Fred schreef:Inmiddels is een deel van de meiden hier al bijna 40 of de 40 gepasseerd en aangezien ik over enkele maanden 40 word en ik momenteel niet zo lekker in mijn vel zit vraag ik mij af of ik eigenlijk niet in een midlifecrisis terecht ben gekomen.
Met mijn carriere/werk gaat het niet zoals ik het graag zou willen;
Privé loopt het ook niet zo lekker: het wel of geen kinderen krijgen vraagstuk komt met enige regelmaat op zeg (in welke vorm, doneren, iemand zoeken etc..), maar soms ebt het ook weer weg ivm de vrijheid die ik nu heb;
Daarnaast voel ik mij best vaak down en leef ik echt naar de leuke dingen/uitstapjes toe zeg maar;
Eigenlijk is het meer het algemene vraagstuk van hoe ik mijn leven in wil/ga delen de komende jaren.
Ik wil wel nog even ingaan op jouw openingspost, na mijn eigen verhaal/bijdrage hier.
Fred ten eerste, ik heb je gequote, dat maakt het voor mij namelijk makkelijker om een inhoudelijke reactie te typen omdat ik jouw post terug kan lezen. Mocht je dat vervelend vinden, geef een gil, dan haal ik het er weer uit.
Wat mij bij jou opvalt, eigenlijk door de jaren heen, is dat jij je vrij makkelijk laat opslokken door situaties waarin je je bevindt. Eigenlijk zie jij jezelf vaak als slachtoffer van iets waar je heel makkelijk iets aan kunt veranderen. Volgens mij zit je alweer een aantal jaar bij je huidige werkgever, maar eigenlijk ben je er nooit echt positief over geweest. De banen liggen nu voor het oprapen, waarom gooi je niet een paar keer een hengel uit door te solliciteren? Slechter kun je er haast niet van worden. En blijkt na bijvoorbeeld een arbeidsvoorwaardengesprek dat het niets voor jou is, dan laat je de baan gaan.
Welke kant wil je op met je carrière? Waar zou jou hart liggen? Ga er dan ook voor! Ik denk dat een groot deel van het algehele geluk (of in jouw geval onvrede) wat je in je hoofd en lijf voelt, komt door hoe je je op je werk en in je werkzaamheden voelt. Logisch ook, daar zit je het grootste gedeelte van je week. Hoe zonde is het als je dan ergens door blijft sukkelen waar je helemaal niet blij van wordt? Je hebt zelf de regie daarin, pak die met beide handen aan.
Voor wat betreft je relatie: Ik krijg niet helemaal duidelijk of je nu nog bij je vriendin bent of niet, maar volgens mij zit jouw kinderwens best diep geworteld. Bedenk dat je als donor waarschijnlijk maar een klein aandeel (of wellicht helemaal geen aandeel) in het leven van een kind zult hebben. Zou dat dan de vaderrol zijn waar je je in kunt vinden? Zo ja, dan zou ik me absoluut verdiepen in het donorschap. Zo nee, dan wordt de vraag inderdaad een stuk moeilijker. Even er vanuit gaande dat je nu in je relatie zit: Denk je dat je leven compleet zou zijn in deze relatie, zonder een kindje van jezelf? Als je denkt dat er altijd iets zal missen dan is het inderdaad moeilijk. Dan zit er denk ik niets anders op dan de relatie te beëindigen. En dan denk ik absoluut dat je ooit een leuke, lieve vrouw tegen het lijf zal lopen die samen met jou voor een kindje zal willen gaan.
Ik begrijp trouwens goed dat dit een behoorlijk ingewikkeld vraagstuk is, en het is ook helemaal niet gek om daar hulp voor te vragen. Blijf sowieso in gesprek hierover met je vriendin. Maar klop desnoods ook eens bij de huisarts aan en kijk of je een paar gesprekken met de praktijkondersteuner kunt krijgen. Vaak kunnen die gesprekken enorm verhelderend zijn, en kom je hopelijk ook tot bepaalde inzichten voor jezelf.
Bedenk voor jezelf: waar wil je staan in je leven als je straks oud bent? En trek daarin de conclusie of je op deze koers door kunt blijven varen, of dat je zeilen bij zult moeten zetten. Maar jij bent de kapitein van je eigen schip, de regisseur van je eigen leven, niemand anders gaat dat voor jou doen.