Mijn verhaal
Ik ben hier niet bekend maar kwam via Google op dit forum en zou graag mijn verhaal willen doen. Ik hoop dat dat mag en wil alvast iedereen bedanken die de moeite genomen heeft om mijn verhaal te lezen.
Ik heb een goede, stabiele jeugd gehad. Geen ‘praatgezin’. Mijn tweelingzus is heel extravert en heeft vaak de lachers op de hand. Dit heeft mij altijd onzeker gemaakt omdat ik vroeger heel verlegen was, introvert en vaak dacht dat ik ook ‘zo’ moest zijn en dat uitbundig en extravert zijn ‘goed’ was. Bepaalde opmerkingen hebben hier mijn inziens aan bijgedragen. Ouders hadden het beste met me voor maar wisten denk ik niet goed hoe ze met mij om moesten gaan. Regelmatig werd gezegd dat ik een lastig en moeilijk kind was.
Opmerkingen als:
- Iedereen lacht je achter je rug om uit (als ik ‘anders deed dan anders/normaal’)
- Doe eens niet zo verlegen
- Doe eens gezellig mee
- Doe je zo ook bij anderen, dan zullen ze zo bij je weg zijn.
Dit soort opmerkingen hebben eraan bijgedragen dat ik me nooit geaccepteerd heb gevoeld. Het voelde altijd alsof ik niet goed genoeg was. Dat ik anders moest zijn en mezelf moest veranderen omdat dat wel goed was.
Er zijn gebeurtenissen en opmerkingen die (in andermans ogen) ongetwijfeld allang vergeten zijn maar die mij altijd bij gebleven zijn en bijgedragen hebben aan het gevoel dat ik niet goed genoeg was en dat ik me ‘verraden’ voelde of dat mijn gevoel niet belangrijk was:
- Een vriendin van de basisschool met wie ik altijd samen met de Barbie’s speelde. Toen er iemand anders bij was
lachte ze me uit en vroeg of ik nog met Barbie’s speelde
- Op mijn 26e verjaardag heeft mijn zus een stripper voor me geregeld. Ik hou absoluut niet van in de
belangstelling staan. Het feit dat mijn vader zei dat ik gewoon moest blijven en dat mijn zus dit geregeld had
zorgde ervoor dat ik het gevoel kreeg dat andermans pleziertjes (want zij vinden het leuk) belangrijker zijn dan
mijn gevoel daarin
- Tijdens een rondleiding op mijn middelbareschool: ik probeerde ‘leuk’ over te komen en dacht echt goed bezig te
zijn en toen zei mijn moeder ‘doe eens niet zo verlegen’
- Ik hou niet van carnaval (Limburg) maar er werd altijd gezegd dat ik ‘gewoon gezellig mee moest doen’.
- Toen ik trouwde ging zus er vanuit mijn getuige te mogen zijn (wilde ik ook vragen). Toen haar kind werd geboren
had ik de verwachting dat ik wel een speciale rol zou krijgen (peettante). Zij koos toen voor een vriendin.
Op de middelbare school ben ik heel erg gepest. Dit heeft ervoor gezorgd dat ik mijn vervolgopleiding destijds niet heb afgemaakt (ik was heel onzeker). Uiteindelijk heb ik in de jaren daarna wel (via avondopleidingen) diploma’s behaald.
De laatste 10-12 jaar heb ik een aantal verschillende banen gehad en steeds liep ik tegen dezelfde dingen aan. Hiervan was ik me ook bewust maar het maakte me wel onzeker. Bij mijn laatste werkgever is het wat dat betreft helemaal mis gegaan en ik heb toen 3 maanden thuisgezeten en kon alleen maar huilen. Sinds 3 jaar heb ik een andere baan en hier heb ik een vast contract gekregen. Ik krijg hier veel complimenten en loop hier niet tegen de eerdere dingen meer aan.
Een paar jaar geleden is er een hormonale afwijking bij mij geconstateerd. Deze afwijking is niet zichtbaar of levensbedreigend maar heeft wel invloed op mijn fysieke en mentale gezondheid. En heeft ook mijn toekomstbeeld (deels) veranderd.
Net na de diagnose ging het best goed met mij maar de laatste jaren krijg ik er steeds meer last van. Hiervoor heb ik al hulp gezocht maar ik krijg de knop maar moeilijk omgezet. Ik slik medicatie en heb psychische hulp gezocht.
Omdat ik al langer (ver voor de diagnose) mentale klachten had en ik denk dat het niet alleen met de huidige diagnose te maken heeft, hebben we wel ingezet op een breder traject. Ook omdat ik in het verleden al vaker hulp van een psycholoog heb gevraagd. Ik krijg nu eerst een aantal onderzoeken om te kijken of er iets onderliggends aan de hand is en dan gaan we verder kijken. Die onderzoeken lopen nog en dus is er nog geen concrete hulp.
Voor de duidelijkheid: ik ben niet suïcidaal. Ik merk de laatste tijd steeds meer dat ik depressieve gevoelens heb. Ik kan maar moeilijk genieten van het leven. Nu ben ik nooit een heel uitbundig persoon geweest maar ik merk dat ik uit weinig dingen meer plezier haal. Ik heb ook veel minder interesse in andere mensen en sluit mezelf het liefste op achter mijn laptop. Ik kan het moeilijk uitleggen maar het voelt alsof ik de connectie begin te verliezen met mensen.
Ik heb me altijd wel afwijkend gevoeld. Niet omdat ik dat graag wil of omdat ik denk dat ik zo bijzonder ben, maar ik voelde me anders. Kan niet uitleggen waarom. Maar de laatste tijd merk ik een grotere verwijdering. Ik heb niet veel mensen om me heen en vind dat van de ene kant jammer, maar van de andere kant ook weer niet omdat ik de energie niet heb om al die contacten te onderhouden. Ik kijk ook vaak op tegen bezoek maar als het eenmaal zover is, is het vaak wel gezellig.
Ik heb een vaste, prima baan, ben gelukkig getrouwd (en ervaar ook steun van mijn man), heb een paar mensen om me heen (geen hele grote vriendenkring) maar toch voel ik de verwijdering en eenzaamheid. Ik probeer er echt wel op uit te trekken en merk dat ik daar ook wel energie van krijg (al kost het me veel moeite) en probeer ook interesse te tonen in anderen.
Ik ben altijd heel erg onzeker over mezelf geweest en ben altijd continu bezig geweest met wat anderen zouden denken. Andermans gevoelens of ideeën waren ook altijd belangrijker dan die van mezelf. Ik deed alles om er maar bij te horen en durfde vaak niet voor mijn eigen mening uit te komen. Ik merk wel dat dat idee begint te veranderen maar tussen denken en doen zit nog een verschil. Een aantal gebeurtenissen in mijn leven hebben ervoor gezorgd dat ik nu (ben bijna 40) nog steeds erg onzeker ben. Pak dingen vaak negatief op (in mijn hoofd) en kan daar dan nog lang mee bezig zijn.
Kortom: er speelt van alles (in mijn hoofd) en ik zit in een vicieuze cirkel waar ik niet uit lijk te komen. Ik zit nu in een onderzoek naar autisme. Binnenkort wordt dat afgerond en dan kijken we verder. Voor mijn gevoel speelt er vanalles en ik heb geprobeerd zo uitgebreid en compleet mogelijk te zijn toen ik me aanmeldde bij de GGZ (heb alles opgeschreven omdat ik vaak veel vergeet). Voor het hormonale probleem slik ik medicatie maar heb nog niet het idee dat dat helpt. Dat kan ik ook nog aankaarten in het ziekenhuis. Ik weet alleen niet zo goed waar ik goed aan doe; ik wil dat zo goed mogelijk onderzocht wordt wat er met me aan de hand is. Ik ben heel gemotiveerd en wil graag aan mezelf werken.
Wat dingen waar ik tegen aan loop:
- Ik voel me vaak en snel schuldig
- Ik voel me snel in de steek gelaten/minderwaardig
- Ik ben perfectionistisch
- Heb moeite met communiceren (kan slecht een gesprek gaande houden) en vind het ook moeilijk om nieuwe
contacten aan te gaan (en in de diepte te gaan)
- Ik voel me vaak somber en mislukt
- Bang om de controle te verliezen
- Heb veel angsten
- Soms moeite met het maken van oogcontact; denk dan continu dat de anderen iets aan me zien waar ze me over
uit kunnen lachen)
- Onhandig
- Soms vrij naief
- Voel me vaak rusteloos; heb vaak het gevoel dat het gras aan de overkant groener is en loop snel weg voor
problemen
- Ik schaam me vaak en snel (ook voor dingen die al lang geleden gebeurd zijn)
- Ik voel me vaak vreemd en anders dan anders en niet volwassen. Denk dat anderen mij ook zo zien
- Weinig echte hobby’s
- Moeite met assertief gedrag
- Moeite met ‘nee’ zeggen en mijn eigen mening geven omdat ik bang ben daardoor mensen te verliezen
- Blijven hangen in het verleden; dingen niet van me af kunnen zetten
- Veel piekeren
- Vaak een vol hoofd met veel gedachtes
- Voel me snel in de steek gelaten en achtergesteld
- Weinig zelfvertrouwen
- Ik krop veel dingen op.
Voorheen ging ik vaak naar psychologen met het beeld van 'ik weet niet wat er aan de hand is, vertel jij het me maar'. Dat werkt natuurlijk niet. Vandaar dat ik nu alles zo goed als mogelijk opgeschreven heb en voorgelegd heb aan de GGZ. Ik ben benieuwd naar wat er komen gaat. Maar heeft er misschien iemand tips of adviezen voor mij? Iets waar ik zelf nog niet aan gedacht heb? Ik ben zo gemotiveerd en wil er echt voor gaan.
Nogmaals bedankt en excuses voor het lange verhaal!
RadioCityRockette.