30 Dec 2013 10:40 door Slakje
Ik niet. Maar ik word knettergek van mijn vriend. Naast zijn duizend-en-één hobby's/sporten/studies die om de zoveel tijd veranderen, blijft parkour op 1 staan. Hij heeft al zo vaak in het ziekenhuis gelegen. Ik vond het altijd prima, maar zo stilaan... Hij heeft mij, hij heeft 2 kinderen. We hebben hem nodig. Eén verkeerde stap, één baksteen die losstaat, eventjes afgeleid zijn, ... Het kan fataal zijn. Gisteren heeft de brandweer hem uit de rivier gevist. Hij had heel erg veel geluk dat hij nog vrij goed terecht is gekomen in het water en de kracht had tegen de stroming in te gaan en er uiteindelijk niet meer dan wat schaafplekken heeft aan overgehouden.
Eigenlijk wil ik dat hij er mee stopt. De helft van de tijd dat hij de sport beoefent (buiten) kan ik hem gaan halen in het ziekenhuis. Soms ben ik echt zo bang. Maar ik kan hem echt niet vragen ermee te stoppen, hij doet het zo graag. Gelukkig is hij sinds de komst van Louise wat minder buiten gaan trainen en wat meer in de zaal.