Dat ligt echt aan de situatie en mijn gevoel erover. Als ik met vechten niets meer bereik, dan zet ik een stap opzij en kijk van een afstand toe hoe het verder gaat. Laat het als het ware over me heenkomen of dit nu een negatieve of juist positieve uitwerking heeft.

Over het algemeen ben en blijf ik een vechter. Ik heb nog geen situatie meegemaakt waarin ik vlucht of ander gedrag vertoon dan vechten.

Over het algemeen ben ik een 'vluchter' of inderdaad stil blijven zitten en hopen dat het overwaait. In mijn relatie ben ik wel absoluut een vechter.

Ik ben van nature een vluchter.

Dat verschilt. Meestal ben ik een vechter, qua werk, gezin en relaties. Soms, als ik te moe ben om te vechten, na al die jaren, dan vlucht ik.

Lig aan de context en de relatie met de persoon waarmee ik een conflict heb.
Met een partner zou ik vechten. Zeker als het zinvol is. Met mijn ex had het op een gegeven moment geen zin meer en dan houd het op. Met mijn familie zou ik ook vechten, maar wel met de mogelijkheid om er eerst vanaf te stappen om te te laten bezinken.
Met werk heb ik geleerd dat vechten niet altijd zinvol is. Soms is het beter je er bij neer te leggen en dan maar te bedenken welke kern van waarheid ik mij in kan vinden en wat gewoon komt door de kleine zielige pik van de bazen ( vaak mannen die het deden).
In vriendschappen wil ik ook graag vechten, mits dit ook een ongelijke strijd is.

Eigenlijk ben ik voornamelijk wel een vechter als ik het zo opnoem. Ik had verwacht soms meer te vluchten.