Ik denk niet dat wij last hebben van hoe jij het schetst. Ik kies vaker de kleding, maar mn vriend neemt dat ook op zich. Ik ben meer thuis voor zoon maar daar hebben we bewust voor gekozen en in mijn vakgebied is het ook niet gek. Eten kiest mn vriend meestal.

In mijn omgeving is het in scheidingsgevallen niet gebruikelijk dat kind alleen om het weekend gaat. Ik ken verhalen van meer bij papa maar ook half om half.

Ik ben het ermee eens dat er een dubbele moraal is. Ik denk wel dat deze 'vroeger' meer gold dan nu. Nu hebben de meeste vaders lig al een 'papadag' *(en ja, hier is ook een 'mamadag'). Wel merk ik dat vanuit de omgeving veel aan mij gevraagd of verwacht wordt als het gaat om de kinderen en dan dus niet aan mijn vriend. Nu heb ik een pnd gehad en heeft mijn vriend heel veel opzich moeten nemen en nog steeds doet hij heel veel met en voor de kinderen. Daardoor conformeren wij niet aan de dubbele moraal. En toch (of het nu komt door de heersende verwachtingen van moeders of mijn eigen ideeën erbij) heb ik het idee dat ik tekort schiet als moeder daardoor en vind ik mijzelf dus een slechte egoïstische moeder. Maar ik kreeg ook niet voor niets een pnd en nu therapie ;)

Degenen die ik ken die gescheiden zijn hebben vrijwel allemaal 50/50 de kinderen. Maar ik ken niet per se veel gescheiden ouders.

In mijn directe vriendenkring en ik mijn relatie herken ik je eerste alinea niet. Mijn schoonmoeder heeft er wel een handje van om te zeggen dat mijn vriend zoveel doet en mij er op aan kan kijken als 'iets' voor de kinderen niet goed geregeld is. Dit gaat allemaal niet heel ver, maar ik merk duidelijk dat m'n schoonouders er zo in staan. Verder om mij heen merk ik ook zeker dat moeders over het algemeen meer doen dan de vaders. En ook moeders die vinden dat zij eea allemaal veel beter kunnen.

Ik neem ook wel bepaalde stereotype taken op me, maar andere taken weer niet. Ik denk ergens dat wij de taken wel gelijk verdelen en beide verantwoordelijkheid voelen. Maar dat we beide ook niet helemaal ontsnappen aan de stereotype verdeling door verwachtingen en patronen die we al van jongs af aan kennen.

Het is iets wat heel heel diep in de maatschappij zit en dat ook niet zo 1 2 3 verandert. Dat we er naar moeten streven dat de dubbele moraal nog veel minder wordt. Dat vaders gelijkwaardig moeten gezien worden aan moeders. Maar ook niet kunnen verwachten dat dat dat ineens zo is. Als je de afgelopen 70 jaar kijkt zijn hier natuurlijk flinke stappen meegemaakt. Onze generatie doet het op dit vlak al veel beter dan onze ouders. Wij kunnen onze kinderen dit meegeven en ervoor zorgen dat zij dit nog beter doen.

Maar het zit dieper dan alleen de ouderrol. Vrouwen worden op allerlei fronten minder gewaardeerd dan mannen. Vrouwen worden geacht mantelzorger te zijn, kinderen op te voeden, (inmiddels het liefst) fulltime te werken en ondertussen ook nog grotendeels het huishouden te doen. Banen die vooral door vrouwen gedaan worden, worden minder gewaardeerd (zorg). Banen waar meer vrouwen in gaan werken, ontwikkelen ook een mindere status (onderwijs). Ook worden dat ineens parttime banen, waar banen waarin met name mannen werken soms zgn niet parttime kunnen.

Zo eens over dat laatste Joey.

Klopt, deels ben ik me er bewust van maar wij doen er ook aan mee qua taakverdeling (ik werk er 3, man 4) en ik merk dat ik ook oordelen heb over andere moeders ook al wil ik dat niet. Het zit erg diep denk ik.

Ik werk met kinderen en probeer er erg op te letten om altijd papa en mama te benoemen bij taken (bijv. kind knoeit: oh dat is niet erg dat kan papa/mama straks wel even in de was doen thuis).

Dit is al eens vaker een topic geweest en hoewel ik wéét dat het zo is (alhoewel ik bij jouw OP echt meteen dacht: het is weer een typisch Sadie post: want de oordelen zitten er al in, geen ruimte voor anders), is het bij mij en met mij in mijn omgeving niet zo. Misschien kies ik mijn vrienden erop uit, dat kan hoor. Maar hier zijn de gezinnen 50/50. Ik hoor ook niemand er echt over. Bij ons in het gezin is niks traditioneel en ik kom zelf ook uit zo’n gezin. Dat vond en vindt niemand gek. Het begint bij de opvoeding dus hopelijk is het over een jaar of 20 andere.

Wat zijn die oordelen over moeders dan bijvoorbeeld?

Ik merk het in het contact met de kinderopvang trouwens ook. Ik heb de indruk dat sommige vrouwen die daar werken nog heel traditioneel denken. Ze bespreken met mij alle belangrijke dingen omtrent de kinderen en ik krijg ook de opmerkingen mee (bijvoorbeeld dat de extra kleding in de tas te klein begint te worden). Met mijn man bespreken ze die dingen niet, daar doen ze opvallend aardig en enthousiast tegen. Dat merk ik ook in de manier waarop ze andere vaders behandelen, alsof het al fantastisch is dat ze hun kind komen ophalen, maar verder zijn de praktische zaken en de punten van kritiek voor de moeders.

Ik word overigens altijd gebeld als een van onze kinderen ziek is, terwijl mijn man veel dichterbij werkt en flexibeler is. Dus we hebben vanaf het begin aangegeven dat ze hem als eerste moeten bellen. Toch bellen ze altijd mij.

Mijn vriend brengt en haalt altijd de kinderen naar de opvang. Ik doe het alleen weleens als het mijn vriend niet lukt met werktijden. Mij bellen ze wel, maar ik sta gewoon bovenaan de lijst. Ik kan ook altijd opnemen, vriend niet, dus dat is handiger.

Ja, ik ben het eens met je openingspost en doe er zelf ook aan mee. Ik ben thuis bij de kinderen en mijn vriend wertk fulltime.
Dat is zo ontstaan toen de kinderen geboren werden en ik heel graag fulltime bij ze wilde zijn. Nu zijn ze groot en is mijn behoefte om te werken ook groot!
Ik merk heel erg dat mijn vriend heel erg gewend is dat ik alles wel doe qua verzorging en daar wijs ik hem dan ook op. Het is echt een patroon dat zo is gegroeid doordat ik het gevoel ook had (ja, eerlijk is eerlijk) dat ik het allemaal zelf wilde doen.