Hm, ja. Ik ervaar het niet als een quarterlifecrisis, maar als een terugkomend iets. Ik word eens in de zoveel tijd onrustig. Heel irritant! Ik heb het idee dat ik continu geprikkeld moet worden en als ik geen prikkels krijg, word ik onrustig en ga ik aan alles twijfelen. Ik heb niet echt tips voor je, behalve dat je misschien wel eens iets 'anders' moet gaan doen. Dat hoeft niet meteen heel drastisch te zijn, als je maar even 'buiten de lijntjes kleurt' en juist niet stil blijft staan.

Ik heb trouwens op dit moment dus ook weer zo'n periode. Dan moet ik weer iets zoeken om dit onrustige gevoel weg te krijgen.

Ik herken het ook wel, ik zie het niet gelijk als een obstakel, maar als iets wat me waarschuwt dat ik even pas op de plaats moet nemen en alles goed moet evalueren, nadenken over wat belangrijk is en wat IK nu eigenlijk wil. Bij mij gaat het wel meestal over 'onschuldige' dingen als werk, invullen van sociaal leven etc. Het lijkt me wel heel eng en ongemakkelijk als je relatie erdoor in het gedrang komt.

Wat zijn dan nu eigenlijk de echte dingen waar je aan twijfelt? Wat specifiek?

Sterkte hoor, onrust is niks.

Ja, heel herkenbaar zo op mijn 25e. Maar dat was denk ik ook als reactie op een hele zware studietijd en daarna terecht komen in een tijd van werkeloosheid en niks om handen meer hebben. Ik ging teveel nadenken over dingen en zag ineens overal problemen en trok alles in twijfel. Als reactie ging veel op stap, zocht op verschillende vlakken mijn grenzen op, ging er soms overheen wat weer nieuwe problemen veroorzaakte (waar ik nog last van had nadat ik deze periode weer had afgesloten) en werd er doodongelukkig van. Pas toen ik weer wat nuttigs te doen had werd het beter en kan ik me nu niet eens meer voorstellen hoe dat toen zover is gekomen. Gelukkig is alles goed gekomen. Toch zie ik het als een belangrijk leermoment uit mijn leven waar ik soms ook met plezier op terug kijk.

Mijn advies: Blijf praten en blijf relativeren, ben eerlijk naar jezelf en zoek op tijd afleiding.

100% herkenbaar..... blegh.

Mijn onrust komt vooral voort uit een 'is dit alles-gevoel'.
De afgelopen jaren hebben bij ons vooral in het teken gestaan van een gezin stichten. Dat was het voornaamste doel en de rest kwam daarna.
Ons gezin is nu compleet en hoewel de kinderen natuurlijk nog steeds zorg nodig hebben, ligt de focus daar minder op als met hele kleine kinderen.
Dochter is nog wel klein, maar gaat volgend jaar ook naar school. Aan de ene kant heerlijk, maar aan de andere kant schrik ik er ook van hoe snel het is gegaan en dat ik in een nieuwe fase terechtkom en dus niet weet wat voor fase dat is en wat ik ermee moet of wil.
Ik ben pas 29 en heb nog een heel leven voor me en dat beangstigt me nu ofzo.

Niet quoten graag.

Oh Femmie! Heb ik heel erg gehad, echt tot twijfels aan toe. Komt goed, schatje!

Dank je Thunder! Heb jij iets gedaan toen?

Ik heb er zo nu en dan ook last van. Ik vind het ook zo niet leuk om 30 te worden. Nog 3 maanden..

Goh Fem, wat herkenbaar... Ik loop tegen exact dezelfde dingen aan. Ik zit zo met mezelf te worstelen. Gek word ik er van. Want ondertussen gebeurt er niks, behalve die vervelende onrust in m'n hoofd.

Oh ja herkenbaar..

Maar ik ben een doener en niet een afwachter (dus dat op de plaats blijven staan is niks voor mij). Ik was en ben van mening dat die onrust ook ergens door veroorzaakt wordt, dat je dus niet 100% gelukkig bent met hoe je leven nu is. Ik zou dus eens nagaan wat het is. Vind je je baan nog leuk? Wil je eigenlijk toch nog wat reizen? Zie je toekomst met je man (en daarmee bedoel ik eventueel kinderen en handje handje in bejaardentehuis)? Ik heb meteen actie ondernomen toen ik het had, baan opgezegd en terug in de horeca, want dát vond ik leuk. En uiteindelijk dus hierheen verhuisd en pas sinds een jaar kan ik zeggen dat ik rustig ben.

Zo herkenbaar momenteel, vooral het gevoel van is dit het nou? Zo vervelend die onrust, ik moet zeggen dat ik wel vaker zo'n periode heb,maar momenteel is het wel op de top.

Marsy, het komt ook voort uit het gevoel dat ik niet 100% gelukkig ben.
Ik ben blij met mijn baan, maar het is niet iets wat ik de rest van mijn leven wil doen. Ik heb laatst een ontzettend gave training gevolgd, dát is wat ik wil doen, maar daar kunnen we niet van rondkomen. En omdat ik een gezin en een verantwoordelijkheid heb, kan ik niet zomaar gaan doen wat ik graag wil.

Ik worstel op dit moment gewoon ontzettend met mezelf, met de verantwoordelijkheid die ik heb voor m'n gezin en tegelijkertijd ook met de ruimte die ik eigenlijk gewoon nodig heb.

.

Heel herkenbaar. Werkloos, vrienden kwijt, piekeren, veel denken weinig doen, wel verandering willen, vastzitten, passief worden, daar weer aan ergeren, wie ben ik, wat wil ik, dat niet weten en weer vast zitten. En zo door...

En idd het gevoel dat ik dit niet voor me zag als eind twintiger... dat ik veel meer gedaan wil hebben omdat ik dat over tien jaar misschien ook niet meer doe. Maar tegelijkertijd afvragen van wie dat moet...

Herkenbaar hoor.

Ik had hetzelfde, ik was 27, was jaren alleen maar bezig geweest met baby's en kinderen opvoeden, had een baan die 'lekker makkelijk' was maar echt afschuwelijk saai, ik zat niet lekker in mijn vel.
En toen ging ik vervolgens wat beter voor mezelf zorgen, kwam ik erachter dat ik eigenlijk gewoon een lekker wijf ben en dat ik veel meer kon dan ik altijd dacht op werkgebied, mijn wereld werd weer wat groter en ik doe opeens allemaal dingen die ik nooit van mezelf verwacht had.

Mijn man snapt dat ook maar beperkt, maar hij snapt het wel. Dus ik raas rustig een beetje uit en dat vindt hij prima.

Dat hele 'straks ben ik te oud' herken ik wel, maar aan de andere kant laat ik dat ook maar helemaal los. Niets weerhoud me ervan om op mijn 50e nog op pianoles te gaan of een wereldreis te maken of een stormachtige affaire te hebben als ik daar toevallig zin in heb, leeftijd is ook maar relatief.

Heel herkenbaar, ben eigenlijk stiekem wel blij te lezen dat ik niet de enige ben die er mee zit. Bij mij is het trouwens wel in fases lijkt het wel.

Ja ik kan dat ook relativeren maar toch knaagt dan onbewust dat gevoel aan mij. Het motiveert ook wel weer om dingen gewoon aan te pakken en te gaan doen.

Ja, dat heb ik ook. Momenteel is het wel heel sterk, doordat ik nu werkloos ben voel ik me zo'n loser. Dat is niet zo, dat weet ik, maar zo voelt het wel.

Ik had dat een tijdje terug ook,nu A er is is het wat minder maar soms voel ik me nog wel benauwd.ook omdat mn werk nu zo goed met kids te combineren is.ik merk als ik meer tijd aan m'n hobby's besteed en lees/ workshops volg of zoals iemand al zei goed voor mezelf zorg ik me weer veel beter voel en de onrust weer wat afneemt.

Wat niet...?

Ik had heel erg het gevoel van: Is dit het? Toen besloot ik dat het tijd voor mezelf werd. Shoppen, stappen, drinken, doen waar ik zin in had, de hele mikmak. Tot ik knetter overspannen thuis kwam te zitten. Nu zijn we een jaar of 2 verder en het gaat weer goed. Mijn man zegt over die tijd ook dat ik wel een ontspoorde puber leek. Maar hij heeft me lekker gelaten en zich er niet mee bemoeid, hij snapte er ook niet veel van tot.... hij vorig jaar hetzelfde bleek te hebben .

Voor mij ook erg herkenbaar! Rond mn 25e noemde ik het ook een quarter life crisis, maar vijf jaar later weet ik niet meer hoe ik het moet noemen. Ik heb ruim vier jaar geleden wel compleet het roer omgegooid en alles achtergelaten om naar het westen te verhuizen en dat heeft me wel goed gedaan. Zit minder in een sleur dan destijds, maar toch blijf ik dat gevoel houden. Ook omdat ik gewoon geen flauw idee heb hoe mijn toekomst eruit ziet.

Ik ben zo blij om te lezen dat ik niet de enige ben!

Ik heb inderdaad het idee dat ik nog moet uitrazen ofzo en dat ik wat mis als ik het niet doe. Dat voelt heel onrustig en vervelend, ook naar mijn man toe.

Waauw wat een herkenning. Volgens mij zit ik er middenin. 25 jaar en echt op zoek naar mezelf; wie ben ik, wat kan/wil ik en wat wil ik bereiken, zijn vragen die me de laatste tijd echt bezig houden. Ik worstel er alleen mee hoe ik een antwoord moet/kan vinden op deze vragen.

Ik had dit meer een paar jaar geleden ook, zo rond mijn 24ste. Sinds ik 30 ben geworden heb ik het amper nog. Er is meer rust. Zo fijn! Maar die onrust is niet leuk. Je word er gek van. Ik moet altijd aan dat liedje van Doe maar denken. Is dit alles heet het nummer. Dat past wel.