Marin schreef:Wat een oordelen alleen al in je vragen. En lekkere steek naar gescheiden ouders direct ook.

Marin schreef:Wat een oordelen alleen al in je vragen. En lekkere steek naar gescheiden ouders direct ook.

Holden schreef:

Marin schreef:Wat een oordelen alleen al in je vragen. En lekkere steek naar gescheiden ouders direct ook.

Marin schreef:Mijn situatie zal weinig uitleg behoeven want dat weten de meesten wel, maar vooruit, I'll play.

Ik ben fulltime thuis bij de kinderen, m'n man werkt fulltime. Toen ik zwanger was van de oudste bleek m'n kantoorbaan maar weinig flexibiliteit te bieden (geen vaste part time dag, twee functies naar beneden indien ik dat wel persé wilde) en gezien eigenlijk het altijd mijn grote wens was thuisblijfmoeder te worden was dat een redelijk makkelijke keuze. Daarbij werkt mijn man full time en kan/wil hij niet part time werken.
Destijds had ik nog m'n eigen bedrijf dus werkte wel wat (wel vrij seizoensgebonden) maar vlak voor de coronacrisis ben ik daar ook mee gestopt en volledig thuis geweest afgelopen jaren.
Ik ben er zelf heel blij om dat ik zoveel thuis ben bij de kinderen, zeker nu ze nog zo klein zijn. Ik zie daar zelf wel de meerwaarde van in, hoewel ik ook de meerwaarde zie van een kdv of psz.
Ik heb afgelopen jaren thuis wel als heel zwaar ervaren, maar ik weet niet zo heel goed of dat door corona niet extra versterkt is (lockdowns thuis) en door de intensiteit van onze zoon. Anderzijds hadden wij geen thuiswerkstress en schoolwerkstress combinatie. Dus ach, voor alles valt wat te zeggen.

En ja, m'n man vindt het lastig dat hij weinig thuis is. Dat geeft hij ook zo toe. Maar hij is wel emotioneel betrokken, dwz dat we ook genoeg door de dag heen bespreken en hij natuurlijk ook betrokken is als hij er niet is. Misschien krijgt hij nog wel meer mee van de kinderen omdat ik het hem allemaal vertel en deel dan wanneer ze een verslag van het kdv zouden delen.

Nou en ik ben dus voorzichtig op zoek naar een baan om weer íets te gaan werken, maar voel ook heel duidelijk dat ik dat niet full time wil doen. Ik had laatst een sollicitatie lopen en raakte wel direct heel erg gestrest om alles wat er om heen komt kijken. Het voelt niet meer zo vrijblijvend als zonder kinderen en dat vind ik wel lastig. Ik hoop dat we daar een goede balans in gaan vinden. Het is iets wat ik nog niet echt ken en dat vind ik spannend. Maar iedereen doet het dus dan zal ik het toch ook wel moeten kunnen.
Maar ik voel eigenlijk heel eerlijk gezegd toch ook opluchting en ben deze weken juist weer even heel blij om thuis te zijn. Dus het gaat vast ook met ups en downs en daarom kijk ik rustig verder.

Ik vind het zelf in elk geval heel waardevol en fijn om zoveel bij m'n kinderen te zijn. Ze zijn hetgene in het leven wat ik het leukste vind maar ook het intensiefste. Dus balans zou fijn zijn. We gaan zien wat die balans is.

Ik hoef hier dus verder niet echt advies over want dat heb ik laatst al heel uitgebreid gekregen in m'n eigen topic, heel fijn.
En wie weet wat de toekomst gaat brengen.

Sam schreef:Ik zie mijn kinderen 50% van de tijd, en NEE dat vind ik echt niet genoeg.
Nu zie ik ze de komende 6 dagen niet, en dat doet nog steeds pijn.
Dus als ze er wel zijn, ben ik zoveel mogelijk thuis. Wil ik tijd met hen doorbrengen.

Zou willen dat het veel meer was.

Fantine schreef:Wij zien trouwens onze vrienden nog heel regelmatig. We zeiden laatst nog tegen elkaar dat ons leven ook weer niet heel veel veranderd is nu L. er is. We nemen hem regelmatig mee of 1 van ons blijft bij hem thuis terwijl de ander iets sociaals doet. Hierom blijft het voor ons wel bij 1 kind. Makkelijk overal mee naar toe te nemen en hoe ouder hij wordt hoe makkelijker het wordt merken we. Wij zijn denk ik ouders die hun eigen leven ook heel belangrijk vinden naast het gezinsleven. Voor nu allemaal prima te combineren en heb ik niet het gevoel dat we ons kind hiermee tekort doen. We zijn beide hierdoor gewoon leukere ouders.

Maple schreef:Even puur en alleen reagerend op de openingspost: Ik denk dat je een verschil moet zien tussen een wenselijke grens en een haalbare grens. Natuurlijk willen iedereen zoveel mogelijk bij zijn of haar kinderen zijn. Maar helaas is dat niet in iedere persoonlijke situatie even haalbaar, vaak kán het ook gewoon niet anders. Daar vind je een weg in, maar dat je daar een weg in hebt gevonden betekent nog niet dat je er oké mee bent.

Maple schreef:Even puur en alleen reagerend op de openingspost: Ik denk dat je een verschil moet zien tussen een wenselijke grens en een haalbare grens. Natuurlijk willen iedereen zoveel mogelijk bij zijn of haar kinderen zijn.

HollyGolightly schreef:

Sam schreef:Ik zie mijn kinderen 50% van de tijd, en NEE dat vind ik echt niet genoeg.
Nu zie ik ze de komende 6 dagen niet, en dat doet nog steeds pijn.
Dus als ze er wel zijn, ben ik zoveel mogelijk thuis. Wil ik tijd met hen doorbrengen.

Zou willen dat het veel meer was.

Dit maakt wel heel mooi duidelijk dat jij uitgaat van wat goed is voor jouw kinderen (beide ouders zien) in plaats van uitgaan wat jouw behoefte is (post Sadie). Uiteindelijk doe je wat nodig is. En dat doe je goed.

En wil ik degene zijn die op woensdag- en vrijdagmiddag de kinderen heen en weer pendelt tussen sporten en clubjes. Nee niet per se, maar ik wil wel dat ze die dingen kunnen doen. Dus dat doe ik op mijn vrije middagen met liefde (niet echt met plezier). Het gaat dan niet om mijn aanwezigheid als ouder, maar om hun behoefte/ontwikkeling in sporten, clubjes en speelafspraken. Ik lees dat de oppas van Holden dat doet, dat is ook handig. Ik heb geen oppas aan huis en mijn ouders vangen de kinderen wel drie keer per week op na school, ze mogen ook speelafspraakjes meenemen, maar sporten en clubjes doe ik.