Hier exact zo met mijn dochter, en ook vooral als ik moe ben.
Heel herkenbaar!
(als ik je quote weg moet halen moet je het zeggen hoor!)
Mijn zoon is iets ouder, maar kan nog niet praten wat bij hem voor heel veel frustraties zorgt, en hij daardoor heel erg gaat gillen en schreeuwen, wat ik dan niet altijd even goed kan hebben, zeker niet als ik moe ben.

Ik denk ook dat het iets heel menselijks is, maar het voelt voor mezelf écht niet leuk als ik erg boos ben geworden op mijn kind(eren).

Ik heb 2 meiden die allebei al snel werden bestempeld als temperamentvol, pittig en zeer ongeduldig.

Tel daar een moeder bij met hetzelfde karakter.. Ja, dat botst weleens!

Al moet ik eerlijk zeggen dat als iedereen moe en shagerijnig is we hier weleens met zijn allen tegen elkaar staan te schreeuwen. Mijn man is echter de meest geduldige en rustige persoon die ik ken en maant ons dan allemaal tot stilte.

Onderling kunnen ze er ook een potje van trouwens.

Boos worden is gewoon niet te voorkomen. Al heb ik het snel boos worden echt af moeten leren.
Het kost zoveel energie en vaak bereik ik er niks mee op verdrietige meisjes na.
Ik ga nu naar de wc en t tot 10 en dan is de meeste woede alweer weg. Zeer frustrerend trouwens die eigenschap.

Ik vind het soms ook echt moeilijk om mijn geduld te bewaren. Vannacht hadden we echt even problemen met dochter. Ze wilde steeds drinken bij mij, maar ze sabbelde alleen maar wat en na een half uur was ik daar wel klaar mee. Toen mocht ze niet meer. Boos dat ze werd. Uiteindelijk sloeg ze mij in mijn gezicht. Dus ik pak haar hand, zeg haar dat ze dat niet mag doen, omdat ze mij daar zeer mee doet. Zij nog bozer en slaat met haar vrije hand in mijn gezicht. Dus ik pak ook die hand en zeg nogmaals dat ik dat absoluut niet wil hebben (ik was al behoorlijk geïrriteerd toen). En toen had ik haar twee handjes vast, zij nog bozer, dus ze buigt voorover en bijt zo in mijn neus. Pffff, heel inventief, maar man man man, wat heb ik dan veel moeite om mijn geduld te bewaren (en dat is ook niet gelukt).

Ik kan normaal heel goed mijn geduld bewaren maar met die clomid pillen heb ik ontzettende stemmings wisselingen.
En man wat voel ik me daar schuldig door zeg!

Toen ik de eerste pagina's las, schrok ik echt! Het leek net alsof je niet boos mag zijn op je kind. Gelukkig las ik later dat het wel mag.
Het zou toch wat zijn als je kind maar met alles weg kan komen zonder ooit te zien is dat mama boos is?
Als er een grens is bereik mag je die toch gewoon aangeven? Daar leren ze toch van dat ze te ver zijn gegaan en dat ze het gedrag de volgende keer uit hun hoofd laten?

Het lijkt mij niet meer dan normaal dat een kind je grenzen opzoekt, en ik vind het niet meer dan normaal dat jij aangeeft wanneer die grens bereikt of overschreden is.
(nu zit mijn kleintje nog veilig in mijn buik, maar als docent op een vmbo-school is het aangeven van grenzen ook erg belangrijk.)

Het gaat zich niet zozeer om boos worden, iedereen word wel eens boos. Maar meer echt je geduld verliezen en dan schreeuwen of iets hardhandiger zijn.

Ja dat dus, dat je dus echt driftig wordt.

Ik ben half ziek en L. wil al de hele middag niet slapen. Ik had het dus net helemaal gehad met hem. Ik heb van alles geprobeerd en uiteindelijk na de fles 'm weer in bed gelegd en toen ging hij wéér krijsen en liet hij zich niet instoppen, trok zijn speen uit zijn mond en dat soort dingen. Toen was ik het dus écht zat en toen heb ik gewoon naar hem geroepen dat hij het dan zelf maar moest weten maar dat ik het zat was. Toen ben ik weg gelopen. Hij heeft eerst nog een paar minuten gekrijst en daarna was het stil. Pfff hèhè...

Maar wat baal ik dan dat ik niet gewoon even mijn rust kan bewaren, is waarschijnlijk ook bevorderlijker voor het hem in slaap krijgen...

oh Sanne, ik moest echt even lachen en zag het helemaal voor me maar ik zou ook behoorlijk geirriteerd zijn geraakt!

Ik heb het vooral het einde van de dag, ik moe en 3 kinderen moe en jankerig.... als mijn man dan overwerkt en ik ze allemaal naar bed moet brengen is dat een hele uitdaging. Vaak breng ik de oudste 2 eerst (T huilt dan vaak omdat hij zo moe is, maar ik voed hem in slaap dus moet de tijd voor hem nemen) als die 2 eindelijk liggen vertel ik ze dat ik hun broertje naar bed ga brengen en ze me niet mogen roepen, als hij slaapt kom ik altijd nog even bij ze kijken. Nou dan zit je dus te voeden, T dommelt bijna in slaap... MMAAAMMAAAAAA!!!!..... grrrr lichte irritatie maar T slaapt nog door.... jahoor een tandje harder MMMMMAAAAMAAAAAAAA!!! T wakker en huilen, ik geirriteert naar beneden. En dat herhaald zich wel eens tig keer. Dan wil ik mijn geduld nog wel eens verliezen!