De kerstwens

De arts-assistente biedt haar een stoel aan. Het is dezelfde die er de vorige keer ook bij was, toen met die scan, en ook bij het bloedprikken. Een lieve meid – of nee, vrouw, natuurlijk is het al een vrouw. Hoe oud zou ze zijn? Vijfentwintig, zesentwintig?
‘De specialist komt er zo aan. Kan ik u vast wat drinken aanbieden?’
‘Zeg maar “je”, hoor. En ja, lekker, doe maar wat water.’
Ze kijkt dankbaar op als de arts-assistente een bekertje water voor haar neerzet.
Hoe voel je je?’
‘Redelijk. Minder pijn, meer energie. Volgens mij ben ik wel een paar kilo aangekomen, ik krijg mijn broeken niet meer dicht en mijn lichaam voelt anders, maar dat schijnt erbij te horen.’
‘Gewichtstoename is inderdaad een veel voorkomende bijwerking. Vind je het vervelend?’
‘Wat moet dat moet. Als die medicijnen maar werken dan neem ik die extra kilo’s wel voor lief.’ Ze zucht. ‘Weet je, als je continu overal pijn hebt en moe bent dan heb je eigenlijk nog maar één wens en dat is beter worden. Al die stomme tijdschriften waarin mensen klagen over die paar kilo’s meer of minder. Ik heb al zo vaak gewenst dat ik met een van hen kon ruilen. Een maatje meer, maar wel kerngezond, gewoon een eind kunnen lopen of een uurtje kunnen sporten zonder pijn, genoeg energie om naar een feestje te kunnen zonder dat ik na een uur instort en naar huis gebracht moet worden. Ik zou ervoor tekenen, echt.’
‘Dat snap ik,’ knikt de arts-assistente en kijkt op naar de deur, waar de specialist binnenkomt met een dik dossier onder zijn arm.
‘Ik zal meteen met de deur in huis vallen, ik heb de scans bekeken en er is helemaal niets meer op te zien. Alles ziet er goed uit., je botten, je spieren, je gewrichten, het kraakbeen, alles.’
‘Alles ziet er goed uit’ Haar stem trilt van ongeloof. ‘Bedoelt u naar omstandigheden?’
De specialist leunt naar voren. ‘Wat ik bedoel is dat als we deze scan mogen geloven, je zo gezond bent als een vis. Ik weet dat het ongelofelijk klinkt, ik dacht in eerste instantie dat er een fout was gemaakt, maar de foto’s geven hetzelfde beeld en ook het bloedonderzoek laat normale waardes zien. Ik durf het bijna niet hardop te zeggen en natuurlijk zullen we nog wat aanvullende onderzoeken moeten doen en echo’s moeten maken om het zeker te weten, maar het lijkt erop dat we te maken hebben met een wonder…’
‘Hoe kan dit?’ stamelt ze haast onhoorbaar. ‘Hoe kan dit mogelijk zijn…?’

Daar sta ik dan. In mijn perfecte jurk. Een kwart maandsalaris heb ik ervoor betaald. Diepzwart, boterzacht fluweel, bezaaid met subtiele glitters en perfect voor mijn figuur. De lage hals accentueert mijn borsten en leidt de aandacht af van mijn iets te slappe buikje en door de soepele, nauwvallende rok lijken mijn stevige bovenbenen en dito achterwerk minstens een maat slanker. Mijn lingerie en mijn nieuwe naaldhakken hebben mijn financiën nog verder in de richting van een duizelingwekkend zwart gat gedreven en die figuurcorrigerende panty knelt trouwens als een idioot, maar ik heb me voorgenomen om daar niet teveel bij stil te staan vanavond. ‘Eyes on the prize’ was mijn mantra toen ik me met gevaar voor eigen leven op die martelwerktuigen richting bushalte begaf.
Het is allemaal begonnen om Thijs. Hij werkt nu ruim een half jaar bij ons op de afdeling en ik ben te nuchter om te geloven in liefde op het eerste gezicht, maar hij is me wel meteen in positieve zin opgevallen. Zijn pretoogjes, zijn stem, de manier waarop hij zijn handen door zijn haar haalt als hij zenuwachtig is, zijn gevoel voor humor, het aanstekelijke enthousiasme waarmee hij iets kan vertellen, die dingen. Ik vind hem leuk. Echt leuk. Of laat ik nu eens eerlijk zijn: ik ben verliefd. En laat ik nu zo stom zijn geweest om te denken dat hij hetzelfde voor mij voelde. Omdat hij me vaak net wat langer aankijkt tijdens vergaderingen of tijdens de lunch, omdat we soms wel een half uur staan te kletsen als we elkaar per ongeluk tegenkomen in de gang of bij de liften, omdat hij zijn fiets altijd naast de mijne zet, ook als ergens anders meer plek is. Gewoon, die kleine dingen. En het is niet alleen mij opgevallen, anderen zien het ook. ‘Het verliefde koppeltje of ‘het getrouwde stel’, zo noemen ze ons. En ik maar denken dat hij gewoon net zo verlegen is als ik. Dat we daarom al maanden om elkaar heen draaien. Vanavond zou daar dus verandering in komen. Vanavond, na de jaarlijkse kerstborrel, zou ik hem mee naar huis nemen en morgen zouden we samen ontbijten. In bed uiteraard.
Maar toen kwam zij binnen. Omhuld door een wolk van blonde krullen en gekleed in een strak, bloot jurkje dat ik alleen maar in mijn dromen kan dragen zonder eruit te zien alsof ik ben weggelopen uit de Jerry Springer Show. Ik heb geen idee wie dit meisje is of wat ze binnen het bedrijf doet, maar wat ik wel honderd procent zeker weet is dat zij nooit van haar leven een figuurcorrigerende panty hoeft te dragen, of een push-upbeha, of een jurk die ook maar het piepkleinste deeltje van haar lichaam hoeft te verdoezelen. De Kerstengel in hoogsteigen persoon. Thijs schijnt maar al te goed te weten wie ze is, want hij is niet bij haar weg te slaan. Alsof hij een wesp is en zij een druppel limonadesiroop. Ik weet niet veel over lichaamstaal, maar genoeg om te zien dat hij haar leuk vindt.
Zo onopvallend mogelijk probeer ik Thijs en het meisje te observeren. Niet dat het trouwens iets uit zou maken als ik het opvallend zou doen. Ze gaan zó in elkaar op dat ik hen van een meter afstand door een cameraploeg van SBS6 zou kunnen laten filmen zonder dat ze het in de gaten zouden hebben. Volgens mij hebben ze niet eens meer door dat er nog andere mensen in de ruimte zijn. Waarom ga ik niet gewoon naar huis? Waarom kwel ik mezelf zo?
‘Wijntje?’ Sonia geeft me een glas. ‘Heb je het nog een beetje naar je zin?’
‘Nee,’ snauw ik, en sla het glas in één keer achterover. ‘Sorry Son. Ik heb even een lichte crisis.’
Sonia volgt mijn blik. ‘Aha,’ zegt ze. ‘Een Thijsgerelateerde crisis, zo te zien.’
‘Wie ís dat mens?’ vraag ik grimmig.
‘Kirsten van der Linde. Secretaresse op de afdeling waar hij hiervoor werkte. Ze schijnen nogal dik met elkaar te zijn geweest. Nog steeds zo te zien.’
‘Dank je, dat helpt echt.’
‘Oh, kom op! Doe toch niet zo onzeker. Hij vindt haar alleen maar aardig, meer niet.’
‘Alleen maar aardig.’ Ik trek mijn wenkbrauw op. ‘Sure. Heb je haar wel eens goed bekeken?’
‘Anne, hij is gek op je, dat weet iedereen. Zij verandert daar niks aan, hoor. Hij maakt gewoon even een praatje en als hij klaar is dan ga jij er gewoon voor.’ Sonia houdt haar hand omhoog voor een high five. ‘Wil je nog wijn?’
‘Doe maar.’ Met een zucht kijk ik toe hoe Thijs steeds dichter bij die Kirsten komt staan, hoe ze tegen elkaar fluisteren en hoe hun hoofden elkaar bijna raken. Nu omhelst hij haar ook nog. Dat doe je toch niet bij een ex-collega die je ‘wel aardig’ vindt? Die blik, die hand op haar schouder, dat doen collega’s niet. Daarbij maakt hij niet ‘even een praatje’ – ze staan daar al de hele avond. Alsof er niemand anders meer bestaat dan zij.
‘Alsjeblieft.’ Sonia reikt me nog een glas aan. ‘Om moed in te drinken voor straks.’
‘Thanks Son.’ Ik wil een slok nemen, maar dan heb ik het gevoel dat al mijn ledematen verstijven en dat al het bloed uit mijn gezicht wegtrekt.
‘Wat is er?’ vraagt Sonia verbaasd, maar ik ben niet in staat om nog iets te zeggen of te doen. Ik kan alleen nog maar kijken. Kijken hoe ze samen naar de deur lopen, zijn arm om haar heen, hoe hij voorzichtig haar jas om haar heen legt en hoe ze met z’n tweeën door die deur gaan.
‘Shit, An,’ fluistert Sonia. ‘Ik weet gewoon niet wat ik moet zeggen…’
‘Zeg maar niks.’ Met een klap zet ik mijn glas op de bar. ‘Ik ga naar huis…’

Tegen de tijd dat ik thuis ben is mijn gezicht besmeurd met snot en doorgelopen mascara. Tranen van zelfmedelijden rollen onafgebroken over mijn gezicht. Een enorme Kerstman lacht me vriendelijk toe van achter het raam van mijn onderburen. Bedankt, Santa. Die ene keer dat ik eens iets wil, wordt het me blijkbaar nog niet gegund. En dat terwijl ik het je nog zo makkelijk heb gemaakt. Mijn kerstwens is zo simpel en zo cliché dat Mariah Carey er zelfs een liedje over heeft gemaakt. Omdat het zo herkenbaar is en zo. Maar kennelijk is het voor mij teveel gevraagd. Bedankt hoor. Echt bedankt.
Met een klap sla ik de deur achter me dicht. Ik schop mijn pumps uit in de gang, smijt mijn jurk in een prop op de slaapkamervloer en met woeste gebaren begin ik die vreselijke panty van me af te trekken, mijn push-upbeha slinger ik in een hoek. Ik knip het licht aan en ga in mijn onderbroek voor de spiegel staan, zodat ik mezelf in volle glorie kan bewonderen. Stomme trut die ik ben. Hoe kon ik in vredesnaam denken dat Thijs op me viel? Dat het ooit anders zou worden dan op de middelbare school? Ik ben toch nog steeds dezelfde Anne, die vrolijke, gezellige Anne, de Anne van vroeger met wie je zo kon keten tijdens de les, die nooit vies was van een biertje meer of minder, met wie je zo goed kon praten en zo leuk kon lachen, maar die wel tijdens ieder schuifelnummer op ieder schoolfeest en iedere disco-avond langs de kant van de dansvloer stond omdat het bij geen enkele jongen ooit opkwam om haar te vragen. Die Anne ben ik nu nog steeds, maar dan in volwassen vorm. Ik ben grappig, slim en leuk en ik heb heus wel eens een man in bed, maar ik ben niet het meisje dat wordt gekust onder de mistletoe. Toen niet, nu niet, nooit niet. Blijkbaar gaat het uiteindelijk toch niet om karakter, maar om het lekkerste lijf, en dat heb ik dus overduidelijk niet. ‘Je hebt de bouw van je oma,’ zei mijn moeder altijd, en het mag duidelijk zijn dat dat geen compliment is.
Als ik toch eens één wens mocht doen, één wens..

Net als ik uiteindelijk mijn bed in wil duiken, wordt er aan de deur gebeld. Heel even heb ik de hoop dat het Thijs is die tot de ontdekking is gekomen dat hij een enorme vergissing heeft begaan ik zijn grote liefde ben. Het klinkt misschien heel ongeloofwaardig, maar wie moet het in godsnaam anders zijn op vrijdagavond om deze tijd?
Ik sla mijn ochtendjas om, veeg snel de ergste make-upresten van mijn gezicht en loop zo waardig mogelijk naar de deur.
In het portiek staat een vreemde man, of liever gezegd jongen, want veel ouder dan zeventien kan hij niet zijn. Hij is een kop kleiner dan ik en krankzinnig dun, alsof een zuchtje wind genoeg is om hem omver te blazen.
‘Hallo?’ vraag ik verbaasd.
‘Goedenavond. Mijn naam is Elbereth. Ik begreep dat je mij nodig had?’
‘Nódig?’ Perplex staar ik de jongen aan. ‘Waarvoor in godsnaam? Ik heb niks besteld?’
‘Jij bent toch Anne Schipper? En je had toch een speciale kerstwens?’
Ik begin mijn geduld te verliezen. ‘Luister jij eens even… hoe zei je nou dat je heette?’
‘Elbereth.’
‘Luister eens even, Elbereth, ik weet niet wie er denkt een grap met me uit te kunnen halen, maar daar ben ik dus absoluut niet voor in de stemming.’
‘Niemand haalt een grap met je uit.’ De stem van Elbereth klinkt zo timide, ongelukkig haast, dat ik bijna medelijden met hem krijg. ‘Ik kan het allemaal uitleggen. Mag ik anders even binnenkomen?’
Taxerend neem ik hem op. Mijn ouders hebben me altijd geleerd om niet zomaar vreemde mannen binnen te laten, want je weet nooit of er misschien een gevaarlijke gek bij zit, maar deze kan ik met twee vingers in mijn neus knock-out slaan als hij ook maar een verkeerde vinger naar me uitsteekt. ‘Goed dan, kom maar binnen.’
‘Kort samengevat zit het dus zo…’ Elbereth kijkt schichtig om zich heen en buigt zich dan vertrouwelijk naar me toe, alsof er nog meer mensen in huis zijn die zouden kunnen meeluisteren. ‘Ik ben een Kerstelf en ik hoorde dat je een speciale wens had.’
Oké. Dus toch een gevaarlijke gek. Of nou ja, in elk geval een gek. Al kijkt hij er zelf heel serieus bij.
‘Elbereth,’ zeg ik langzaam. ‘Kerstelven bestaan niet.’
‘Dat is wat iedereen denkt.’
‘Nee, dat is wat iedereen wéét. Niemand heeft ooit een kerstelf gezien.’
‘Niemand ziet ons ook, dat is de bedoeling. We moeten ongezien opereren.’ Elbereth veegt zijn halflange sluike haar naar achteren. Twee grote, puntige oren worden zichtbaar. ‘Kijk. Hiermee horen we alles zonder dat worden gezien. Dat wil zeggen, alles wat de mensen wensen.’
‘O my God!’ Ik sla mijn hand voor mijn mond. ‘Zou ik misschien even aan die oren mogen voelen?’
‘Ga je gang,’ zegt Elbereth gelaten.
Ik steek mijn hand uit in de verwachting een latex oor uit de feestwinkel te voelen, maar dit oor is zacht en warm en levensecht. Zachtjes trek ik eraan. Muurvast. ‘O, my God…’ herhaal ik. ’En hiermee hoor je alles wat mensen wensen?’
‘Alles.’
Met open mond staar ik hem aan. Misschien word ik wel krankzinnig, heeft iemand iets in mijn wijn gedaan of zo.
‘Je gelooft me nog steeds niet, hè?’ vraagt Elbereth bedeesd.
‘Ik weet niet,’ fluister ik. ‘Ik snap het gewoon niet. Als niemand jullie ooit ziet, waarom zie ik het dan wel?’
‘Tja, dat ligt aan mij, ben ik bang.’ Elbereth krabt verlegen achter zijn puntige oor. ‘Zie je, ik ben niet zo heel erg georganiseerd. Al die wensen en gedachten die op me afkomen, ik raak al snel overprikkeld en ga fouten maken. Ik zal je de details besparen, maar je wil niet weten wat voor ellende je kunt veroorzaken als je de wensen van twee verschillende mensen door elkaar gooit. Op de een of andere manier willen ze toch allemaal iets anders. Nu heeft Santa ons vorig jaar allemaal zo’n modern apparaat gegeven, wacht, ik laat het je zien…’
Elbereth rommelt wat in zijn tas en haalt een heel dun, zilverkleurig laptopje tevoorschijn.
‘Een geweldige uitvinding als je het mij vraagt. Achtduizend GB opslagruimte op de harde schijf, een supersnelle netwerkverbinding en een heel gebruikersvriendelijk invoerprogramma. Alleen… tja.’ Elbereth buigt beschaamd zijn hoofd. ‘Vorig jaar heb ik dus toch weer een fout gemaakt. De namen van de mensen lijken ook zo op elkaar. Het scheelde maar een letter. En toen maakte ik dus met mijn domme hoofd een typfout, nou, de rest laat zich raden….’
‘Wat is er gebeurd dan?’ vraag ik nieuwsgierig.
‘Ach, het was zo stom. Ik heb een drieling geboren laten worden bij een bijstandsgezin waar ze al vier kinderen hadden, en een rijk kinderloos echtpaar heeft de Postcodekanjer gewonnen. Je wil niet weten hoeveel werk ik eraan heb gehad, want ze waren helemaal geen lid van de Postcodeloterij, maar ik ben dan zo iemand bij wie er gewoon geen belletje gaat rinkelen. Ik ben een harde werker, zegt Santa altijd, maar mijn probleem is dat ik er met mijn hoofd niet bij ben. En dat kan niet voor een elf. Hij had het zelfs over non-actief, kun je het je voorstellen? De hele Kerst niks doen, een beetje van die kerstliederen zingen en rond zo’n boom zitten terwijl de rest zich nuttig maakt?’ Elbereth schudt verdrietig zijn hoofd. ‘Dus je snapt dat ik dit jaar pertinent geen fouten mag maken. Ik check mijn bronnen liever drie keer teveel dan dat er nog het kleinste dingetje misgaat.’
‘Dus daarom ben je hier?’
‘Daarom ben ik hier. Zodat je me in hoogsteigen persoon kunt vertellen wat je het allerliefste wil, zodat ik je kerstwens ter plekke kan vervullen.’
‘Maar vindt Santa dat dan wel goed?’ vraag ik nieuwsgierig. ‘Ik dacht dat het de bedoeling was dat niemand je zou zien?’
‘Hij zou woest zijn als hij het zou weten,’ geeft Elbereth toe. ‘Maar ik vertrouw erop dat je niemand over onze ontmoeting vertelt.’
‘Oh, daar kun je absoluut op vertrouwen.’ Het idee alleen al dat ik maandag op mijn werk zou vertellen dat ik bezoek heb gehad van een kerstengel! ‘Niemand zou me toch geloven.’
‘Daarom,’ zegt Elbereth vrolijk. ‘Bovendien ga ik alleen op huisbezoek als ik echt twijfels heb over de wens en bij jou is dat het geval.’ Met een pijnlijke grimas wrijft hij over zijn oren. ‘Heel vervelend is dat. Alsof er ruis op de lijn zit.’
‘Sorry,’ zeg ik schuldbewust. ‘Het probleem is dat ik niet zo heel goed weet wat ik wil. Ik dacht dat ik het wist, maar sinds vanavond ben ik er niet meer zo zeker van. Er is een collega die ik leuk vind en ik dacht dat hij ook op mij viel, maar…’
‘Ik weet niks over liefde of relaties, dus als het daarover gaat, kan ik je niet helpen,’ valt Elbereth me haastig in de rede. ‘Wij elven doen daar niet echt aan. Het enige wat ik wil horen is een wens.’
‘Dus ik moet nu een wens doen?’ vraag ik voor de zekerheid.
‘Correct. Jij doet een wens en ik zorg ervoor dat je wens in vervulling gaat.’
‘Oké.’ Ik denk diep na. Wat wil ik het liefst? Als je me dit gisteren had gevraagd, had ik het meteen geweten: Thijs. Maar nu? Ik weet het niet. Ik weet het echt niet. Het romantische, lieve beeld dat ik van hem had is vervaagd en verdrongen door een nieuw beeld. Die verlekkerde blik, die hand op haar schouder, zijn arm om haar heen. Mijn fantasie doet de rest. Ik zie ze samen in de taxi, wild zoenend. Ik zie hoe hij met een ruk dat kleine jurkje van haar af scheurt en zijn ogen over haar lijf laat gaan, vol ongeloof om wat hij ziet. Ik zie ze voor me in bed, zijn handen op haar perfecte billen, haar stevige, ronde borsten stevig tegen hem aan gedrukt. Ik stel voor hoe ze morgenochtend in elkaars armen wakker worden en hoe hij ziet dat ze in het vage daglicht nog net zo mooi is, of misschien nog wel mooier.
‘Ik wil haar lichaam,’ zeg ik.
‘Pardon?’ Elbereth kijkt verbaasd op. ‘Haar lichaam?’
‘Je hoort me goed,’ zeg ik. ‘Ik wil het lichaam van Kirsten van der Linde.’
‘Oei, dat is wel een heel moeilijke wens,’ zegt Elbereth voorzichtig. ‘Een lichaam is een heel ingewikkelde constructie van uniek DNA en is opgebouwd uit vele miljoenen cellen. Dat kan ik niet zomaar even omtoveren, dat is heel ingewikkelde materie. Ik ben maar een simpele elf.’
‘Ik begrijp het.’
‘Het enige wat ik eventueel voor elkaar zou kunnen krijgen is dat die Kirsten en jij van lichaam ruilen. Dus jij haar lichaam en zij het jouwe. Dat is een relatief simpele truc die ik wel voor elkaar moet krijgen.’
‘Oh…’ Ik stel me voor hoe Kirsten morgenochtend wakker wordt met mijn dikke reet, mijn cellulitis en mijn volstrekt onafgetrainde buik en begin te grinniken. ‘Dat klinkt eerlijk gezegd nog leuker. Doe dat maar.’
‘Ik moet er wel bij zeggen dat er nogal wat juridische haken en ogen aan deze constructie zitten, maar ik ga kijken wat ik voor je kan doen.’ Elbereth klapt zijn laptop open, begint te typen en tuurt naar het scherm. Dan glijdt er een ontspannen glimlach over zijn gezicht. ‘Check! Het kan.’
‘Echt?’ vraag ik ongelovig. ‘Dus het kan gewoon?’
‘Het kan gewoon. Het kost me wel een paar uur om alle chromosomale gegevens om te zetten, maar het moet haalbaar zijn om dit voor morgenochtend voor elkaar te krijgen.’
‘Wauw. Oké.’
Elbereth schudt me formeel de hand. Voor hij naar buiten stapt draait hij zich nog een keer om en fluistert: ‘Ik kan er echt van op aan dat deze ontmoeting onder ons blijft, hè?’
‘Hand erop.’
Ik kijk hem na als hij wegloopt. Dan sluit ik zachtjes de deur en ga naar bed.