komische film over het ouderschap.

Ze had nog wat vruchtwater in haar longetjes waardoor de behoorlijk geluid maakte tijdens het slapen.
Eerst maakte ik me daar zorgen om en toen ik niks meer hoorde was ik weer bezorgd en ging ik kijken of ze nog wel ademde
Ze hebben beide een poos in de wieg naast mij geslapen.
Heel erg, maar ik weet van de jongste niet eens meer hoe de eerste nacht was, denk dat hij heel goed geslapen heeft als ik het niet meer weet

De eerste nacht sliepen we in het ziekenhuis (was om 21.02 bevallen). Heb bijna de hele nacht naar hem gekeken. Heel af en toen ingedommeld.
De eerste nacht thuis lag hij naast mij in zijn wieg. Doordat het bed op klossen stond kon ik zo in zijn wiegje kijken en erbij. Heb voor iedere voeding de wekker gezet, maar was niet echt nodig. Werd zelf wakker of m. was al wakker.

Zowel bij de 1e als de 2e was de eerste nacht drama. Beide waren echt helemaal overstuur, borstvoeding liep niet helemaal zoals het zou moeten en beide kinderen wilde alleen op de borst bij 1 van ons slapen. Bij de 1e is m'n schoonzusje die bij ons in de straat woont nog langs geweest voor advies e.d..

De eerste nacht van R was in het ziekenhuis, vreselijk heb daar geen oog dicht gedaan. Daarna thuis ging het eigenlijk meteen wel prima, wel gewoon op eigen kamer en hebben best goed geslapen.
Het is overigens wel heel raar, opeens heb je een kind waarbij je af en toe geen idee hebt wat je moet doen haha.

Bij N hetzelfde verhaal. Gewoon geslapen en tussendoor N een flesje gegeven. R lag wel tussen ons in die eerste nacht, N gewoon op eigen kamer in eigen bed.

Beiden zijn in de ochtend geboren dat wel.

Ik heb echt als een blok geslapen (23-7uur), was doodop na 24 uur bevallen en een keizersnede. Heb niet naar hem gekeken of wat dan ook, ik was kapot. Mijn man ook dus die heeft ook geslapen. We waren 's morgens heel trots toen de verpleging kwam dat zoontje de hele nacht had doorgeslapen.
mocht dat dus kennelijk niet, hij had ook voeding moeten hebben, wist ik veel!

Ik herinner me trouwens dit, hij was toen net geboren en rond 01:00 's nachts ging hij huilen, ik lag nog verdoofd van de ruggenprik en kon dus niet bij hem in zijn wieg. De verpleegkundige die hem aan mij had gegeven toen, was zo'n heks dat ik niet meer nog een durfde te bellen om hem terug te leggen, ik heb dus rechtop met Julian op mijn arm toch een beetje proberen te slapen.

O, ja door de keizersnee moesten wij (julian en ik) 4 dagen blijven. De eerste nacht had mijn man als een blok geslapen in ons eigen bed, alsof er niets veranderd was, en de tweede nacht appte hij continu foto's van wat hij aan het doen was *in bad met de laptop aan* terwijl ik aan het klooien was met borstvoeding, een niet slapende baby, een hork van een verpleegster en dan ook nog de pijn in mijn buik, het vruchtwater wat nog een beetje liep (dus nat bed de hele tijd). En dan, toen we na 4 dagen thuis waren, zaten we 's avonds aan het eten, ik met een brok in mijn keel, en dood en doodop.. zei mijn man: 'Ik ben zó moe!' toen viel ik enorm tegen hem uit. Ik zei: 'ó JIJ bent moe?!'

Ik ben nog steeds van mening dat kraamhulp dag en nacht moet zijn. Wat duurt zo;n kutnacht lang als je niet weet wat je moet doen, moe bent en zo onzeker bent.

De eerste nachten lag hij tussen ons in, op het voedingskussen. Om de twee/drie uur moesten we hem voeden en moest ik kolven. Wat een hel, we moesten hem ook steeds wakker maken en ik vond dat heel sneu. Na een week hoefde hij snachts niet meer gevoed geloof ik en sliep hij gewoon lekker door, en wij ook.