18 Dec 2013 19:16 door Spencer
Hij is op maandag geboren en vrijdagochtend mochten we naar huis.
Thuis kwamen er allemaal mensen en het was zo druk en ik was moe en had hartstikke veel pijn, dus toen ben ik op bed gaan huilen. Toen eindelijk iedereen weg was was Ravi suf geworden en wilde hij niet drinken, dus weer huilen. Toen kwam de verloskundige en die adviseerde om naar het ziekenhuis te gaan, weer huilen. In het ziekenhuis 'moest hij onder de lamp en mocht ik hem niet vasthouden; toen heb ik echt zitten brullen, het was inmiddels ook al 1 uur 's nachts en ik kón niet meer. Ik mocht op de kraamafdeling slapen maar dat wilde ik niet. Toen zijn we naar huis gegaan zonder Ravi, ik heb de hele rit keihard gehuild. De verpleegster heeft een aantal keer benadrukt dat ik thuis 's nachts echt met de hand moest kolven maar ik was zo moe en kapot, dat heb ik niet gedaan. Half 8 waren we weer in het ziekenhuis voor de eerste voeding, R was zo zielig, dus weer huilen. Wat voelde ik me een vreselijke moeder. Toen bleek dat hij moest blijven en ik dus nu ook was het hek helemaal van de dam. Zo veel heb ik nog nooit gehuild, op alle foto's van die dag sta ik met rode ogen. Ik had zo veel pijn, ik was nog hartstikke van de kaart door mijn (in mijn ogen) traumatische bevalling en ik vond het zo erg dat we niet met z'n drieën samen waren, als ik er aan denk kan ik wel weer huilen.
(Lucht wel op hoor, dit te typen!)
R. 2013
D. 2016