Ik had nog niet echt een keuze gemaakt, maar fijn om te lezen dat jouw vriendin goede ervaring heeft met Zapptales.

Bedankt ook voor de tip van de laatste woorden ❤️
Dat heb ik ook niet van mijn moeder, omdat zij ineens zo verward werd en uiteindelijk via palliatieve sedatie is overleden.

Wat dat betreft ben ik ‘dankbaar’ dat mijn vader veel bewuster afscheid van ons kan nemen en wij van hem.

Wat moet het ongelofelijk moeilijk zijn om te weten dat de geplande datum nadert. Ik hoop dat je in deze moeilijke dagen ook nog mooie herinneringen kan maken en fijne gesprekken kan hebben met je vader. Heel veel sterkte!

Heel veel sterkte en kracht voor de komende dagen ❤️

De emotionele rollercoaster dendert maar door… mijn vader twijfelt over de datum. Of het niet te snel is.

De laatste weken ben ik natuurlijk veel bij hem, net als mijn broertje en schoonzusje met de kinderen. Ook komt er regelmatig familie langs.

Mijn vader haalt veel lol uit deze bezoeken en hij vindt het erg lastig om de afweging te maken tussen de kwaliteit van zijn gezondheid en liefde van de mensen om hem heen die hij voelt.

Het zorgt voor veel onrust bij mij. Áls hij de euthanasie uitstelt, wanneer maakt hij dan wel de definitieve keuze? Die euthanasie komt er hoe dan ook wel. Of dat nu de 24e is, of op een andere datum.

Voel me echt aan een zijden draadje bungelen nu. Dat draadje knapt pas als mijn vader zijn laatste adem uitblaast. Ik zal dan keihard naar beneden vallen, maar dat ga ik sowieso wel doen. Eerlijk gezegd val ik zo snel mogelijk, dan dat ik nog veel langer moet bungelen.

Mijn vader snapt heel goed dat hij zijn naasten door zijn twijfel in onzekerheid brengt.
Komende maandag heeft hij weer een afspraak met de huisarts staan om zijn twijfel te bespreken.

Moet ik nu meer afstand van mijn vader nemen, zodat hij het leven beter los kan laten?
Eigenlijk is dat het laatste wat ik wil, want ik hecht enorm veel waarde aan onze momenten samen.

Oh wat ontzettend moeilijk... Ik herken het een beetje, toen wij het nieuws kregen dat mijn vader uitbehandeld was, gaf hij ook meteen aan euthanasie te willen. Ze gaven hem nog drie maanden, maar de eerste weken ging het zo goed, dat hij zelf ook zei dat het nog wel langer mocht duren, hij ging ervoor. En hij genoot ook met volle teugen van alle mensen die langskwamen. Maar na die eerste weken ging zijn gezondheid en daarmee de kwaliteit van leven echt hard achteruit. En zo kwam hij dus ook op een punt dat hij er klaar mee was.

Hij ging ook een heel proces door, de keuze voor euthanasie was heel zeker voor hem en het moment kwam vanzelf dat hij er klaar voor was. Toen hij aangaf dat het voor hem klaar was, kon het ook binnen een week gebeuren.

Ik denk dat jouw vader ook zo'n proces doorgaat. Misschien heeft hij toch nog wat tijd nodig om voor hem het juiste moment te bepalen. Ik snap dat het voor jou echt ondraaglijk is, maar ik zou echt geen afstand nemen. Hij praat erover en het is ook goed dat hij het met de huisarts gaat bespreken. Ik heb verder geen tips voor je, het is gewoon een vreselijke situatie. Maar hij moet er zelf wel echt volledig achterstaan, dat is daarna voor jullie ook het fijnste. Heel veel sterkte 😘

Sterkte Chava. Mijn ervaring is ook dat het zwaard wat boven je hangt (onzekerheid, iemand zien verslechteren, naderende afscheid) nog zwaarder is dan het uiteindelijke verlies. Dat is ook heel verdrietig en pijnlijk maar je weet wel waar je aan toe bent. Dat is meer pijn en verdriet i.p.v. stress en onzekerheid.

Je laatste alinea: ik snap je beredenering maar nee, neem geen afstand. Luister naar je gevoel. Geniet van deze “bonustijd”. Wat Niekske ook zegt, dit gaat op zijn plek vallen, je weet niet wanneer maar het zal duidelijk worden. Ook heel knap van je vader dat hij dit durft te bespreken. Ik weet nog dat mijn moeder eens zei dat het zo lastig voor ons was dat het zo lang duurde. Ik snapte dat maar vond het ook verdrietig dat ze zich daar bezwaard over voelde. Het was zwaar maar het ging zoals het ging en ik had het nooit willen versnellen ondanks dat het heftig was.

Heel veel liefs!

Het lijkt mij idd ook afschuwelijk zo te zitten. Kijk, toen mijn moeder zo slecht lag heb ik ook wel eens gedacht: 'ga nu maar..' het leek wel of ik aan het wachten was om in de andere fase te mogen aanbelanden. Aan je verdriet toe te komen ofzo, want beter werd het ook niet meer, de hoop was weg en naar het moment toe te leven dat ik mocht rouwen. Noem het 'get it over with' of wat je wil. Heel normaal Chava. Je kan hierin niets anders dan accepteren dat je het nog niet weet. Je vaders gedachtten zijn heel normaal, het is zo'n definitieve keus hé. Laat het op je afkomen. De dagen gaan toch wel voorbij. Sterkte meid!

Bedankt voor jullie lieve woorden.

Wat jij zegt, zo voel ik het ook, Lot.
Heb zoveel meer moeite met deze onzekerheid dan met het feit dat ik mijn lieve vader straks moet missen.

En ik wil ook absoluut niet dat hij nu maar doorzet, omdat het voor zijn nabestaanden prettiger is. Dat zal hij sowieso niet doen, hoor.
Als het voor hem nog niet goed voelt, dan is dat zo. Het is niet bepaald een beslissing die je terug kunt draaien.

Je hebt natuurlijk al een verlies mee gemaakt en ik dacht ook heel hard te gaan vallen na al deze stress. De weg vooraf was écht nog veel pittiger.

Dus probeer lief te zijn voor jezelf en ook wat tijd voor jezelf te nemen (het hoeft niet veel te zijn). Maar gewoon schrijven, wandelen of huilen of praten. Je hebt nu met zoveel emoties te dealen.

En maak fijne herinneringen met je vader, ben jij al het gesprek met hem hierover aan gegaan? Dat kan misschien ook wat lucht geven voor beide.

Knuffel.

Wat heftig zeg Chava! Een hele lastige periode. Vond de post van Lot echt heel herkenbaar. Mijn schoonmoeder is 3 weken geleden overleden nadat we ook al een hele tijd wisten dat het eraan zat te komen, vond ik de weg ernaar toe ook heel pittig. En het uiteindelijke overlijden uiteraard ook erg verdrietig, maar voor mijn gevoel heb je ook een heel deel van het rouwen al vooraf gedaan.

Ik denk dat het super knap is zoals je het doet! Je blijft in gesprek met hem en bent hem alleen maar super goed aan het steunen.

Ik wilde even zeggen dat ik het heel lief en tegelijkertijd heel verdrietig vind dat er zoveel dames zo uitgebreid reageren met eigen ervaringen. ❤️

Nog een keer sterkte gewenst. Chava. Wat worden je emoties heen en weer geschud zeg. 😘

Wat lief Carra. Ook verdrietig inderdaad. Ik heb destijds ook veel gehad aan ervaringen van anderen dus hoop dat Chava er ook iets aan heeft (al denk ik soms ook ik hoop dat het wel oké is dat ik het dan ook op mijn eigen situatie betrek). Het is ook nog zo vers en kan me het zo goed inbeelden. Ik las mijn stukjes laatst nog terug rondom ziekte/overlijden en de reacties van andere daarop. En de dingen die ik toen nog niet goed begreep uit eigen ervaring in reacties van andere snapte ik nu heel goed. Dus achteraf is het ook waardevol voor mij.

Het is voor mij ook ‘fijn’ om verhalen van anderen te lezen, maar het is ook zó ontzettend verdrietig dat veel forumsters al op jonge leeftijd een (schoon)ouder moeten missen.

Denk dat dit topic voor mij ook fijn is om achteraf nog eens terug te lezen.

Wat lief je laatste alinea, Henque. Ik probeer mijn vader zo goed mogelijk te steunen, maar verder doe ik ook maar wat. Heb geen ervaring in het afscheid nemen van iemand die zo bewust bezig is met zijn eigen dood.
Jij nog gecondoleerd met het verlies van je schoonmoeder.

Lot, wat jij zegt klopt denk ik ook wel.
Ik weet al een hele tijd dat mijn vader euthanasie wil op het moment dat de kwaliteit van leven voor hem niet meer voldoende is en sinds zijn besluit is mijn vader ook bewust bezig met zijn dood en de periode daarna, voor ons als nabestaanden. Ik hierdoor ook.

Bij mijn moeder zagen we van mijlenver wel aankomen dat ze zou komen te overlijden, maar toch kwam het moment zelf onverwacht. De laatste weken van mijn moeder waren natuurlijk ook enorm intens en pittig, maar het feit dat ik geen afscheid van haar heb kunnen nemen en geen dingen meer met haar heb kunnen bespreken, vind ik nog steeds verschrikkelijk. Die kans krijg ik nu wel met mijn vader en wie weet val ik hierdoor inderdaad wel minder hard dan ik denk.

Ik probeer zo goed mogelijk voor mezelf te zorgen. Probeer elke dag even een wandeling te maken, maar het slechte weer van de afgelopen dagen werkt niet echt mee.

Herinneringen maken vind ik nog lastig. Mijn vader kan geen fysieke inspanning meer leveren. Het zit hem dus eigenlijk in de gesprekken die we voeren.
We halen vooral herinneringen op.

Ook dat kunnen de mooiste herinneringen zijn 🥰.

Hopelijk heeft hij vandaag een goed gesprek gehad met de huisarts.
Ik denk aan jullie ❤

Zelf was ik niet bij het gesprek, maar heb wel contact gehad met mijn vader natuurlijk.

De 24e is geschrapt en mijn vader wil daar deze week nog even met mij over praten.

Aan de ene kant ben ik echt enorm opgelucht dat we nog wat langer de tijd hebben om met mijn vader door te brengen, maar ik voel ook de onrust door mijn lijf gieren. Hopelijk kan het gesprek met mijn vader me wat geruststellen.

Och lieve Chava, wat een rollercoaster!

Ik weet niet zo goed wat te zeggen, maar ik hoop dat je een mooi en goed gesprek hebt met je vader.

Ik hoop dat je snel een fijn gesprek hebt met jouw vader.
Heb je nog met jouw broer gesproken?

Die onzekerheid vond ik het ergste. Er hing iets boven het hoofd en je wist nooit wanneer het zou gebeuren en altijd alert. Hing echt zo'n wolk boven mijn hoofd. Toch ook nog een mini sprankje hoop, want zolang hij er nog was, was er een kans. Maar het aftellen en niet precies weten wanneer het zou gebeuren was zo naar.

Mijn broer heeft pas in de ochtend besloten dat hij 's avonds wilde gaan. Kon allemaal vrij snel. Daarna was er ergens een soort opluchting. Tegelijk verdriet omdat het onomkeerbaar was, alle hoop weg. Intens verdriet dat ons gezin nu voor altijd stuk was en tegelijk opluchting dat hetgeen wat boven het hoofd ging gebeurd was.

Foto's zijn er trouwens nog wel een paar gemaakt, vlak voor zijn overlijden. Niemand kijkt er eigenlijk naar. Maar het is fijn om te weten dat ze er zijn. Om te zien dat hij écht op was. Als je de foto's van een half jaar eerder ziet , kun je niet meer geloven dat hij er niet meer is. Boom van een kerel, één bonk spieren. Voor die verwerking is het fijn dat die foto's er zijn.

Wat ontzettend heftig dat jij dit ook van heel dichtbij hebt meegemaakt, Nan. Is het al lang geleden?

Vandaag ben ik bij mijn vader geweest.
Hij heeft besloten pas euthanasie te willen op het moment dat voor hem de leuke dingen niet meer opwegen tegen zijn slechte gezondheid. Het verschil is nog maar heel klein, maar dus nog groot genoeg om niet al volgende week de stekker eruit te trekken om het maar even zo te zeggen.

Wanneer dat moment dan wel is, geen idee, maar mijn vader merkt wel dat hij steeds meer achteruit gaat. Het kan dus alsnog snel gaan.

Weet nog steeds niet heel goed hoe ik me nu precies moet voelen: natuurlijk ben ik enorm opgelucht dat mijn vader nog wat extra de tijd neemt, maar aan de andere kant weet ik niet wanneer het nu wel zover is. Althans, niet ver van tevoren.
Ik moet dit, net als toen de datum voor de euthanasie gepland werd, weer even een plekje geven.

Wat een zware tijd voor jullie, Chava. Ongelooflijk zwaar dat je weet dat je afscheid moet gaan nemen, je naar een bepaalde datum toeleeft, die datum toch komt te vervallen maar dat afscheid hoe dan ook komt en je weet nu niet meer wanneer. Wat moet het voor je vader ook moeilijk zijn om daadwerkelijk die knoop door te hakken. Het is fijn dat jullie nu toch meer tijd krijgen met elkaar om herinneringen op te halen en samen te zijn. Logisch dat je dit nu ook weer een plekje moet geven, ik hoop dat het je lukt. Heel veel sterkte lieve Chava, ik denk aan je!

Mijn vader geeft ook aan dat hij het een enorm zware keuze vindt.
Zijn gezondheid schommelt ook enorm per dag. Er zijn dagen dat hij nog wel hele lichte inspanning kan doen, maar gisteren wenste hij dat hij de 24e had laten staan.

Toen hij de knoop had doorgehakt en wist dat hij op termijn euthanasie wilde (dat was al in augustus 2022), dacht hij er nog heel makkelijk over. Dan hoefde hij immers niet meer te worstelen met zijn gezondheid.
Maar mettertijd begon hij in te zien dat hij nog heel graag met zijn naasten wil zijn.

Ik hoop alleen niet dat zijn gezondheid ineens achteruit gaat, waardoor hij aan de zuurstof moet. Dat is absoluut het laatste wat hij wil.

het lijkt me ook een vreselijke keuze om daarvoor te kiezen. Ik weet nog goed wat mijn vader zei toen een vriendin van mijn ouders euthanasie deed hij vond het heel raar en zou het zelf nooit doen. En nu heeft hij ook vast laten leggen als hij niet meer kan slikken of praten euthanasie wil.

Je beschrijft eigenlijk precies wat ik ook zou willen zeggen.

Zo moeilijk voor jullie dat elke dag er weer anders uitziet. Ik hoop ook echt dat je vader niet aan de zuurstof hoeft. Heel veel sterkte Chava, ik denk aan jullie!