Aww ik krijg echt tranen in mijn ogen van lezen van jullie berichten. Sterkte!

Hoe oud was je toen? 7
Om wat voor dier ging het? Een kat
Hoe oud is het beestje geworden? Ik geloof een jaar of 3
Weet je nog wat je toen voelde? Ik heb een week aan een stuk gehuild eZn kan er nu nog om huilen, ruim 20 jaar later..

Ze was echt mijn alles. Zat elke dag na school mij op te wachten bij de voordeur dan gingen we lekker knuffelen. Ik kon alles met d'r doen, mocht bij haar kleintjes komen, ect. Op een dag kwam ik thuis van school en zei mijn vader; ik moet je iets vertellen, Moekie ( zo heette ze) is dood gereden. Nou echt voel nu nog het verdriet wat ik toen had, mijn maatje ineens weg

Mijn eerste huisdier ben ik niet verloren omdat hij dood ging, maar omdat we zelf moesten verhuizen. Wij woonden toen in de polder en hadden een wilde kat die aan was komen lopen. Kat had kittens gekregen, kittens waren aan mensen gewend, maar moederpoes accepteerde alleen mijn moeder, broertje en mij. We gingen middenin een woonwijk wonen dus voor die kat verre van een ideale omgeving. We hebben uiteindelijk nog wel een van de kittens meegenomen, maar de kat zelf hebben we in de polder achtergelaten. En ze wist precies wat er gebeurde, ik weet nog zó dat ze ons na stond te kijken toen we voor het laatst wegfietsten. Verschrikkelijk vond ik het. Gelukkig heeft de buurman, een boer, zich daarna verder over haar ontfermd.

Daarna ben ik nog wel wat katten verloren, ook dieren gaan natuurlijk dood, maar dat vond ik altijd nog tien keer minder erg en veel makkelijker te accepteren dan een kat achterlaten.

Bij mijn ouders zijn heel veel beesten dood gegaan, geiten, hangbuikzwijntjes, konijnen, kat, woestijnratjes, hamster, honen, vogels.

Wat ik me kan herinneren is dat Floris onze hond was aangereden en een spuitje moest. Ik was toen 10 denk ik.
Mijn hamster is dood gegaan toen ik 14 was, hij was oud.

Maar mij eerst huisdier toen ik niet meer bij mijn ouders woonde was Kees, onze kat.
Het was echt een super lieve kat die je veel kon leren. Hij is aangereden toen ik 41+1 dag zwanger was van de oudste.
Ik heb de hele dag moeten huiself toen mijn man het kwam vertellen.
Die nacht daarop ben ik bevallen.

Hoe oud was je toen? 10 geloof ik
Om wat voor dier ging het? Konijn
Hoe oud is het beestje geworden? 9 jaar
Weet je nog wat je toen voelde? Verdrietig, ik deed alles met dat beestje. Van de glijbaan, maakte parcours in de tuin, kon hem op het gras zetten en hij liep niet weg etc. Was echt gek op dat beestje. Gelukkig heb ik hem niet zelf dood gevonden.

]Hoe oud was je toen?
Ik was 16 of 17 jaar toen.

Om wat voor dier ging het?
Om ons eerste hondje.

Hoe oud is het beestje geworden?
7 jaar.

Weet je nog wat je toen voelde?
Ze was al een flinke tijd ziek. Ook al een operatie gehad. We waren die dag voor de zoveelste keer bij de dierenarts omdat ze echt ziek was. Hij wilde toen wel weer opereren, maar zei er ook bij dat dat alleen maar levensverlengend was, dat ze echt heel ziek was. We (mama en ik) zijn toen met de hond terug naar huis gegaan, overlegd en besloten om haar in te laten slapen. Paar uur nog thuis gehouden, afscheid genomen, flink huilen met z'n allen, nog foto's gemaakt (heel blij mee!) en daarna is mijn moeder terug gegaan naar de dierenarts. We waren echt ontroostbaar, maar het was duidelijk dat dit beter was voor haar. Toen mama thuis kwam met de riem zonder hond was dat wel even heel moeilijk. Vergeet die dag nooit meer.

Nou, ik vind niet kan zeggen dat het "maar" een konijntje was. Het was toch jóuw konijntje en daar mag je echt verdriet om hebben.

Twee jaar geleden is mijn konijn overleden. Hij was ziek en liet dit veel te laat zien (prooidier). Ik was nog met hem naar de dierenarts geweest, maar het was te laat. In mijn armen is hij overleden.

Allereerste huisdier dat ik verloor was onze kat toen ik een jaar of vijf was. Hij heette Jansen en was zo lief. Sliep elke avond bij me op bed en zo. Ik was alleen te jong om echt te beseffen wat er was gebeurd volgens mij. Toen Jansen was overleden bleef de andere kat (Oskar) over. Die overleed toen ik een jaar of 7/8 was. Ik was ontzettend verdrietig. Hij werd ingeslapen bij de dierenarts en ik weet nog dat ik in de auto op weg naar huis heel verontwaardigd was dat ik lachende mensen op straat zag, want dat kon helemaal niet in mijn ogen omdat er zoiets vreselijks was gebeurd. Dramatisch kind...

.

Hoe oud was je toen? 14-15
Om wat voor dier ging het? een kat die ik voor mijn 8ste? verjaardag gekregen had
Hoe oud is het beestje geworden? Oud, uiteindelijk overreden maar hij moest weg omdat mijn moeder een nieuwe vriend kreeg die katten vreselijk vond
Weet je nog wat je toen voelde?

Ik was heeeeeeel heeeeel erg boos, nu nog als ik erover nadenk. Ouders net gescheiden, puberen en voor een vreemde man moet opeens je kat weg. Ik heb dit mijn moeder ook erg lang verweten trouwens. Ik was er zo boos om en kan zelfs nu nog niet begrijpen dat ze ooit die keuze gemaakt heeft. Ik zou nooit mijn nieuwe vriend boven mijn kinderen kiezen.

Hoe oud was je toen? 9
Om wat voor dier ging het? Hond
Hoe oud is het beestje geworden? 15
Weet je nog wat je toen voelde? Ik zie mijn vader nog met de hond in zijn armen (ze kon niet zelf meer lopen) de deur uitlopen om naar de dierenarts te gaan. Mijn moeder zat huilend op de bank. Op dat moment voelde ik niet veel. Toen ik 's avonds in bed lag, kwamen de tranen. Ik ben toen weer naar beneden gegaan en heb tussen mijn ouders op de bank gezeten.

Hoe oud was je toen? 26
Om wat voor dier ging het? Hond
Hoe oud is het beestje geworden? Nog geen 5,5 jaar
Weet je nog wat je toen voelde? Ik was kapot van verdriet. Ik was toen 6 maanden zwanger, dus extra emotioneel.

Mickey had eerder dat jaar een knie-operatie gehad, omdat zijn kruisbanden waren gescheurd. Daar kwamen we toen achter, omdat hij minder sprong en rende. Het was een Jack Russel, dus dan kun je zijn energielevel wel voorstellen ;) Sinds die operatie lag hij 's nachts in de bench, voorheen klom hij altijd op de bank, maar vanwege het herstel mocht dat natuurlijk niet. Op een dinsdagavond lieten we hem nog uit, voordat we naar bed gingen en zeiden we tegen elkaar, dat het zo goed ging met het lopen. Ook maakten we plannen om dat weekend weer eens naar het bos te gaan met Mickey.
Woensdagochtend moest mijn vriend eerder opstaan als ik, dus ik bleef nog ff lekker liggen. Met mn dikke buik ging het slapen steeds moeizamer, dus ieder uurtje extra was mooi meegenomen. Ineens stond mn vriend weer naast me: "Je moet mee naar beneden, er is iets met Mickey", "Wat is er dan?", "Hij gaat niet meer staan". Ik dacht meteen aan zijn knie, dus ging snel naar beneden en inderdaad, hij ging niet meer staan. Hij zakte steeds door zijn achterpootjes. Meteen de dierenarts gebeld, maar vanwege het vroege tijdstip (het was nog geen 8.00), werd ik verwezen naar de spoeddienst. Daar aangekomen dacht de arts aan een acute hernia en gaf hem een spierontspanner en pijnstillers mee. Het zou dan met een paar dagen beter moeten gaan. Echter ging het de volgende dag totaal niet beter. Mickey kon zelf niet plassen of poepen, alleen als ik hem naar buiten tilde en op zijn blaas drukte, kwam er wat plas uit, of als hij heeeeeel erg blij was, dan kwam er spontaan wat uit. We zijn toen naar de eigen arts gegaan waar foto's gemaakt zijn. Daarop was direct "iets" te zien, maar wat dat nou was, was niet helemaal duidelijk. Ze zouden gaan overleggen met een kliniek in Tilburg, die er erg veel ervaring mee hadden en wij werden naar huis gestuurd, met extra pijnstillers.
De volgende ochtend, vrijdagochtend inmiddels, was voor mij duidelijk dat er nú iets gedaan moest worden. Mickey hapte naar mij, omdat hij zoveel pijn had, terwijl hij nog nooit gebeten had. Uiteindelijk, na lang heen en weer bellen met de dierenarts, heb ik zelf contact opgenomen met de kliniek in Tilburg. Zij konden niet precies zeggen wat dat "iets" op de foto was, dus ze adviseerden om een CT Scan te laten maken. Vanwege die knie-operatie een half jaar eerder, kon Mickey niet in de MRI, omdat er schroeven in zijn knie waren geplaatst. Helaas was het toen zomervakantie, dus bij hun kon het pas na het weekend. Dus toen maar weer gebeld met de eigen dierenarts, maar die hadden helaas niet de juiste apparatuur daarvoor, maar ze zou overleggen met een kliniek net over de grens in Duitsland en zou me dan terugbellen. We konden gelukkig direct terecht bij de kliniek. Eenmaal daar aangekomen moesten we nog een tijd wachten, wat erg lastig was met Mickey, want hij was heel blij om weer eens andere honden te zien en sprong zowat uit mijn armen. Eindelijk werden we er dan bij geroepen en werd Mickey meegenomen voor de scan en toen begon het wachten. De scan zou een half uur duren... Na ruim een half uur, werden we eindelijk weer gehaald voor de resultaten. Mickey had inderdaad een acute hernia, maar die was dusdanig diep in zijn ruggenmerg geschoten, dat een operatie zeer risicovol zou zijn. Daarnaast bleken er 5 wervels flink versleten en verkalkt te zijn, wat een eventuele operatie extra moeilijk zou maken. De arts gaf aan dat hij de operatie best zou willen doen, maar de kans dat Mickey ooit nog zou lopen, was minder dan 40%
We hebben toen de moeilijkste keuze ooit moeten maken, maar hebben datgene besloten wat voor Mickey het beste was. Wel wilden we dat graag bij de eigen dierenarts doen, dus daar hebben we contact mee opgenomen. Ze wisten dat we naar Duitsland gingen, dus stonden al paraat. Wel hadden ze Mickey alvast een kalmeringsmiddel toegediend, aangezien we nog een minuut of 20 met de auto onderweg waren. Onderweg van de ene kliniek naar de andere, heb ik mijn zus in tranen gebeld. Zij zou ook naar de dierenarts komen om afscheid te nemen. Mijn vader en zijn vriendin zijn ook meegekomen. Eenmaal daar aangekomen, stond de dierenarts op ons te wachten, ook met tranen in de ogen. Toen iedereen er was om afscheid te nemen, hebben we hem allemaal nog flink geknuffeld, waarna hij in mijn armen is ingeslapen. Het is inmiddels ruim 2 jaar geleden, maar ik zit nu alweer te huilen, nu ik dit typ... Ik mis mijn vriendje




Excuses voor het lange verhaal.

Oh wat een zielige verhalen allemaal, heb de tranen in m'n ogen staan!

Hier heb ik momenteel een beetje nachtmerries over. Ik heb het natuurlijk al met mijn man meegemaakt, ben als de dood dat mijn kat ook ineens ergens dood ligt. Ik kijk regelmatig of ie het nog wel doet.
Echt heel verdrietig en naar lijkt me dat om mee te maken Pippa!

Mijn eerste huisdier wat ik verloor was de kat van mijn ouders, ik was denk ik 10, ze was erg ziek en we zijn naar de dierenarts gegaan om haar in te laten slapen en hebben haar daarna begraven in de tuin. Ik was wel verdrietig, maar meer ook omdat mijn moeder moest huilen geloof ik. Pas écht verdrietig was ik toen mijn eerste eigen kat overleed. Ik kwam thuis van een gezellig familiedagje en toen stond mijn man bovenaan de trap op me te wachten en vertelde dat Brechtje was aangereden en gelijk doorwas. Ze was 9 maanden oud en waarschijnlijk krols want ze kwam nooit aan de voorkant van het huis en nu was ze dus aan de wandel gegaan.
Ik was zó verdrietig, het was echt een geweldig beestje!

Ik heb bij mijn ouders thuis vroeger ook dieren verloren, maar mijn eerste echte eigen hond vond ik toch nog veel en veel erger. Al heb ik al kind ook vaak verdriet gehad om een huisdier.

Hoe oud was je toen? 10 jaar ongeveer
Om wat voor dier ging het? hond
Hoe oud is het beestje geworden? weet ik niet meer we kregen haar toen ze al ouder was.
Weet je nog wat je toen voelde? We waren op vakantie toen mijn ouders met mijn beppe belden en die vertelde dat mijn oom met de hond bij de dierenarts was geweest en dat de hond een gezwel zo groot als een voetbal had. Toen heeft mijn oom besloten om de hond in te laten slapen. Wij vonden het heel erg.

Hoe oud was je toen? 14
Om wat voor dier ging het? kat
Hoe oud is het beestje geworden? 15 ongeveer
Weet je nog wat je toen voelde? De kat was er al toen ik geboren werd. Hij was zo oud dat ze op was en wij bij de dieren arts besloten hebben om hem in te laten slapen. Hij ligt bij mijn ouders in de tuin begraven.

Hoe oud was je toen? 24 jaar
Om wat voor dier ging het? Boxer
Hoe oud is het beestje geworden? 12 jaar
Weet je nog wat je toen voelde? We wisten al een tijdje dat hij kanker had. Van de één op andere dag sprongen de tumoren open. En de enige optie was om hem een spuitje te geven. Hij woonde bij mijn vader en stiefmoeder, dus toen ze hem wegbrachten hebben ze mij gebeld. Ik heb gelijk alles uit mijn handen laten vallen en ben meegegaan naar de dierenarts. Daar werden zijn spullen in de hoek gelegd, waaronder zijn ligkussen en hij kreeg een spuitje. Ik heb hem geknuffeld en geknuffeld en telkens probeerde hij op te staan. Ik heb toen huilend tegen hem gefluisterd dat hij best mocht gaan slapen, dat het goed was en toen ging hij liggen en sliep hij in. Ik krijg nu alweer tranen in mijn ogen als ik eraan denk. Ik mis hem nog elke dag. Hij was degene die mij op zijn manier knuffelde als ik down was, hij was ook degene die perfect aanvoelde als het even niet ging en dan kwam hij aansjokken en ging naast me liggen en legde zijn kop op mijn borst.

Ik ben opgegroeid op de boerderij, dus ik zag om me heen continue beesten doodgaan. Vaak waren dat dan koeien, kalfjes, schapen, lammetjes en soms eens een poes. Heel zielig, maar niet echt ingrijpend voor mij.

Het eerste echt huisdier (want katten hadden we niet in huis) dat doodging moet dan een hamster zijn geweest. Nou, daar had ik totaal geen moeite mee. Met onze hond Polly (ik was toen een jaar of 12) had ik wel iets meer moeite en ik was er te laat bij; de veearts had haar al een spuitje gegeven voordat ik afscheid kon nemen. Dat was echt een heel lief dier en ze was op dat moment ouder dan ikzelf. Zelfs mijn vader had de tranen in zijn ogen en dat was wel een uniek moment.
Op m'n 17e ben ik mijn pony verloren aan een verlamming en dat was wel behoorlijk ingrijpend.

Ik was 21. Het was een kat en ze werd maar een half jaar. Ze werd aangereden door een vrachtwagen en lag helemaal uit elkaar. Het was mijn kleine vriendje en ik was enorm overstuur. Vreselijk.
Na dit katje kreeg ik haar broertje, die nog bij die mensen thuis woonde. Hem heb ik 8 jaar gehad, toen kreeg hij een TIA. Nu heb ik nog 1 poesje van 6 jaar oud.

Veel sterkte. Het zijn dan 'maar' huisdieren maar daar kun je erg aan gehecht zijn weet ik uit ervaring.

Krijg tranen in mijn ogen van alle verhalen!

Ik ben ook opgegroeid op een boerderij en heb ook aardig wat katten/honden/kalveren/paarden en lammetjes zien sterven en kippen moest ik vasthouden bij mijn oom als het kippenvlees weer op was..

Maar afgelopen augustus is onze kat overleden, het enige diertje die ik zelf samen met mijn man heb groot gebracht. Het was echt mijn kindje en hij zat altijd bij me te knorren en knuffelen. Hij was echt een verhaal apart maar daardoor echt een persoonlijkheid, Ik mis hem echt nog elke dag... Klinkt zo raar maar ben nu zwanger en vind het gewoon raar dat onze kat en ons kindje elkaar nooit zullen kennen.

Over een tijdje ga ik denk toch weer een kat nemen, mis de gezelligheid in huis en de rust en kneuterigheid die ze uitstralen

Ik vind dat je best verdrietig mag zijn om je konijn, het was toch je huisdier!

Mijn hondje is nu 9 jaar en ik heb haar vanaf dat ze 6 weken oud was. Ik ben best ergens bang voor wanneer ze dood gaat. Ik kan nog helemaal niet zonder haar. Kan me best verdrietig maken als ik er aan denk.

Jeetje... die verhalen hier... Ik heb hier echt de tranen in mijn ogen staan!

Qua huisdieren heb ik de afgelopen tijd wel aardig wat meegemaakt. Eerst een konijntje die ook heel hard achteruitging. (was tijdens mijn zwangerschap) en een jaar later weer een konijn. En toen ook nog eens onze kat aangereden. Die heeft nu een pootje minder, maar zit hier gelukkig nog op de bank te knorren.
Vind het echt helemaal niet zo gek dat je rouwt om je konijn. Ik ben ook heel emotioneel als het om onze diertjes gaat!
I. is ook helemaal dol op de katten. Kan ze ook echt niet missen!

Mijn eerste huisdier die ooit dood ging zal wel een hamster geweest zijn. De eerste waar ik echt totaal ondersteboven van was, was mijn hond. Een witte herder, 12 jaar oud. Ik was 17. Hij stierf met zijn kop op mijn schoot. Ik heb hier nog steeds een schilderij van hem hangen en zijn urn hier staan. Mijn vader moest ook huilen, dat was de eerste keer dat ik mijn vader ooit heb zien huilen.

Ik was volgens mij 6 of 7 ofzo toen m'n konijn dood ging. Hij is doodgegaan aan de snot. Zo zielig. Ik mocht hem op m'n kamer houden toen het bijna einde verhaal was. Met m'n hand in z'n kooi viel ik in slaap. Toen heb ik een lapje stof met z'n naam gemaakt en daar is hij onder dood gegaan. Ik was zo intens verdrietig! Echt heel erg!
Ik weet nog dat we allemaal even hebben gehuild. Daarna ging m'n zus buiten spelen en m'n ouders verder met hun bezigheden. En ik... Ik snapte niet dat iemand zomaar verder kon gaan met z'n leven na zo iets ergs.
Aahhh... Ik was echt zo ontzettend verdrietig!