Ik maak ook mee op mijn werk dat mensen een euthanasieverklaring hebben en dat het toch ook niet gedaan word door de arts. Gelukkig spreken ze wel als hier iemand terminaal is een palliatief beleid af met de familie. Maar het is gewoon heel schrijnend in sommige situaties

Ik heb het vorig jaar meegemaakt met mijn vader. Hij had terminale kanker en had al vaak geroepen: 'als het niet meer gaat, dan hoe het voor mij niet meer'. Hier was hij heel stellig in.
Toen het puntje eenmaal bij het paaltje kwam en hij zoveel pijn had, heeft hij om gesprekken gevraagd met een arts die hem meer kon vertellen over euthanasie.
De gesprekken zijn goed en ook heel er nodig, mijns inziens, maar wat ik het allerergst en allernaarst vond om mee te maken was dat mijn vader héel veel ondragelijk pijn had, hier héel veel medicijnen voor kreeg, maar hier zo suf en van de wereld van werd dat hij opgepept moest worden met een ander medicijn om 'm bij de les te houden. Dat was vreselijk! Je zag echt dat ie moest vechten tegen de suffigheid van de medicijnen om zijn verhaal te kunnen doen.
Zelfs op het allerlaatste moment, een paar minuten voor hij overleed moest hij nog een keer met zijn 'volle' verstand kunnen zeggen dat dit écht was wat hij wilde. Pff...als ik daar nu weer aan denk.

Een euthanasie zelf hoop ik nooit, maar dan ook nooit meer mee te maken. Erg traumatisch.

Maar waarom wordt het dan niet gedaan? Als het op papier staat mag de arts het toch niet zomaar weigeren?