Ik zou als vriendin waarschijnlijk falen maar ik kan daar echt niet mee om. Als er dan nog kinderen zijn, al helemaal niet. Ik heb het als kind meegemaakt en begrijp nog steeds niet waarom mijn moeder bij mijn vader bleef en ons daaraan bloot stelde. Echt, ik heb met vrouwen gepraat die geweld kenden in hun relatie en ik heb heel hard mijn best gedaan om het te begrijpen maar ik kan het niet. Ik ben hulpverlener en kan me in ontzettend veel situaties verplaatsen maar ik moet niet met intrafamiliale geweld situaties gaan werken want ik heb het daar te moeilijk mee. Mijn vriendinnen kennen mijn geschiedenis dus ik hoop dat ze kunnen begrijpen dat, als er ooit geweld in hun relatie is, ik niet de vriendin zal zijn die geduldig zal luisteren. Ik zou afstand nemen, uit zelfbescherming. Ik zou gek worden van dat verdedigen, excuses verzinnen, het geweld bijna goedpraten enz. Als er kinderen zijn zou ik al helemaal gek worden. Gelukkig nog geen vriendin in die situatie gehad.

Ik heb zelf in een moeilijke situatie gezeten. Bij mij ging het niet om destructief gedrag van een ander, maar meer om zelf-destructief gedrag. Mijn vrienden van toen, zijn daar allemaal heel verschillend mee omgegaan. De meesten verdwenen gewoon uit mijn leven, omdat we niet meer op één lijn zaten en heel andere interesses kregen.

Mijn beste vrienden hebben hun zorgen geuit, hebben zich wat teruggetrokken, omdat ze zich machteloos voelde, maar waren er wel weer voor me toen ik eindelijk tot de conclusie kwam, dat ik zo mijn leven niet kon leiden (en afkickte). Er was ook een vriendin die heel boos op me werd en haar eigen grenzen trok: ze wilde niet meer met me omgaan en heeft dit ook heel duidelijk tegen me gezegd. Achteraf ben ik haar dankbaar voor haar reactie, want daardoor ben ik wel veel gaan nadenken. Uiteindelijk is zij nu nog steeds een van mijn beste vriendinnen. Juist door boos op me te worden en haar grenzen zo duidelijk te trekken, gaf ze eigenlijk aan dat ze van me hield.

Het lijkt mij dan toch "logisch" dat je hetzelfde tegen je vriendin zegt, als wat je hier zou zeggen: dat het geen gezonde relatie is, dat ze van zichzelf moet houden, etc etc. Kortom: deze relatie is gedoemd te mislukken. Waarom zou je je eigen adviezen/reacties die je hier geeft nu niet gewoon zelf toepassen?

Ik denk eerlijk gezegd dat ik het antwoord wel weet, namelijk: het ligt veel genuanceerder. Je weet heel goed dat je haar niet zou kunnen helpen, als zij nog niet op het punt is dat ze geholpen wil worden. Ik zou dus bij het begin beginnen en vragen waarom ze je dit heeft verteld en wat ze hierin van jou hoopt c.q. verwacht.

Sommige reacties die ik hier las zijn idd niet aardig en ook waarschijnlijk zijn ze ook niet aardig bedoeld, maar ik snap wel dat sommige forummers nu zo reageren. Dat is gebaseerd op hoe je hen in vergelijkbare situaties te woord stond en nu merk je dus zelf ook dat het niet zo zwart-wit is en al helemaal niet als het op gevoelens van mensen aankomt. Dat is namelijk liefde ----> gevoel wint dan vooral in de beginfase van verstand.

Hoe gaat het nu met je vriendin, ED? Vind het namelijk wel zorgwekkend om te lezen hoe haar relatie is na zo'n korte tijd...

Ze zegt dat het goed gaat en dat het niet meer is voorgekomen (fysiek geweld). Ze hebben wel veel ruzie en dan schreeuwen ze tegen elkaar en maken gemene, denigrerende opmerkingen naar elkaar. Ik begrijp niet helemaal waarom je bij elkaar zou blijven als je na zo'n korte tijd al zoveel problemen hebt samen, maarja, het is niet mijn relatie. Ik vind het wel moeilijk om goed te reageren, want wanneer mag je je als vriendin uitspreken/je mening geveb en wanneer is het verstandiger om alleen maar te luisteren en te ondersteunen?

Wauw, wat heftig. Eigenlijk wordt het dus alleen maar minder? Vertelt ze je dat het nu zo gaat tussen hen of spelen die ruzies zich nu ook al af in gezelschap van jou/vriendengroep? Ik denk dat je altijd wel je mening mag geven, maar dat je haar verder niets moet willen opleggen en in die zin dus haar keuze om al dan niet bij hem te blijven respecteert. Het lijkt me iig niet verstandig om zo ongenuanceerd je mening te verkondigen als dat ik hier regelmatig van je zie (wat ik niet lullig bedoel, maar wel averechts hier al werkt dus laat staan bij mensen die om jou geven en jij om hen), want onder steun verstaat men niet dat ze worden aangevallen met woorden. Uiteindelijk moet zij met hem leven en ik vraag me af of ze dit nog lang gaat volhouden, maar ook daar moet zij zelf achter zien te komen.