02 Dec 2013 12:54 door Kiwi
Ik heb het eind september ook meegemaakt bij mn moeder. Helaas veel te vroeg, gelukkig wel vrij rustig en mooi.
Ze was de dag ervoor met dormicum in slaap gebracht omdat ze echt heel onrustig was en niet meer zichzelf. De volgende ochtend was ik aan douchen toen mn vader (hij had geen grip en idee meer op de medicatie dus sinds 2 week daarvoor besloten qua dat mijn vriend en ik alles, welliswaar in overleg in jip en janneke taal) vroeg of ze nog een extra bolus (shot met morfine, dormicum etc) mocht want ze was weer heel onrustig. Deze hielp niets. Toen ik beneden kwam even aan gekeken en nog een shot gegeven. Ze was na de dormicum wel eens wat onrustig maar nu lag ze echt naar dingen te grijpen en haar hoofd extreem te bewegen. Toen deze ook niet hielp en ik het een poosje had aangekeken werd voor mij duidelijk dat ze 'onderweg' was. Aangezien mn vriend nog boven was maar mijn vader en zusje niets qua het onderweg zijn door leken te hebben, zij dachten gewoon dat ze onrustig was, zomaar, heb ik toen gezegd dat ze best wel eens iets kon zien. Ik dacht even iets voorbereiden op dat wat volgens mij zo gaat komen... Aangezien ze haar ene oog helemaal open had staan (ze zat vrij recht op want liggen deed teveel pijn) en mijn zusje aan het voeteneind zat pakte pap mams hand en zei "knijp eens in mijn hand als je zusje ziet zitten." Eeeuhm, dat bedoelde ik niet helemaal... En sowieso gaf ze sinds meer dan 24u daar al geen reactie meer op. Even uitgelegd wat ik wel bedoelde waarna het kwartje gelukkig wel viel. Mn vriend kwam op dat moment gelukkig ook naar beneden. Hij heeft even het verhaal aangehoord en zei toen dat we even naar huisarts moesten bellen om te vragen of hij (hij is arts maar wil niet de beslissing (verantwoordelijkheid) nemen om te zetten, zetten zelf was geen probleem) nog subcutaan wat dormicum mocht zetten.
Op het moment dat mijn vader de doktersassisstente aan de lijn heeft en zijn naam zegt, springen bij mam haar beide ogen open, valt de mond open, lippen naar binnen, kleur trekt weg... Dus ik zeg "dit is het moment!!". En jawel.. Haar pols werd zwakker, ze heeft nog paar keer adem gehaald waarvan gelukkig maar 3x iets met dat gerochel.
Mijn lieve mama had gewacht tot iedereen beneden was en is gegaan.
Achteraf ben ik blij dat ik erbij was en dat ik het heb gezien, eng vond ik het gelukkig absoluut niet. Hoe heftig het ook was.. Ik was echt zooooo blij, hoe stom dat ook klinkt, dat ze was gegaan want haar laatste week was echt mens onterend. Zo gun je niemand om te leven. Hoe graag ik er ook bij wilde zijn, als ik net onderweg naar het ziekenhuis was geweest om spuiten of spul voor dr op te halen en ze was dan gegaan, dan had ik het ook prima gevonden. Want het was gewoon echt klaar zo.
Heel veel sterkte voor jou en je familie!
Lijkt me erg heftig, maar ik denk dat je het ook mag ervaren als een soort geruststelling voor je oma dat je bij haar was.
