Ik weet niet waarom ik dit schrijf maar het voelt goed om het op papier te zetten.

Laat me hiermee beginnen: mijn man en ik zijn al 2 jaar ongelukkig on onze woning. Dit begon tijdens Covid in 2020. We zaten toen in ons appartementje in de stad en we waren hier heel blij, tot we er 24 uur per dag moesten zijn door de lockdown. Ons jaren 30 appartement was gehorig en we werden helemaal gestoord van de voetstappen van de buren die voortdurend boven ons bonkte. Het hielp ook niet dat de oplevering van ons nieuwe appartement in een gloednieuwe woontoren alleen maar werd uitgesteld.

Waar het in mei 2020 klaar had moeten zijn werd dit juli 2021. Ruim een jaar later konden we dan eindelijk ons droomappartement in waar we prachtig uitzicht hadden, wat heerlijk geïsoleerd was en waar we geen last zouden hebben van buren... Dachten we.

Maanden lang hebben we in bouwgeluiden gewoond. Ik werd helemaal gek en depressief. Het hield maar niet op en ik voelde me totaal niet thuis in de nieuwe, kale, sfeerloze doos wat ons huis zou moeten zijn.

Al na een paar maanden zagen we een vrijstaand huis voorbij komen wat we dankzij de overwaarde van onze twee appartementen konden kopen in een dorp net buiten de stad. Op fietsafstand van onze lievelingskroegjes maar toch lekker in het groen. We kochten het en gingen weer het zenuwslopende traject in van het verkopen van ons tweede appartement.

In mei dit jaar trokken we dan eindelijk in ons nieuwe huis. Alles moest verbouwd worden want de reden dat we het konden kopen was dat het er werkelijk niet uit zag. Na maanden ploeteren was alles naar onze smaak en wens.. En toen kwamen we erachter dat de weg die om ons nieuwe huis heen liep drukker was dan we dachten. Heel wat drukker.

In Coronatijd was het ons niet zo opgevallen maar inmiddels is de wereld weer opgestart en dat betekent meer verkeer. We hebben het een paar maanden voor elkaar verborgen weten te houden maar ook nu weer voelen we ons intens ongelukkig in ons huis.

Het ligt aan ons. Daar zijn we inmiddels ook wel achter. We zijn blijkbaar extreem gevoelig voor geluid. Ons huis staat weer te koop. De irritatie wordt eigenlijk alleen maar erger. We zijn de wanhoop nabij. We voelen ons depressief en ook schuldig omdat we weten dat we ongelofelijke geluksvogels zijn dat we uberhaubt een huis hebben in deze gekke markt, laat staan een vrijstaand huis!

Aan de andere kant zijn we nu met de derde verkoop bezig in twee jaar tijd. Ik ga met een knoop in mijn maag naar huis en verzin redenen om er niet te zijn. Als ik er ben met mijn man zijn we beide gestresst en snel geïrriteerd. We eten niet meer aan tafel maar alleen op de bank met allebei een koptelefoon op om geen geluiden te horen. We praten over niks meer behalve over het huis en hoe we zo dom konden zijn om dit te kopen.

Geen idee wat ik hiermee wil bereiken maar dank dat ik het hier even kwijt kon.