05 Dec 2013 14:05 door Pleun
Misschien moeten wij moeder maar wat eerlijker tegen elkaar zijn. Respect voor de moeders/ouders die het lukt om altijd zonder stemverheffing of boosheid te reageren, ik weet dat hier moeders zijn die ervaring hebben met een dergelijke opvoedingsstijl.
Wat Parel zegt herken ik heel goed, mijn zoontje is niet snel van zijn stuk gebracht. Ik ben orthopedagoog en leerkracht en zeg met regelmaat, een klas met 30 pubers in groep 8 krijg is serieus makkelijker aan het luisteren dan mijn eigen anderhalf jaar oude dreumes. Hij loopt op de bank, dat mag niet van ons maar gaan zitten als wij het vragen doet hij niet. Ons lachend aankijken wel, en dan? Dan lopen we naar hem toe, soms gaat hij direct zitten en soms loopt hij nog even een stukje door. Als hij moedwillig niet luistert, dan word ik wel boos en praat ik met harde/strenge stem. Ik weet dat hij begrijpt wat ik bedoel, als mijn vader ( opa dus) hetzelfde vraagt: "Ga op je billen zitten" dan doet hij het wel... In de douche doet hij het ook, als ik midden in de kamer vraag of hij op zijn billen wil gaan zitten doet hij het ook. Om aan te geven dat hij snapt wat ik bedoel. Ik voel me altijd verschrikkelijk schuldig, hem lijkt het niet te deren. Hij gaat net zo makkelijk verder spelen en een kus en een knuffel krijg ik ook van hem. Wel trek ik duidelijk een lijn en zeg het ook tegen hem. "Nu ben ik boos op jou omdat...." Ik merk dat kinderen het fijn vinden om echt te weten wat je voelt en wilt zeggen, ooit zal hij daar ook profijt van hebben. Als ik nu vraag (dom natuurlijk, niet alles vragen...) "Moet ik boos op jou worden?" roep hij keihard neuhneuhneuh compleet met geheven vingertje als in pas op en gaat vervolgens door met wat hij deed. Heel soms moet ik daar ook gewoon om lachen, lekker correct! Weet je wat, moeders zijn ook maar mensen....