Het moment is aangebroken... het moment dat ik kan en durf te vertellen dat ik een post partum depressie heb.

Nadat X geboren was leek alles met goed geluk af te lopen, totdat hij na een week ongeveer heel veel begon te huilen, uiteindelijk werd dat van kwaad tot erger en huilde hij van ´s ochtends vroeg tot ´s avonds laat. Uiteindelijk met de 4weken controle bij het consultatie bureau doorgestuurd naar een manueel therapeut, osteopathie of cranio sacrale therapie. Bij de laatste zijn we terecht gekomen, op 21oktober hadden we daar onze eerste afspraak.

Eenmaal daar werd al snel bekend dat X een blokkade in zijn rug, nek en keel had. Tevens had hij zijn linker enkel en rechteronderbeen zwaar gekneusd, dit door de benarde positie die hij in mijn buik heeft aanmoeten nemen omdat hij de navelstreng 4 keer om zijn nekje had zitten. X had dus gewoon heel veel pijn, dat was dus ook de reden waarom hij zo veel huilde. Na 4 weken en 5 behandelingen ging het zo goed met hem (huilde amper nog) dat we niet meer terug hoefde te komen. Toch wou de therapeut ons nog 1 keer laten komen, niet voor behandeling maar voor evaluatie zei hij.

2 dagen na de laatste behandeling is bij mij de bom gebarsten. Ik was op, ik kon niet meer. Ik reageerde erg boos en agressief naar mijn man, kort lontje richting dochter en als zoon huilde schoot ik gelijk helemaal in de stress want dat beloofde weer een helse dag te worden. Eindelijk durfde ik bij mijn man toe te geven dat het me niet in de koude kleuren is gaan zitten allemaal. Ook veel nare dingen van E haar zwangerschap/ bevalling en slechte start kwamen weer boven. Vrijdags is de bom gebarsten, maandags zat ik bij de huisarts en woensdag weer bij de cranio sacrale therapeut. Toen ik binnen ging en hij keek me aan wist hij al genoeg. Hij legde een arm op mijn schouder en zei; komt goed dame! Hier help ik jou doorheen. Dat was dus de reden dat hij ons nog 1keer wilde terug hebben, omdat hij wist dat dit ging gebeuren.

Inmiddels zijn we 3 weken verder, ik ben sinds die tijd aan de anti depressiva en oxazepam. Tevens iedere 2 weken bij de huisarts zijn, elke week naar de cranio en binnenkort intake bij maatschappelijk werk en van daaruit naar een psycholoog. Medicatie doet weinig voor me, althans, de Anti depr. Oxazepam werkt snel maar maakt me heel moe en vlak. Ik ben mezelf niet meer en dat vind ik heel erg!

Sorry voor het lange verhaal maar het lucht me eindelijk even op om het hier van me af te typen...