Marin schreef:@holden en Sadie (zie dat er intussen veel reacties bij zijn gekomen die ik nog niet heb gelezen)
Ja dat kan ik me ook heel goed voorstellen. Toch zag ik die eerste lockdown wel als een soort noodkreet van de aarde. De hele wereld stond ineens stil. Lege vliegvelden, lege kantoren, lege steden. Lege agenda's (alleen al op heel kleinschalig niveau verdween het weekplannentopic hier). Tuurlijk, ook veel stress, ik weet geen cijfers maar denk dat er zeker een hoog percentage corona gerelateerde burn outs zijn ontstaan. Maar het was ook een soort wake up call voor mensen denk ik, een klap voor de hele rat race maatschappij. Kijk alleen al naar wat het voor de mentaliteit betreft thuiswerken heeft gedaan. Ik denk wel echt dat het voor velen een soort stop op het alsmaar hollende bestaan was, náást de stress die het opleverde natuurlijk. Maar wie weet hebben jullie dat anders ervaren idd en dat kan en mag natuurlijk ook.

Silly-One schreef:

Sadie schreef:
Daarom zou ik iedereen aanraden om eerst een studie af te ronden waarmee je financieel onafhankelijk bent en een stabiele situatie creëert en om daarna pas aan kinderen te beginnen. De meeste mensen studeren tussen hun 16e en 25-30e. Studeren combineren met een fulltime baan, terwijl je net in de tropenjaren met kleine kinderen zit, kan wel, maar dan is het toch geen verrassing dat het erg zwaar wordt?

O wacht, dat had ik, maar ik kon geen baan krijgen in het onderwijs. Dus ja ik was voor mijn 25ste klaar, maar kon geen baan vinden. Ik heb tot mijn 30ste op een studentenkamer gewoond, want geen vaste baan dus geen koophuis. Sociale huur kwam je niet tussen en vrije sector onbetaalbaar.
Wat ik dus aangeef, het leven is niet maakbaar. Ondanks dat ik echt wel volgens het boekje ben begonnen.
Volgens mij moet je blij zijn dat je nooit tegenslagen hebt gehad op dit gebied, want jou voorkomen hier doet vermoeden.
Zoals ik al aangaf, voor iemand die hoog opgeleid is kan je, je verdomt slecht verplaatsen in andere situaties en je zit in een behoorlijke ivoren toren.

LaLou schreef:Ik kon in die tijd ook geen baan vinden in het onderwijs hoor. Toen ik van de pabo kwam, waren er nog geen tekorten. Heel veel van mijn medestudenten zijn iets anders gaan doen, omdat er geen werk te vinden was.

Marin schreef:Ik hoorde destijds om me heen best wel wat reacties van mensen die die gedwongen ademruimte wel waardeerden. Hoe dat nu zit weet ik niet zo. Denk dat na zo'n lange periode mensen over 't algemeen toch wel weer blij zijn dat er meer kan ja.

Maple schreef:Ik merk nu wel sneller wanneer ik aan mijn grens zit, dan vóór de lockdowns waarin de kinderopvang dicht was (en ik dus noodgedwongen rustig aan mocht/moest doen). Eerder had ik dat niet zo door, omdat ik ook gewoon niet wist hoeveel baat ik kan hebben bij wekenlang rust. Want dat had ik natuurlijk voorheen nooit, drie weken vakantie incl dingen ondernemen was wel de max, en dan ergens nog 2x een los weekje vrij. Niet 2x 7-8wkn nauwelijks iets kunnen doen vanwege lockdowns, en daar bovenop nog m’n geplande vakantie en weekjes vrij. Nu merk ik het goed als ik genoeg energie heb, maar heb ook sneller door als ik uitgeblust begin te raken. En ik merk de laatste tijd heel erg dat dat begint te gebeuren. Alleen: ik kan nu simpelweg niet zoveel rust meer pakken als twee jaar geleden.

Alexis schreef:

LaLou schreef:Ik kon in die tijd ook geen baan vinden in het onderwijs hoor. Toen ik van de pabo kwam, waren er nog geen tekorten. Heel veel van mijn medestudenten zijn iets anders gaan doen, omdat er geen werk te vinden was.

Precies dit had ik ook. Veel oud klasgenoten hebben echt jaren gezocht tot ze eindelijk een baan hadden. Ik kwam in de adminstratie terecht. Ik vond het prima om te doen en heb daar nog een opleiding voor gedaan.

Sadie schreef:

Silly-One schreef:

O wacht, dat had ik, maar ik kon geen baan krijgen in het onderwijs. Dus ja ik was voor mijn 25ste klaar, maar kon geen baan vinden. Ik heb tot mijn 30ste op een studentenkamer gewoond, want geen vaste baan dus geen koophuis. Sociale huur kwam je niet tussen en vrije sector onbetaalbaar.
Wat ik dus aangeef, het leven is niet maakbaar. Ondanks dat ik echt wel volgens het boekje ben begonnen.
Volgens mij moet je blij zijn dat je nooit tegenslagen hebt gehad op dit gebied, want jou voorkomen hier doet vermoeden.
Zoals ik al aangaf, voor iemand die hoog opgeleid is kan je, je verdomt slecht verplaatsen in andere situaties en je zit in een behoorlijke ivoren toren.

Waarom kon je geen baan vinden in het onderwijs? Juist daar zijn toch gigantische tekorten? Zelfs eerstejaars studenten wordt al een betaalde baan aangeboden.

Blunt schreef:Het werk ging gewoon door maar dan vanuit huis. Ik heb zelf geen kinderen maar de capaciteit van mijn teamleden halveerde zo'n beetje door de perikelen met kinderen die thuis waren. Dat betekende dat we dezelfde hoeveelheid werk met minder fte moesten uitvoeren. En dat plannen van werk heel moeizaam ging, door steeds op korte termijn onbeschikbaarheid van collega's (ik moet NU iets doen met/voor de kinderen). Begrijp mij goed, ik ben niet jaloers op die struggles maar het werk dat op zo'n moment bleef liggen kwam wel altijd op de schouders van de collega's zonder (kleine) kinderen. Niet iedereen voelt zo'n verantwoordelijkheid en logt om vijf uur s'ochtends in ;)

Tabbie schreef:Sadie, ik denk dat dat komt omdat lageropgeleide meer alleen met hun kind(eren) wonen dan hogeropgeleide vrouwen.


Respect sowieso voor alle vrouwen en moeders. Als ik enkel en alleen elke dag zou zijn met de zorg voor mijn kinderen, financiele stress en sociale druk. Zou ik al een burn out krijgen bij 1 middag werk volgens mij.

SoGood schreef:Als je de tijd hebt om de godsganse dag op het forum te zitten dan is de kans op een burn-out naar mening niet zo groot.

Sadie schreef:

Maple schreef:Ik merk nu wel sneller wanneer ik aan mijn grens zit, dan vóór de lockdowns waarin de kinderopvang dicht was (en ik dus noodgedwongen rustig aan mocht/moest doen). Eerder had ik dat niet zo door, omdat ik ook gewoon niet wist hoeveel baat ik kan hebben bij wekenlang rust. Want dat had ik natuurlijk voorheen nooit, drie weken vakantie incl dingen ondernemen was wel de max, en dan ergens nog 2x een los weekje vrij. Niet 2x 7-8wkn nauwelijks iets kunnen doen vanwege lockdowns, en daar bovenop nog m’n geplande vakantie en weekjes vrij. Nu merk ik het goed als ik genoeg energie heb, maar heb ook sneller door als ik uitgeblust begin te raken. En ik merk de laatste tijd heel erg dat dat begint te gebeuren. Alleen: ik kan nu simpelweg niet zoveel rust meer pakken als twee jaar geleden.

Waarom kan je geen rust pakken? Naast je werk, hoef je toch helemaal niks? Of stopte je werk tijdens de lockdown helemaal en heb je dus eigenlijk een paar jaar helemaal niks gedaan?

Sadie schreef:Ze zal vast iets hebben gedaan, maar ik bedoel dat wanneer je werk geheel stopt tijdens de lockdowns, je sociale leven zo goed als stilstaat en je thuis ook niet veel hoeft te doen, dat dit een totaal andere situatie is dan mensen met werk dat vol doorging, of zelfs nog drukker werd (zoals in de zorg en het onderwijs) en met kinderen thuis en daar bovenop nog thuisscholing

Maple schreef:

Sadie schreef:Waarom kan je geen rust pakken? Naast je werk, hoef je toch helemaal niks? Of stopte je werk tijdens de lockdown helemaal en heb je dus eigenlijk een paar jaar helemaal niks gedaan?

Mijn werk ging van 32h pw naar 0h pw in de eerste lockdown, en 8h pw in de tweede.

Als het goed is, weet je mijn werkgebied trouwens inmiddels wel, en had je zelf je allerlaatste vraag kunnen beantwoorden.