Hoe nu verder.....
Ik heb al vaker iets geplaatst over mijn afstandsrelatie en toekomstplannen. Mijn vriend en ik wonen 180 km uit elkaar en pendelen al ruim een jaar elk weekend op en neer naar elkaar. We zijn 27 en 28 en ik wil niets liever dan een toekomst met hem, hij is mijn ware! Andersom is dat net zo, we hebben het zo superfijn samen!
Er is alleen 1 ding haast onbespreekbaar.......hij kan niet praten over de toekomst omdat hij dat zo moeilijk vindt. Ik heb al zo vaak geprobeerd het gesprek aan te gaan daarover en hij reageert dan amper of met: ja het is moeilijk, ik weet het ook niet.
Gister barstte even de bom bij mij, het gesprek kwam er na lange tijd weer eens op en ik gaf aan dat ik vond dat we er wel serieus over na moeten gaan denken omdat ik voor de klas sta en niet midden in een schooljaar weg wil gaan. Ik zou er best voor openstaan om te verhuizen, maar daar staat wel tegenover dat ik een baan moet vinden en mijn vaste baan moet opgeven. Daarentegen vindt hij zijn werk afschuwelijk en wil hij een nieuwe baan gaan zoeken, ik heb gezegd: waarom dan niet een baan gaan zoeken bij mij in de buurt? Dan kan ik mijn vaste baan houden en hij kan opnieuw beginnen. Als ik naar hem toe ga, moeten we beiden opnieuw beginnen zonder vaste banen want dat mijn vriend op zijn huidige werk blijft is uitgesloten. En qua gevoel zou ik best bij hem willen komen wonen, maar hij kan niet zeggen of hij in mijn regio zou kunnen wonen.
Als ik dit dan zo allemaal benoem, mijn overwegingen, blijft hij zo vaag en oppervlakkig, ik word er zo onderhand tureluurs van. Ik zou zo graag willen weten wat zijn gevoelens zijn en wat hij verstandig vindt, maar ik krijg het er niet uit.
Gisteravond mondde dit "gesprek" uit in een flinke huilbui van mij waar hij weer enorm van schrok, ik heb zelfs gezegd dat het dan verstandiger is om de weg van de minste weerstand te kiezen en maar apart van elkaar verder te gaan, omdat ik geen zin heb om jaren zo door te gaan. Daar schrok hij natuurlijk enorm van en ik had direct spijt van mijn uitspraak want ik wil absoluut niet bij hem weg, ik hak nog liever mijn hand af. Dus dat moest ik weer goed praten tot hij weer gerust gesteld was....eigenlijk was het een ellende en voel ik me nu nog ellendig. Ik ben bij hem omdat ik vakantie heb, hij is nu aan het werk en ik weet niet goed hoe nu verder, moeten we er nog verder over praten of moet ik het even laten rusten? Bah.....